Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Dwutomowa publikacja jest przedsięwzięciem ogromnym, ambitnym i niezwykle potrzebnym. Dość powiedzieć, że nie ma dotychczas w naszej literaturze przedmiotu syntezy historycznej dziejów polskiego filmu dokumentalnego.dr hab. Tadeusz Szczepański, prof. UWrAutorskie opracowanie Małgorzaty Hendrykowskiej przedstawia wielkie bogactwo polskiego filmu niefikcjonalnego pierwszej połowy XX wieku w kontekście społecznym i politycznym. Autorka krok po kroku demonstruje, jak postrzegać film dokumentalny w świetle sztuk plastycznych, fotografii prasowej i kultury popularnej. Bazując na materiałach archiwalnych (zachowało się ok. 15–20% przedwojennej produkcji), informacjach prasowych i innych publikacjach, dokonuje rekonstrukcji nieistniejącego już dziś materiału. Jako pierwsza przedstawia w formie katalogu niemal wszystkie tytuły filmów niefikcjonalnych, które ukazały się w latach 1895–1944....

Kazimierz Karabasz jest klasykiem polskiego kina. Jego filmy, wydawane na DVD, pokazywane na klubowych przeglądach i festiwalowych retrospektywach, a czasem także w telewizji, zaświadczają o randze polskiej szkoły dokumentu, która przeżywała swój rozkwit w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. Nazwisko reżysera najczęściej kojarzy się z dwoma wielkimi filmami - Muzykantami i Rokiem Franka W. albo też z uprawianą przez autora dokumentalną metodą ?cierpliwego oka", nazwaną tak od tytułu jego książki. Karabasz nieustannie wymyka się jednak tym określeniom: realizuje nowe filmy, publikuje książki, zaskakuje świeżością spojrzenia i nowatorstwem formy, czego znakomitym przykładem mogą być autobiograficzne Spotkania z 2004 roku. W kontekście współczesnych dokumentów, których emblematami stały się tragedia i ciekawostka, skupione na codzienności człowieka z tłumu kino Karabasza jawi się jeszcze bardziej niż przed laty jako twórczość osobna. Jego filmy są przede wszystkim filmami dotykającymi spraw trwałych, opisującymi stały rytm ludzkiej egzystencji. W tym, co kruche, ulotne i przemijające, w kostiumach i rekwizytach codzienności, odnajduje on to, co wymyka się czasowi i powraca w ludzkim życiu na wiele różnych sposobów. Szara codzienność, która tak bardzo pociąga tego artystę, nie przestaje być - mimo niewątpliwej poprawy jakości życia - szara nawet z upływem lat. Zmieniają się co najwyżej odcienie tej szarości, l na tym właśnie reżyser koncentruje swoją uwagę najbardziej, konsekwentnie powracając w swych filmach do tych samych tematów, postaw i niuansów, które są najbardziej trwałym i najczęściej powtarzającym się składnikiem ludzkiej egzystencji.

Dwutomowa publikacja jest przedsięwzięciem ogromnym, ambitnym i niezwykle potrzebnym. Dość powiedzieć, że nie ma dotychczas w naszej literaturze przedmiotu syntezy historycznej dziejów polskiego filmu dokumentalnego.dr hab. Tadeusz Szczepański, prof. UWrAutorskie opracowanie Małgorzaty Hendrykowskiej przedstawia wielkie bogactwo polskiego filmu niefikcjonalnego pierwszej połowy XX wieku w kontekście społecznym i politycznym. Autorka krok po kroku demonstruje, jak postrzegać film dokumentalny w świetle sztuk plastycznych, fotografii prasowej i kultury popularnej. Bazując na materiałach archiwalnych (zachowało się ok. 15?20% przedwojennej produkcji), informacjach prasowych i innych publikacjach, dokonuje rekonstrukcji nieistniejącego już dziś materiału. Jako pierwsza przedstawia w formie katalogu niemal wszystkie tytuły filmów niefikcjonalnych, które ukazały się w latach 1895?1944.

Dwutomowa publikacja jest przedsięwzięciem ogromnym, ambitnym i niezwykle potrzebnym. Dość powiedzieć, że nie ma dotychczas w naszej literaturze przedmiotu syntezy historycznej dziejów polskiego filmu dokumentalnego.dr hab. Tadeusz Szczepański, prof. UWrTom zbiorowy pod red. Małgorzaty Hendrykowskiej obejmuje lata 1945?2014. Autorami opracowań są: Marek Hendrykowski, Andrzej Szpulak, Wojciech Otto, Mikołaj Jazdon oraz Piotr Pławuszewski, Jadwiga Hučková, Mirosław Przylipiak, Katarzyna Mąka-Malatyńska, Krzysztof Kozłowski, Justyna Czaja i Anna Śliwińska. Historia powojennego polskiego filmu dokumentalnego przedstawiona jest z podziałem na dekady, których granice często pokrywały się z istotnymi przemianami politycznymi i społecznymi. Autorzy bardzo przekonująco pokazują też ewolucję języka dokumentu. W jaki sposób wpłynęła na ten przekaz telewizja, jakie były konsekwencje łączenia dokumentu z inscenizacją, fabułą, wreszcie ? jak na dokument wpłynęła ?rewolucja cyfrowa?.