Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Ostatnie dni panowania Oktawiana Augusta, machinacje Tyberiusza, szaleństwo Kaliguli i Nerona, chaos „roku czterech cesarzy” – te i inne kamienie milowe historii Wiecznego Miasta aż po złoty wiek panowania Trajana i Hadriana są osnową kolejnej, długo wyczekiwanej powieści Stevena Saylora. Cesarstwo jest kontynuacją Rzymu, pierwszej części sagi patrycjuszowskiego rodu Pinariuszów (REBIS, 2008). Tym razem jeden z nich zostaje zabawką w rękach osławionej Messaliny, inny – kochankiem westalki. Jest też oddany przyjaciel Nerona, i zgładzony z rozkazu cesarza chrześcijanin, i wreszcie genialny artysta pracujący pod kierunkiem Apollodora z Damaszku, słynnego budowniczego forum Trajana i prawdopodobnie Panteonu. Pinariusze kroczą różnymi drogami, często w przeciwnych kierunkach, wszystkich jednak łączy przywiązanie do rodowej tradycji, ucieleśnionej w tajemniczym , starym jak sam Rzym amulecie, który zdaje się wywierać przemożny wpływ nie tylko na losy jego posiadaczy, lecz i całego imperium.Steven Saylor jest amerykańskim historykiem, profesorem uczelni w Berkeley i Austin, doskonałym znawcą epoki, co przydaje jego powieściom autentyzmu, a przy tym mistrzem narracji i dialogu, o czym najlepiej świadczy międzynarodowe uznanie, jakim cieszą się jego książki wydawane w kilkunastu językach na sześciu kontynentach. Oprócz Rzymu i Cesarstwa stworzył dobrze znany polskiemu czytelnikowi wielotomowy cykl powieści detektywistycznych „Roma sub rosa”, których głównym bohaterem jest Gordianus Poszukiwacz....

Oparta na najnowszych badaniach praca przedstawia okres panowania Napoleona. Czytelnik może się zapoznać z aktualnymi nurtami badań dotyczącymi wpływu Bonapartego na bieg historii, w tym na przemiany społeczno-gospodarcze w całej Europie. Pytając o cele, ambicje i sposób działania cesarza oraz krótko- i długoterminowe rezultaty jego poczyna, Geoffrey Ellis stara się ustalić, na ile Napoleon był bezpośrednim spadkobiercą rewolucji francuskiej, a na ile stanowił nową jakość w historii jako takiej.Praca stanowi ciekawą syntezę, napisaną przystępnym językiem, doskonale wprowadzającą w zagadnienia epoki i poszerzającą zasób pojęciowy Czytelnika. Wiele z celnych sformułowań Autora jest bliskich aforyzmom, co stanowi o atrakcyjności lektury. Ellis łączy w sposób mogący budzić podziw lub zazdrość rygoryzm wykładu uniwersyteckiego z umiejętnością przystępnej narracji, jaką powinny cechować się prace zwane popularnonaukowymi. Monografia stawiająca sobie za cel nowe, krytyczne spojrzenie na powstanie i funkcjonowanie imperium napoleońskiego w pełni odpowiada postawionym przez Autora założeniom.Z recenzji prof. dra hab. Józefa Łaptosa Ellis podejmuje szereg kwestii istotnych dla zrozumienia fenomenu wielkiego cesarstwa stworzonego przez Napoleona Bonapartego w ciągu kilku lat, i to w epoce, w której wydawało się, że spektakularne podboje i błyskotliwe kariery wielkich wodzów wyniesionych na trony dzięki swym zwycięstwom należą już do przeszłości. Autor omawia karierę cesarza Francuzów na tle przemian politycznych i ustrojowych we Francji owych czasów, snuje refleksje na temat podstaw napoleońskiego państwa, organizacji władzy, prawa, edukacji, armii, formowania nowej elity, problemów gospodarczych i finansowych. Podejmuje również interesującą próbę prezentacji mechanizmów funkcjonowania cesarstwa na linii: centrum – peryferie, Paryż i terytoria zależne.Z recenzji dra hab. Jarosława Czubatego...

Prezentowana książka jest alfabetycznym słownikiem (czyli prosopografią) sofistów i retorów greckich działających w cesarstwie rzymskim w I-VII w. Obejmuje wyłącznie greckich sofistów i retorów, pominięci zaś zostali nauczyciele retoryki łacińskiej oraz łacińscy mówcy, nawet ci, którzy z pochodzenia byli Grekami. Uwzględnieni zostali natomiast Favorinos z Galii i Klaudios Ailianos, zasłynęli oni bowiem jako mówcy greccy i jako tacy zostali przedstawieni przez Filostratosa, autora Żywotów sofistów....

Gdybyśmy naszą wiedzę o wydarzeniach gnieźnieńskich z 1000 r. czerpali tylko z kroniki Anonima Galla, to dowiedzielibyśmy się tylko tyle, że Bolesław Chrobry wykupił z rąk Prusów ciało św. Wojciecha „i umieścił je z należytą czcią w siedzibie metropolitalnej w Gnieźnie” (ks. I, rozdz. 6) oraz że kronikarz uznał „za godne przekazania pamięci, że za jego czasów cesarz Otto Rudy przybył do [grobu] św. Wojciecha dla modlitwy i pojednania, a zarazem w celu poznania sławnego Bolesława, jak o tym można dokładnie wyczytać w księdze o męczeństwie [tego] świętego” (ks. I, rozdz. 6).Jest znowu zasługą M.Z. Jedlickiego, że cały ten przekaz poddał pierwszy analizie historyczno-prawnej. Z „Posłowia” prof. Gerarda Labudy...

"Kawaleria w wojnach Rewolucji i Cesarstwa", kilkakrotnie wznawiana przez francuskich wydawców, doczekała się wreszcie również polskiej edycji. Tom 1 zawiera szczegółowe omówienie działań kawalerii francuskiej z okresu kolejnych kampanii wojen rewolucyjnych z lat 1792-1800 oraz świetnych zwycięstw za Cesarstwa w 1805, 1806 i 1807 r....

Dlaczego imperium rzymskie upadło? Od czasów Zmierzchu Cesarstwa Rzymskiego Edwarda Gibbona odpowiedzi na to pytanie pojawiało się wiele. W 1984 pewien niemiecki uczony obliczył, że wskazano ponad dwieście przyczyn: od impotencji spowodowanej przez systematyczne zatruwanie ołowiem do rabunkowej gospodarki leśnej, od nadmiernie rozrośniętej biurokracji do zamiłowania do zbyt gorących kąpieli, od emancypacji kobiet po podagrę. Nic dziwnego, że wielu historyków znużonych nie kończącymi się kontrowersjami przychyla się do lansowanej w ostatnich dziesięcioleciach przeciwnej teorii: upadku właściwie nie było. Rzymska Europa nie legła w gruzach, lecz uległa ewolucyjnemu przekształceniu. Według Petera Heathera – brytyjskiego historyka i wykładowcy Worcester College w Oksfordzie – rzymski kolos w IV wieku był potężny jak dawniej i bynajmniej nie chwiał się na glinianych nogach.Co więc było przyczyną upadku?Autor, posługując się barwnym językiem powieści sensacyjnej, wskazuje głównych podejrzanych. Czyni to na podstawie najnowszych badań archeologicznych i wnikliwej interpretacji źródeł historycznych.Otóż prawdziwym katalizatorem upadku cesarstwa zachodniego było jedno brzemienne w skutki wydarzenie z 376 roku: nagłe pojawienie się nowego, budzącego grozę ludu – Hunów.To pod ich naporem barbarzyńscy sąsiedzi imperium – Goci, Wandalowie, Frankowie, Alanowie – przez następne sześćdziesiąt lat szukali schronienia na ziemiach cesarstwa.Rezultat? W Galii, Hiszpanii, Afryce, a nawet Italii powstały barbarzyńskie królestwa – zalążek przyszłej Europy – a Rzymianie nie potrafili ich zmusić do uległości. W 476 roku ostatni cesarz Romulus Augustulus został po cichu „odesłany na emeryturę” przez germańskiego wodza Odoakra i był to koniec imperium założonego – jakaż w tym ironia losu! – przez jego mitycznego imiennika....

Rozdarty między antypolskimi grupami nacisku w Berlinie a ugrupowaniami niepodległościowymi w Warszawie, zarządzający Polską kongresową gen. Hans Hartwig von Beseler, próbował przeciąć ten węzeł gordyjski, czyniąc z przyszłego państwa polskiego sojusznika Niemiec. Autor analizuje strategie Beselera nakierowane na pozyskanie Polaków, głównie na obszarze kultury, oświaty i wyznań: katolickiego, protestanckiego i mojżeszowego, oraz uwypukla słabości tych strategii, które przesądziły ostatecznie o ich klęsce....

Dzieło Thiersa nie tyle wpisało się w legendę napoleońska, co stało się jej kamieniem milowym. Przesądziło o tym kilka czynników. Duże znaczenie miał styl autora: barwny, dynamiczny, umiejętnie podtrzymujący uwagę czytelnika, pełen świetnych chwytów literackich.(…) O sukcesie książki zadecydował jednak przede wszystkim rozmach przedsięwzięcia oraz – po prostu – jej temat w ujęciu tego właśnie a nie innego autora. Thiers na stronicach swego dzieła zawarł to, co czuły miliony Francuzów: wspomnienie o potędze i marzenie o niej, tęsknotę za dniami, gdy uwaga całej Europy skierowana byłą na Paryż, a zwłaszcza za człowiekiem, który poprowadził Francję do najwspanialszych sukcesów w jej dziejach, klęski schodziły na drugi plan....

Dzieło Thiersa nie tyle wpisało się w legendę napoleońska, co stało się jej kamieniem milowym. Przesądziło o tym kilka czynników. Duże znaczenie miał styl autora: barwny, dynamiczny, umiejętnie podtrzymujący uwagę czytelnika, pełen świetnych chwytów literackich.(…) O sukcesie książki zadecydował jednak przede wszystkim rozmach przedsięwzięcia oraz – po prostu – jej temat w ujęciu tego właśnie a nie innego autora. Thiers na stronicach swego dzieła zawarł to, co czuły miliony Francuzów: wspomnienie o potędze i marzenie o niej, tęsknotę za dniami, gdy uwaga całej Europy skierowana byłą na Paryż, a zwłaszcza za człowiekiem, który poprowadził Francję do najwspanialszych sukcesów w jej dziejach, klęski schodziły na drugi plan....

Studium dotyczy rzymskich jednostek konnych, od połowy III wieku do śmierci Teodozjusza Wielkiego i ostatecznego podziału imperium w 395 roku. Przez długi czas było to temat na tyle niepopularny, że w monografiach, dotyczących rzymskiej konnicy w okresie cesarstwa, jest niemal zupełnie pomijany. Mimo iż syntetyczne publikacje traktujące o późnorzymskiej armii jako całości są dosyć liczne, to kwestia jednostek jazdy nie została w nich dostatecznie naświetlona. Studia nad tym zagadnieniem dopiero w ostatnim czasie stają się coraz bardziej popularne, lecz do tej pory były one ograniczone do jednej kategorii konnych jednostek, bądź do okresu panowania jednego władcy. Potrzebę stworzenia takiej monografii, jak i nowego spojrzenia na całą późnorzymską armię, postulowano już wiele razy....

Z przytoczonego powyżej streszczenia rezultatów pracy wynika, że za niewątpliwe uznaję uregulowanie płaszczyzny stosunków publicznoprawnych między Polską a cesarstwem na zasadzie lenna, w połączeniu z płaceniem trybutu za cały obszar kraju, na poziomie regnum – co doznało modyfikacji za rządów Ottona III (w zasadzie przeciągając się do pierwszych lat panowania Konrada II) i Henryka IV oraz przez bunt Bolesława II, dążącego do całkowitego zerwania tych związków przy oparciu się o papiestwo. Do elementów, które należy uznać za pewne, można dodać fakt, że od 1054 r. państwo piastowskie znalazło się na niższym szczeblu zależności od Niemiec niż Czechy, oraz brak podstaw do stwierdzenia zawarcia formalnego sojuszu polsko-saskiego za panowania Bolesława II, uznanie wystąpienia biskupa Stanisława na tle politycznym w powiązaniu z opozycją możnowładcząi w porozumieniu z wrogimi Szczodremu władcami, postrzeganie informacji Kosmasa o koronacji Wratysława II na króla Polski jako poszerzenie jego tytułu króla czeskiego, wreszcie równy podział państwa Władysława Hermana między synów bez wyznaczenia księcia zwierzchniego. […]Równocześnie należy także podkreślić, że nie można uważać problemu relacji publicznoprawnych polsko-cesarskich w interesującym nas czasie za zamknięty.Chociaż prawdopodobieństwo znalezienia nowych źródeł jest równe zeru, to jednak perspektywę stanowi dla nas zainteresowanie tą epoką ze strony historyków, zarówno polskich, jak i niemieckich, działających w sposób autonomiczny i zintegrowany.Umożliwi to w przyszłości optymalne zbliżenie się do prawdy, tym bardziej że kwestia ta stale będzie powracać, ponieważ każda epoka przyniesie nowe spojrzenie na zagadnienie stosunków publicznoprawnych między Polskąa cesarstwem we wczesnym średniowieczu.?...

Książka dotyczy organizacji konnicy bizantyńskiej i jej doborowych formacji. Porusza także problematykę broni, uzbrojenia i ekwipunku jeździeckiego oraz taktyki inspirowanej wpływami ludów koczowniczych i antycznej tradycji, co przejawiało się w praktycznym wykorzystaniu rozwiązań taktycznych przedstawionych na kartach traktatów wojskowych, powstałych w okresie tzw. "renesansu macedońskiego". Wzrost znaczenia militarnego konnicy wpływał także na zmiany społeczne i etniczne zachodzące w społeczeństwie bizantyńskim. Miało to związek ze wzrostem wydatków na armię i częstym osiedlaniem na terytorium bizantyńskim przedstawicieli ludów charakteryzujących się bogatymi tradycjami jeździeckimi, co nie pozostało bez wpływu na skład etniczny społeczeństwa bizantyńskiego. Wzrost znaczenia militarnego konnicy spowodował także powstanie grupy profesjonalnych wojowników, co był jednym z czynników wywierających wpływ na kształtowanie się grupy społecznej, którą była arystokracja wojskowa....

Z przyjemnością oddajemy do rąk Czytelnika kolejną część dzieła Picarda, dotyczącego historii kawalerii francuskiej w epoce wojen napoleońskich. Omawia ona walki w Hiszpanii, oraz kampanie 1809, 1812, 1813, 1814 roku, jak również kampanię belgijską. Oczywiście dzieło to jest w znacznej mierze chwalebną historią jazdy I Cesarstwa, tak więc na pewno nie raz trzeba będzie weryfikować zawarte tutaj informacje. Szczególnie heroiczny jest opis bitwy pod Waterloo, po którym można zachodzić w głowę, jak to się stało, że Francuzi ją przegrali. Zarówno w tym, jak i w wielu innych przypadkach redakcja nie prostowała opisów autora, gdyż trzeba by w tym celu napisać nowe dzieło. Mimo tego poniższa praca ma wiele zalet, gdyż autor bardzo często wspomina o szykach, w jakich toczono walki, omawiając walory i minusy poszczególnych formacji, jak również błędy dowódców. Oczywiście autor skupia się na kawalerii i to jej poświęca najwięcej miejsca w swojej opowieści, nie tracąc przy tym z oczu piechoty i artylerii, bez których sukces tej pierwszej nie byłby często możliwy. Szczególnie wyraźnie widać to przy okazji kampanii 1809 roku i wzajemnym braterstwie broni, zawartym między dwoma pułkami piechoty i jazdy....