Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Z przyjemnością oddajemy do rąk Czytelnika kolejną część dzieła Picarda, dotyczącego historii kawalerii francuskiej w epoce wojen napoleońskich. Omawia ona walki w Hiszpanii, oraz kampanie 1809, 1812, 1813, 1814 roku, jak również kampanię belgijską. Oczywiście dzieło to jest w znacznej mierze chwalebną historią jazdy I Cesarstwa, tak więc na pewno nie raz trzeba będzie weryfikować zawarte tutaj informacje. Szczególnie heroiczny jest opis bitwy pod Waterloo, po którym można zachodzić w głowę, jak to się stało, że Francuzi ją przegrali. Zarówno w tym, jak i w wielu innych przypadkach redakcja nie prostowała opisów autora, gdyż trzeba by w tym celu napisać nowe dzieło. Mimo tego poniższa praca ma wiele zalet, gdyż autor bardzo często wspomina o szykach, w jakich toczono walki, omawiając walory i minusy poszczególnych formacji, jak również błędy dowódców. Oczywiście autor skupia się na kawalerii i to jej poświęca najwięcej miejsca w swojej opowieści, nie tracąc przy tym z oczu piechoty i artylerii, bez których sukces tej pierwszej nie byłby często możliwy. Szczególnie wyraźnie widać to przy okazji kampanii 1809 roku i wzajemnym braterstwie broni, zawartym między dwoma pułkami piechoty i jazdy....

Tematem niniejszej książki, będącej pierwszym monograficznym opracowaniem problematyki rzymskiej polityki zewnętrznej przełomu II i III wieku po Chr., są relacje pomiędzy starożytnym Imperium Romanum a światem pozarzymskim w okresie rządów cesarza Septymiusza Sewera. Władca ten, panujący w latach 193-211 po Chr., jednym z motywów przewodnich swoich długich rządów uczynił hasło propagatio Imperii, oznaczające stałe dążenie do poszerzania granic państwa rzymskiego. W kolejnych rozdziałach pracy zostały szczegółowo ukazane działania Rzymian zmierzające do urzeczywistnienia tej idei na różnych obszarach rzymskiego pogranicza, poczynając od granicy z Królestwem Partów, poprzez prowincje afrykańskie i naddunajskie, a kończąc na północnych wybrzeżach Pontu Euksyńskiego (Morza Czarnego) oraz północnej Brytanii. Bilans polityki zewnętrznej prowadzonej przez Septymiusza Sewera był niewątpliwie korzystny, a czasy jego rządów powinniśmy uznać za okres szczytowej potęgi Cesarstwa Rzymskiego, którego terytorium osiągnęło wówczas największy w swej wielowiekowej historii rozmiar....

Dlaczego imperium rzymskie upadło? Od czasów Zmierzchu Cesarstwa Rzymskiego Edwarda Gibbona odpowiedzi na to pytanie pojawiało się wiele. W 1984 pewien niemiecki uczony obliczył, że wskazano ponad dwieście przyczyn: od impotencji spowodowanej przez systematyczne zatruwanie ołowiem do rabunkowej gospodarki leśnej, od nadmiernie rozrośniętej biurokracji do zamiłowania do zbyt gorących kąpieli, od emancypacji kobiet po podagrę. Nic dziwnego, że wielu historyków znużonych nie kończącymi się kontrowersjami przychyla się do lansowanej w ostatnich dziesięcioleciach przeciwnej teorii: upadku właściwie nie było. Rzymska Europa nie legła w gruzach, lecz uległa ewolucyjnemu przekształceniu. Według Petera Heathera ? brytyjskiego historyka i wykładowcy Worcester College w Oksfordzie ? rzymski kolos w IV wieku był potężny jak dawniej i bynajmniej nie chwiał się na glinianych nogach.Co więc było przyczyną upadku?Autor, posługując się barwnym językiem powieści sensacyjnej, wskazuje głównych podejrzanych. Czyni to na podstawie najnowszych badań archeologicznych i wnikliwej interpretacji źródeł historycznych.Otóż prawdziwym katalizatorem upadku cesarstwa zachodniego było jedno brzemienne w skutki wydarzenie z 376 roku: nagłe pojawienie się nowego, budzącego grozę ludu ? Hunów.To pod ich naporem barbarzyńscy sąsiedzi imperium ? Goci, Wandalowie, Frankowie, Alanowie ? przez następne sześćdziesiąt lat szukali schronienia na ziemiach cesarstwa.Rezultat? W Galii, Hiszpanii, Afryce, a nawet Italii powstały barbarzyńskie królestwa ? zalążek przyszłej Europy ? a Rzymianie nie potrafili ich zmusić do uległości. W 476 roku ostatni cesarz Romulus Augustulus został po cichu ?odesłany na emeryturę? przez germańskiego wodza Odoakra i był to koniec imperium założonego ? jakaż w tym ironia losu! ? przez jego mitycznego imiennika.

Hunowie w drodze do EuropyPrzybycie Hunów do Europy i początki nowej historiiCharakterystyka Hunów w historiografii rzymskiej i bizantyńskiejPierwsze działania polityczne Hunów po przybyciu do wschodniej EuropyUdział Hunów w walkach z wrogami Cesarstwa Rzymskiego do czasów panowania Teodozjusza II (408-450)Hunowie w konfrontacji politycznej i wojskowej z Cesarstwem Wschodnim do połowy V wiekuPolityka imperialna Attyli a jego wyprawy na zachód w połowie V wiekuUpadek imperium Hunów po śmierci Attyli i jego następstwa,

Dzieciaki szefaJeśli chodzi o naprawdę trudne zadania, to cesarz Colin I jest właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. Nie tylko jako jedyna istota w całej galaktyce powstrzymał Achuultan, ale też wskrzesił cesarstwo, które przestało istnieć przed czterdziestoma pięcioma tysiącami lat. Wciąż jeszcze jest parę problemów do rozwiązania ? na przykład wykrycie zdrajcy, który chce zamordować jego i trzy czwarte miliarda jego poddanych ? i jeśli ktoś może sobie z tym poradzić, to tylko Colin.A reszta galaktyki niech się lepiej ma na baczności, gdyż jego potomstwo właśnie wyruszyło w drogę. Nie żeby Sean i Harriet nie byli miłymi dzieciakami, po prostu po zniszczeniu ich statku kosmicznego wylądowali na rządzonej przez teokrację planecie, która zatrzymała się w rozwoju na poziomie pik i prochu strzelniczego, a Matka Kościół tego świata bardzo ich nie lubi. Uznała ich za demony, ogłosiła świętą wojnę, zmobilizowała Święte Zastępy i nakazała ich eksterminację.Może się wydawać, że przyszłość dzieciaków wygląda dość ponuro, lecz tak naprawdę to Matka Kościół ma problemy, ponieważ Sean i Harry wdali się w tatusia i kiedy się rozzłoszczą...

Panowanie Aureliana było istotne dla odbudowy Cesarstwa Rzymskiego w III wieku. Gdy cesarz wstępował na tron sprawował on kontrolę tylko nad centralną częścią cesarstwa. W swojej pracy zajmowałem się czteroma aspektami konsolidacyjnej polityki Aureliana. Źródłami dla mojej pracy byli: Historia Augusta, Historia Nova Zosimosa, fragmenty z Deksipposa, brewiarzyści (Aureliusz Wiktor, Eutripiusz, Festus, Epitome de Caesaribus), kroniki (Hieronim, Synkellos, Malalas, Zonaras), a także źródła o charakterze numizmatycznym, epigraficznym, oraz papirologicznym. Po pierwsze Aurelian powstrzymał najazdy ludów najeżdzających Cesarstwa Rzymskie, zamieszkałych na północ od Dunaju. Pokonał on Wandalów (w 270 r.), Jutungów (271 r.), Gotów (271 r.), Karpów (273 r.). Cesarz nie tylko powstrzymał najazdy, ale także dzięki działaniom systemowym (zawieranie foedus, przeniesienie części Karpów na terytorium rzymskie, opuszczenie Dacji) zwiększył bezpieczeństwo rzymskich granic. To ostatnie wydarzenie było najbardziej kontrowersyjne (miało one miejsce po pokonaniu Gotów, a nie jak chciało część badaczy po powstrzymaniu najazdu Karpów, czy pod koniec panowania cesarza). Dzieki tej decyzji rozpadła się wspólnota gocka. Konsekwencją najazdu Jutungów było także wniesienie wokół Rzymu murów Aureliana. Po drugie Aurelian w 272 roku pokonal rebelię wywodzących się z Plamyry Waballata i jego matki Zenobii. Aurelian odzyskał rzymski wschód oraz odbudował rzymską armię w tych prowincjach. Wydaje się mi zasadne aby w rebelii Zenobii widzieć chęć utrzymania pozycji politycznej jej zmarłego męża Odainata i przychylam się do zdania prof. Gawlikowskiego, który widzi w buncie Zenobii tylko jeszcze jedną rebelię jakich pańśtwa rzymsko często doświadczyło w III wieku, a nie separatystyczne dążenia w Palmyrze. Proponuje też nową interpretacje bitwy pod Emesą. Po trzecie cesarz zlikwidował Imperium Galliarum w 274 roku pokonując w bitwie pod Chalons wojska Tericusa. Po czwarte prowadził on bardzo interesująco politykę religijną, promując intensywnie na swoich monetach od 273 roku kult Sol Invictus.

Armia bizantyjska oparta była o system, w którym najważniejsza była szybkość manewrów, działanie z zaskoczenia i użycie przytłaczających sił tam, gdzie było to możliwe; piechur bizantyjski był szkolony w technikach przetrwania, walki mieczem i włócznią, strzelania z łuku i walki w ramach formacji fulkon ? żółwia. Timothy Dawson, ekspert w dziedzinie szkolenia i techniki armii bizantyjskiej, opisuje ze szczegółami powszednie życie piechura od momentu werbunku, przez jego codzienne ćwiczenia aż do spotkania z wrogiem. Ta niezwykła społeczność wojowników jest przedstawiona w tym zeszycie także na pełnokolorowych ilustracjach, dających nam wgląd w ich codzienne życie.

Książka jest zbeletryzowaną biografią cesarza Brazylii Piotra I (1798-1834), twórcy i pierwszego władcy Cesarstwa Brazylii. Jest to również fascynująca saga rodzinna i epicka, autor doskonale łączy narrację na tematy rodzinne i historyczne. Akcja powieści rozgrywa się w czasie 30 lat, występuje w niej wiele prawdziwych i fikcyjnych, ale zawsze interesujących postaci. Jest to opowieść o tworzeniu się niezależnego narodu, bo po raz pierwszy kolonia staje się siedzibą kolonialnego cesarstwa i zyskuje niepodległość pod hasłami ówczesnego liberalizmu. Istotną częścią jest też życie osobiste Piotra I – zgodnie z obyczajami uwikłanego w małżeństwo z rozsądku, mające zapewnić międzynarodowe sojusze. Jego bujne życie uczuciowe i nieokiełznana energia towarzyszą mu przez całe życie. Poznajemy też jego austriacką żonę, która okazuje się wierną towarzyszką życia, choć trudno jej dostosować się do życia w nieprzyjaznym kraju i otoczeniu i znosić niewierność męza, poznajemy jego kochanki i najbliższą rodzinę, przeżywamy dramatyczne zwroty akcji, miłość, rozpacz i szukanie wyjścia z niezwykle skomplikowanych sytuacji. Ludwik XIV, władca absolutny, mówił: „Państwo to ja” - Pedro de Braganza musi rządzić w warunkach monarchii konstytucyjnej i ograniczać swe absolutystyczne ciągoty.We wstępie ukazany jest pierwszy kontakt portugalskiego admirała Cabrala z plemieniem Tupi z Brazylii. Okazuje się, że wszystko, co dla niego jest cenne – złoto, luskusowe kobierce, tron – jest dla nich zupełnie bezwartościowe. Jest to zapowiedź ważnego wątku tej książki: do jakiego stopnia można wprowadzić instytucje i zwyczaje ze Starego Świata do rzeczywistości w Nowym Świecie....

Dlaczego imperium rzymskie upadło? Od czasów Zmierzchu Cesarstwa Rzymskiego Edwarda Gibbona odpowiedzi na to pytanie pojawiało się wiele. W 1984 pewien niemiecki uczony obliczył, że wskazano ponad dwieście przyczyn: od impotencji spowodowanej przez systematyczne zatruwanie ołowiem do rabunkowej gospodarki leśnej, od nadmiernie rozrośniętej biurokracji do zamiłowania do zbyt gorących kąpieli, od emancypacji kobiet po podagrę. Nic dziwnego, że wielu historyków znużonych nie kończącymi się kontrowersjami przychyla się do lansowanej w ostatnich dziesięcioleciach przeciwnej teorii: upadku właściwie nie było. Rzymska Europa nie legła w gruzach, lecz uległa ewolucyjnemu przekształceniu. Według Petera Heathera ? brytyjskiego historyka i wykładowcy Worcester College w Oksfordzie ? rzymski kolos w IV wieku był potężny jak dawniej i bynajmniej nie chwiał się na glinianych nogach.Co więc było przyczyną upadku?Autor, posługując się barwnym językiem powieści sensacyjnej, wskazuje głównych podejrzanych. Czyni to na podstawie najnowszych badań archeologicznych i wnikliwej interpretacji źródeł historycznych.Otóż prawdziwym katalizatorem upadku cesarstwa zachodniego było jedno brzemienne w skutki wydarzenie z 376 roku: nagłe pojawienie się nowego, budzącego grozę ludu ? Hunów.To pod ich naporem barbarzyńscy sąsiedzi imperium ? Goci, Wandalowie, Frankowie, Alanowie ? przez następne sześćdziesiąt lat szukali schronienia na ziemiach cesarstwa.Rezultat? W Galii, Hiszpanii, Afryce, a nawet Italii powstały barbarzyńskie królestwa ? zalążek przyszłej Europy ? a Rzymianie nie potrafili ich zmusić do uległości. W 476 roku ostatni cesarz Romulus Augustulus został po cichu ?odesłany na emeryturę? przez germańskiego wodza Odoakra i był to koniec imperium założonego ? jakaż w tym ironia losu! ? przez jego mitycznego imiennika.

Od sensacyjnego zwycięstwa w Pearl Harbor aż po przełomową porażkę w bitwie o Midway, japońska marynarka wojenna nie miała sobie równych w licznych starciach na Pacyfiku i Oceanie Indyjskim. Nawet po druzgoczącej klęsce pod Midway nadal zadawała ciężkie straty marynarce Stanów Zjednoczonych, w tym w walkach o Guadalcanal. Łącząc nowe badania z materiałem archiwalnym, Mark E. Stille, ekspert w dziedzinie wojen morskich, dokonuje przeglądu i oceny okrętów, strategii oraz wielu czynników, które uczyniły Marynarkę Wojenną Cesarstwa Japonii dominującą siłą na Pacyfiku.Autor analizuje mocne i słabe strony każdego typu okrętu, przedstawia zwięzłą historię wszystkich ważniejszych jednostek w służbie japońskich sił morskich oraz ich wykorzystanie w walce z nieprzyjacielem. Ta bogato ilustrowana zdjęciami i planszami barwnymi książka jest prawdziwym kompendium wiedzy na temat jednej z najbardziej dynamicznych marynarek wojennych w historii....

Tematem niniejszej książki, będącej pierwszym monograficznym opracowaniem problematyki rzymskiej polityki zewnętrznej przełomu II i III wieku po Chr., są relacje pomiędzy starożytnym Imperium Romanum a światem pozarzymskim w okresie rządów cesarza Septymiusza Sewera. Władca ten, panujący w latach 193-211 po Chr., jednym z motywów przewodnich swoich długich rządów uczynił hasło propagatio Imperii, oznaczające stałe dążenie do poszerzania granic państwa rzymskiego. W kolejnych rozdziałach pracy zostały szczegółowo ukazane działania Rzymian zmierzające do urzeczywistnienia tej idei na różnych obszarach rzymskiego pogranicza, poczynając od granicy z Królestwem Partów, poprzez prowincje afrykańskie i naddunajskie, a kończąc na północnych wybrzeżach Pontu Euksyńskiego (Morza Czarnego) oraz północnej Brytanii. Bilans polityki zewnętrznej prowadzonej przez Septymiusza Sewera był niewątpliwie korzystny, a czasy jego rządów powinniśmy uznać za okres szczytowej potęgi Cesarstwa Rzymskiego, którego terytorium osiągnęło wówczas największy w swej wielowiekowej historii rozmiar.

Dzieło Thiersa nie tyle wpisało się w legendę napoleońska, co stało się jej kamieniem milowym. Przesądziło o tym kilka czynników. Duże znaczenie miał styl autora: barwny, dynamiczny, umiejętnie podtrzymujący uwagę czytelnika, pełen świetnych chwytów literackich.(?) O sukcesie książki zadecydował jednak przede wszystkim rozmach przedsięwzięcia oraz ? po prostu ? jej temat w ujęciu tego właśnie a nie innego autora. Thiers na stronicach swego dzieła zawarł to, co czuły miliony Francuzów: wspomnienie o potędze i marzenie o niej, tęsknotę za dniami, gdy uwaga całej Europy skierowana byłą na Paryż, a zwłaszcza za człowiekiem, który poprowadził Francję do najwspanialszych sukcesów w jej dziejach, klęski schodziły na drugi plan.

Książka dotyczy organizacji konnicy bizantyńskiej i jej doborowych formacji. Porusza także problematykę broni, uzbrojenia i ekwipunku jeździeckiego oraz taktyki inspirowanej wpływami ludów koczowniczych i antycznej tradycji, co przejawiało się w praktycznym wykorzystaniu rozwiązań taktycznych przedstawionych na kartach traktatów wojskowych, powstałych w okresie tzw. "renesansu macedońskiego". Wzrost znaczenia militarnego konnicy wpływał także na zmiany społeczne i etniczne zachodzące w społeczeństwie bizantyńskim. Miało to związek ze wzrostem wydatków na armię i częstym osiedlaniem na terytorium bizantyńskim przedstawicieli ludów charakteryzujących się bogatymi tradycjami jeździeckimi, co nie pozostało bez wpływu na skład etniczny społeczeństwa bizantyńskiego. Wzrost znaczenia militarnego konnicy spowodował także powstanie grupy profesjonalnych wojowników, co był jednym z czynników wywierających wpływ na kształtowanie się grupy społecznej, którą była arystokracja wojskowa.

Prezentowana książka jest alfabetycznym słownikiem (czyli prosopografią) sofistów i retorów greckich działających w cesarstwie rzymskim w I-VII w. Obejmuje wyłącznie greckich sofistów i retorów, pominięci zaś zostali nauczyciele retoryki łacińskiej oraz łacińscy mówcy, nawet ci, którzy z pochodzenia byli Grekami. Uwzględnieni zostali natomiast Favorinos z Galii i Klaudios Ailianos, zasłynęli oni bowiem jako mówcy greccy i jako tacy zostali przedstawieni przez Filostratosa, autora Żywotów sofistów.

Dwunaste stulecie było czasem przełomu w historii sił morskich Bizantyńczyków. Flota wojenna imperium, która przez wcześniejsze wieki dzielnie stawiała opór wrogom ? Arabom, czy przybyszom z Rusi Kijowskiej ? została postawiona w obliczu nowego zagrożenia. Stanowili je przedsiębiorczy i nowocześni przedstawiciele komun północnej Italii, ekspansywni Normanowie z Sycylii, oraz nieobliczalni krzyżowcy. Ich działania militarne i ekonomiczne, w ostatecznym rozrachunku zadecydowały o smutnym finale dziejów marynarki wojennej Bizancjum, który nastąpił w 1204 r.

Ostateczny cios zadadzą najbliżsi... Po śmierci cesarza Augusta rządy w imperium rzymskim obejmuje jego adoptowany syn Tyberiusz. Rychło okazuje się, że problemy cesarstwa bledną wobec zadawnionych konfliktów trawiących jego rodzinę. Nieoczekiwanie pojawia się kierowany nieposkromioną ambicją człowiek, który nie zawaha się pozbawić Tyberiusza tronu. Panująca dynastia wplątana w sieć intryg staje w obliczu katastrofy. Czy cesarz utrzyma się u władzy? Czy zwaśnionym krewnym uda się pokonać rozłamy i odzyskać pozycję, pozbywając się uzurpatora?

Książka jest zbeletryzowaną biografią cesarza Brazylii Piotra I (1798-1834), twórcy i pierwszego władcy Cesarstwa Brazylii. Jest to również fascynująca saga rodzinna i epicka, autor doskonale łączy narrację na tematy rodzinne i historyczne. Akcja powieści rozgrywa się w czasie 30 lat, występuje w niej wiele prawdziwych i fikcyjnych, ale zawsze interesujących postaci. Jest to opowieść o tworzeniu się niezależnego narodu, bo po raz pierwszy kolonia staje się siedzibą kolonialnego cesarstwa i zyskuje niepodległość pod hasłami ówczesnego liberalizmu. Istotną częścią jest też życie osobiste Piotra I ? zgodnie z obyczajami uwikłanego w małżeństwo z rozsądku, mające zapewnić międzynarodowe sojusze. Jego bujne życie uczuciowe i nieokiełznana energia towarzyszą mu przez całe życie. Poznajemy też jego austriacką żonę, która okazuje się wierną towarzyszką życia, choć trudno jej dostosować się do życia w nieprzyjaznym kraju i otoczeniu i znosić niewierność męza, poznajemy jego kochanki i najbliższą rodzinę, przeżywamy dramatyczne zwroty akcji, miłość, rozpacz i szukanie wyjścia z niezwykle skomplikowanych sytuacji. Ludwik XIV, władca absolutny, mówił: ?Państwo to ja? - Pedro de Braganza musi rządzić w warunkach monarchii konstytucyjnej i ograniczać swe absolutystyczne ciągoty.We wstępie ukazany jest pierwszy kontakt portugalskiego admirała Cabrala z plemieniem Tupi z Brazylii. Okazuje się, że wszystko, co dla niego jest cenne ? złoto, luskusowe kobierce, tron ? jest dla nich zupełnie bezwartościowe. Jest to zapowiedź ważnego wątku tej książki: do jakiego stopnia można wprowadzić instytucje i zwyczaje ze Starego Świata do rzeczywistości w Nowym Świecie.