[Płatnerze]
Kategoria: Kategorie > Szable polskie dekoracyjne > Grawerowane szable polskie na tablo
„JESUS MARIA JOSEF SPES MEA”, a z drugiej „HUSSARIA”. Była to
broń świetnie sprawdzająca się podczas walki konnej,
pozwalająca na szybkie i silne uderzenia. Dosyć ciężka
pół-zamknięta rękojeść...
Pełen opis produktu 'HISTORYCZNA SZABLA HUSARSKA Z XVII W Z POCHWĄ NA TABLO repliki broni białej' »
HISTORYCZNA SZABLA HUSARSKA Z XVII W Z POCHWĄ NA TABLO
Producent: PŁATNERZE
Prezentowany model jest wierną repliką polskiej szabli
husarskiej. Szabla husarska, to popularna nazwa szabli używanych
przez jazdę polską (głównie przez husarię) w XVII i XVIII-wiecznej
Polsce. Szabla ta wyewoluowała z szabli węgiersko – polskiej z XVI
wieku pod znaczącym wpływem szabli tureckich i
zachodnioeuropejskich.Dane techniczne:Długość: 95
cm
Waga: 2 kgGłownia szabli wykończona jest piórem, będącym
obustronnym ostrzem umożliwiającym zadawanie pchnięć. Z jednej
strony ostrza wygrawerowany jest napis „JESUS MARIA JOSEF SPES
MEA”, a z drugiej „HUSSARIA”.
Była to broń świetnie sprawdzająca się podczas walki konnej,
pozwalająca na szybkie i silne uderzenia.
Dosyć ciężka pół-zamknięta rękojeść chroniła dłoń i dawała lepszą
kontrolę nad szablą.
Dodatkowo kontrolę nad bronią zwiększa mosiężny kaptur na tylnej
części rękojeści. Mosiężny lub paluch, znajdujący się pośrodku
jelca, dostosowany do oparcia kciuka wzmacnia uchwyt i pozwala na
szybsze wykonanie kolejnego cięcia. Mosiężny jelec z wąsami
zapewnia szabli tej długą żywotność poprzez wzmocnienie jej w
najsłabszym punkcie.W zestawie znajduje się pochwa z chromowanej
stali oraz drewniane tablo.Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla : 30 cm
Waga tabla: 2,6 kgRys historyczny:Historia szabli
w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do
Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z
Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,
lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem,
chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych
świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez
zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią
popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt
nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.
Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi
Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska,
uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim
bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach
nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia
polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych
czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były
szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633.
Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe
Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku,
które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w
1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione
zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy
zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny)
ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy
linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W
drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i
artylerii.Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie
XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko
towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często
kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII
wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na
wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz
lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W
latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii
towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach
jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605),
bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa
pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.