Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Kompozycje Panufnika publiczność przyjmowała owacjami w prestiżowych salach koncertowych świata. Ale nie w Polsce. Tu przez ćwierć wieku od ucieczki kompozytora jego muzyka była zakazana, a on szkalowany. Także dziś lepiej zna go Anglia niż Polska, za którą tęsknił pół życia i której dedykował większość utworów. Gdy był dzieckiem, matka wyśniła jego spotkanie z angielską królową. Pod koniec życia jako pierwszy polski artysta otrzymał z rąk Elżbiety II tytuł szlachecki. Syn skrzypaczki i lutnika muzykę dostał w genach, a od losu talent. Przed wojną zdążył skończyć konserwatorium i wyjechać po nauki do mistrzów w Wiedniu, Paryżu i Londynie. Wrócił, by opiekować się rodziną. Okupację przeżył, grając z Witoldem Lutosławskim w kawiarniach i komponując patriotyczne pieśni (m.in. Warszawskie dzieci). Po wojnie rzucił się w wir odbudowy życia filharmonicznego. Władza ludowa hołubiła go i uważała za najlepszego kompozytora, ale nie pozwalała mu komponować tak, jak chciał. W połowie życia wybrał wolność na emigracji. Pisał na zamówienie m.in. Yehudiego Menuhina i znakomitych orkiestr: Londyńskiej, Bostońskiej i Chicagowskiej. Na chwilę oderwał się od komponowania, aby spisać wspomnienia (Methuen, 1987). - Całe życie był żarliwym polskim patriotą - zaświadcza Lady Camilla Jessel Panufnik, żona kompozytora, dzięki której zaczął na powrót tworzyć. Do opowiedzianej przez niego historii życia dodała epilog, włożyła wiele zrobionych zdjęć i mnóstwo serca, by książka ukazała się w stulecie jego urodzin, w Roku Andrzeja Panufnika.

Obywatel świata. Wyczynowej rangi żeglarz. Wszechstrony autor, doktor nauk, budowniczy sondy VIKING 1 i 2. Wspinacz wysokościowy, pianista, miłośnik kotów i wszystkiego, co żyje, wliczając szczury. Forsy również!

Autobiografia legendy Manchesteru United napisana trzy lata przed śmiercią. Był wielbionym przez tłumy Królem Życia. Wlewał w siebie hektolitry alkoholu, bawił się do upadłego niemal każdego wieczoru, częściej od samochodów zmieniał tylko dziewczyny. Ale to nie przeszkadzało mu w ogrywaniu kolejnych obrońców i zdobywaniu kolejnych goli. Do czasu... Choroba alkoholowa i przeszczep wątroby okazały się wysoką ceną, którą musiał zapłacić za lata chwały. W tej książce George Best zdradza, jak wyglądało jego pełne wielkich sukcesów i jeszcze większych porażek życie. Zwycięstwo w finale Pucharu Europy, po którym na dwa dni urwał mu się film. Spięcia z Bobbym Charltonem. Pobłażliwe traktowanie przez Matta Busby’ego, randka z aktorką zamiast meczu z Chelsea i „szybki numerek” tuż przed półfinałem Pucharu Anglii. Nie będzie już takiego piłkarza, nie będzie już nigdy takiej biografii! *** Losy jednego z największych piłkarskich talentów w historii przy akompaniamencie westchnień podziwu trybun, kostek lodu wrzucanych do irlandzkiej whiskey i rozpinanych biustonoszy kolejnych piękności. Cudowna opowieść o upadaniu i bezustannym poszukiwaniu nadziei. - Przemysław Rudzki, „Przegląd Sportowy” Nie potrafił odstawić kieliszka, nie darował żadnej ładnej dziewczynie. Wierzę jednak głęboko, że legendę George’a Besta zbudowały przede wszystkim finezja i polot w grze oraz cudowne gole, a nie alkoholowe ekscesy czy miłosne podboje. - Rafał Nahorny, dziennikarz Canal+Sport i nc+ El Beatle był geniuszem futbolu, życiowym romantykiem, osobnikiem wrażliwym i ciekawym życia. Potrafił czarować na boisku i być uroczym wobec kobiet. Przepił swoje życie. Ta książka nie jest tylko opowieścią o wielkim piłkarzu, ale również kroniką słabości ludzkich skumulowanych w butelce alkoholu. Można nie lubić piłki nożnej, ale trzeba ten niezwykły tekst przeczytać, by wiedzieć, że słabości ludzkie dotyczą wszystkich bez względu na urodzenie, stan majątkowy i sławę. Poruszająca historia prawdziwego piłkarskiego artysty. - Hirek Wrona Równie dobrze ta książka mogłaby być zatytułowana: „Nie przepiłem siebie. Choć niewiele zabrakło”. Brytyjski król futbolu, książę życia, notoryczny imprezowicz i niepoprawny kobieciarz – po prostu George Best. Na przełomie lat 60. i 70. był naprawdę najlepszy. Przynajmniej w Europie. I miał najciekawszą biografię. Poruszająca historia upadłego idola. Prawie z happy endem. - Adam Godlewski, tygodnik „Piłka Nożna”

Był jednym z najlepszych przyjmujących w historii siatkówki. Ale niewiele brakowało, by świat w ogóle o nim nie usłyszał. Zanim trzy razy zdobył mistrzostwo świata i został mistrzem olimpijskim, pokonał wiele przeszkód. Kiedy zachorował na białaczkę, lekarze przygotowywali się na najgorsze, a niespodziewane wyzdrowienie zgodnie nazwali cudem. Podobnie jak przeżycie upadku z drzewa, po którym na lewą rękę założyli mu 150 szwów… Podczas gdy jego rówieśnicy ganiali za piłką, on wolał w samotności odbijać ją rękami. Mimo że trenerzy próbowali wmówić mu, że jest za niski na siatkarza, ani myślał się poddać. Dopiął swego, zostając sportowcem, którego pokochała cała Brazylia. W autobiografii Giba po raz pierwszy opowiada o sekretach swojej kariery: dopingowej wpadce, nietypowej kontuzji, której nabawił się w łóżku, i ofercie z ligi polskiej. Odkrywa też kulisy wielkiej reprezentacji Brazylii, zdradzając, za co z drużyny wyrzucony został Ricardo, jak Canarinhos ustawili mecz z Bułgarią i ile butelek szampana dostali od Polaków po wygranej w finale mistrzostw świata. Szczera, barwna, pełna anegdot i nieznanych historii książka. Giba. W punkt to pozycja, obok której żaden fan siatkówki nie może przejść obojętnie! *** Tą książką pokazał, że sportowcy to też ludzie popełniający błędy. I potrafił się do tego przyznać. Piotr Gruszka Dotychczas nawet my, siatkarze, wiedzieliśmy o nim tyle, ile widzieliśmy na parkiecie i w telewizji. Dzięki tej książce poznajemy jego całkiem inne oblicze. Giba udowadnia, że nie jesteśmy robotami, a ludźmi z krwi i kości. Krzysztof Ignaczak W tej książce nie brakuje niczego: mamy filmowy upadek w przepaść rodem z filmów z Jamesem Bondem, triumfy i następujące po nich szalone imprezy, jest także chwila załamania po przygodzie z marihuaną i wygrana śmiertelna walka z białaczką. Dla każdego kibica to lektura obowiązkowa! Kamil Składowski, dziennikarz, szef ligowych portali plusliga.pl oraz orlenliga.pl Momentami szczera do bólu. Często zaskakująca. Historia brazylijskiej i światowej ikony siatkówki, która trzykrotnie oszukała przeznaczenie. Bartosz Heller, TVP Sport Dotąd znałem go tylko z parkietu i uważałem za superbohatera. Ta książka dopełnia jego obraz jako człowieka, który w swoim życiu miał także potknięcia, pokazuje życie wielkiego sportowca, który musi radzić sobie z problemami. Kapitalna lektura! Jerzy Mielewski, Polsat Sport Wspaniały człowiek, który pokazał, że można walczyć z przeciwnościami losu, a przy tym jeszcze pomagać innym. Warto poczytać o tym niesamowitym siatkarzu i przede wszystkim wielkim człowieku. Bartosz Wencław, wydawca serwisu Strefa Siatkówki, siatka.org

Urodziłam się w Skopje, w Albanii, 26 sierpnia 1910 roku. Z pochodzenia jestem Albanką, mam jednak także obywatelstwo indyjskie. Jestem katolicką zakonnicą. Poprzez powołanie należę do całego świata, zarazem jednak moje serce niepodzielnie należy do Serca Jezusa. Tak zaczyna się opowieść o życiu i wielkiej duchowej przygodzie jednej z najbardziej niesamowitych kobiet w historii ludzkości, opowiedziana jej własnymi słowami. Autobiografia została zrekonstruowana na podstawie wywiadów, medytacji i słów Matki Teresy skierowanych do Misjonarek Miłości oraz ludzi z całego świata.

Niedawno odkryte wspomnienia człowieka, który twierdzi, że był Kubą Rozpruwaczem. Tym człowiekiem jest James Carnac. Spisane niedługo przed śmiercią są sprawozdaniem z całego życia, także z tych kilku miesięcy 1888 roku, kiedy stał się seryjnym mordercą, którego ludzkość zapamiętała jako Kubę Rozpruwacza. Czyta Stanisław Biczysko

Autobiografia Marcina ŚwietlickiegoMarcin Świetlicki jeden z najwybitniejszych polskich poetów współczesnych, który z sukcesem łączy dwa pola działań: literaturę i muzykę w obszernej autobiograficznej rozmowie z Rafałem Księżykiem, mistrzem wywiadu rzeki.Z reguły nieskory do zwierzeń i pilnie strzegący granicy prywatności, w tej książce Świetlicki opowiada zaskakująco otwarcie o swoim życiu, nie pomijając epizodów bolesnych, trudnych, a nawet dramatycznych, nie popada jednak nigdy w tani sentymentalizm ani celebrycki ekshibicjonizm.

M.K.Gandhi to jedna z najbardziej inspirujących postaci dwudziestego wieku, propagator pacyfizmu jako środka walki politycznej i jeden z twórców współczesnej państwowości indyjskiej. Jest to klasyczna autobiografia, która opowiada jego własnymi słowami historię życia Gandhiego oraz tego, jak rozwijał swoją koncepcję niestosowania przemocy oraz biernego oporu, która utorowała Indiom drogę do niepodległości i stała się podstawą wielu ruchów niepodległościowych

Oto po raz pierwszy prawdziwy indyjski jogin prezentuje publiczności Zachodu historię swojego życia. Barwnie opisując okres wielu lat duchowego treningu u mistrza jogi Śri Jukteswara z Serampore w Bengalu, Jogananda odsłania fascynujący i mało znany obraz współczesnych Indii. Ponadto z naukową przejrzystością wyjaśnia subtelne, ale dające się określić prawa, dzięki którym jogini mogą czynić cuda oraz osiągać pełną samokontrolę.

Najlepiej sprzedający się tytuł non fiction na Wyspach Brytyjskich. Blisko 120 tysięcy egzemplarzy w ciągu pierwszego tygodnia! Jest żywą legendą futbolu. Przez 27 lat stał na czele jednego z najlepszych zespołów piłki nożnej w historii. Zdobywał tytuły Mistrza Anglii i liczne trofea w rozgrywkach międzynarodowych, ze zwycięstwami w Lidze Mistrzów na czele. To on odkrywał ikształtował talenty tak wielkich piłkarzy jak David Beckham, Cristiano Ronaldo czy Ryan Giggs. Swoim autorytetem potrafił poskromić nawet tych najbardziej niepokornych: Erica Cantonę i Wayne'a Rooneya. Sir Alexa Fergusona z pewnością nie trzeba nikomu przedstawiać.Autobiografiato wspomnienia wydarzeń, piłkarzy, zwycięstw i porażek, które towarzyszyły sir Alexowi przez lata pracy dla Manchesteru United, a jednocześnie bezkonkurencyjna historia brytyjskiego i światowego futbolu. Niezwykła opowieść o dochodzeniu do sławy, wybitnych podopiecznych, ciężkiej pracy, budowaniu piłkarskiej potęgi, motywacji i miłości do sportu. Niewątpliwa gratka dla fanów piłki nożnej, pragnących poznać kulisy wielkich sportowych wydarzeń i zajrzeć do szatni Czerwonych Diabłów. Nie zawiodą się również ci, którzy chcą poznać szczegóły z życia rodzinnego oraz dowiedzieć się czegoś o pozapiłkarskich pasjach Szkota. Jest to przy okazji idealna książka dla menadżerów, kierowników i coachów, którzy starają się jak najskuteczniej motywować swoje zespoły.

Humorystyczna historia aroganckiego i zarazem wyjątkowo uroczego kota o imieniu Orange, który bezustannie opowiada o swoich zaletach, skrupulatnie ukrywając wady. Przechwala się na każdym kroku i wylicza swoje mijające się z prawdą heroiczne historie. Udziela ponadto profesjonalnych porad ze świata biznesu i wkręca wszystkich dookoła, manipulując jak zawodowiec.Pewnego dnia w okolicznym parku pojawia się bardzo mroczna postać, a całą okolicę ogarnia przerażenie. Orange jako miejscowe bożyszcze postanawia podjąć wyzwanie schwytania upiornego osobnika.Zabawna opowieść, która jak w soczewce pokazuje postawy niektórych osób, widzących doskonale wady innych, ale niepotrafiących tych samych przywar dostrzec u siebie.Iza Rozbicka jest wielką miłośniczką kotów. Uważa siebie również za szczęśliwego kamerdynera, służącego swojej licznej kociej rodzinie, na czele której stoi Mr. O, czyli Orange. Dzięki temu, że mieszkała w różnych zakątkach świata, miała okazję poznać wiele wybitnych kocich osobowości. Na co dzień mama Johna, żona Roberta, nauczycielka, tłumaczka i pisarka. Filozofia buddyjska jest jej sposobem na wartościowe i szczęśliwe życie.

Niedawno odkryte wspomnienia człowieka, który twierdzi, że był Kubą Rozpruwaczem. Tym człowiekiem jest James Carnac. Spisane niedługo przed śmiercią są sprawozdaniem z całego życia, także z tych kilku miesięcy 1888 roku, kiedy stał się seryjnym mordercą, którego ludzkość zapamiętała jako Kubę Rozpruwacza.

Po „dzienniku choroby” przyszedł czas na jej własny. Krystyna Kofta, po raz kolejny, szczerze o sobie. Autorka przenosi się pamięcią do swojego dzieciństwa, bez skrępowania opisuje okres dojrzewania, pierwszych prób pisarskich, miłości czy nawet inicjacji seksualnej. Przedstawia swoje drzewo genealogiczne – nazywając je skromnie drzewkiem bonsai, starannie prezentuje postaci ze swojego życia i tym samym poszerza wątki autobiograficzne zawarte w powieściach i opowiadaniach. Oprócz opisów miejsc, wydarzeń, ludzi, nie boi się motywów trudnych – bardzo intymnych, barwnie przedstawia swoje relacje z teściową, poruszająco opisuje śmierć ojca, matki, Jonasza czy pogrzeb Pawła Grabiasa. Dla Kofty nie ma tematów tabu - nie unika dywagacji na temat Boga, śmierci (również własnej), feminizmu, polityki, używek. Otwiera się na Czytelnika – pozwala poznać nie tylko jako pisarka, ale i kobieta, żona, kochanka, matka - ze swoim specyficznym humorem i, jeśli sytuacja tego wymaga, ciętym językiem. "AUTO-BIO-FOTO-GRAFIA jest odzyskiwaniem przeszłości dla teraźniejszości, i dla przyszłości, zatrzymywaniem jej, nadawaniem odpowiedniej wagi przeszłym wydarzeniom, nawet tym najmniejszym, jak pewien motyl, którego obserwowałam w lipcu, i opisałam to w dzienniku. Jeśli czynię dobro - a robię to, bo im jestem starsza tym więcej widzę ludzi, którym trzeba i należy pomóc - to owo dobro wynika z imperatywu kategorycznego, poczucia obowiązku, litości, miłości, współodczuwania, a nie z woli bożej. Mogę zrobić coś dobrego dla kogoś, kogo nie lubię. Marylka polecała mi zajęcie się autoterapią, psychoterapią, chyba nawet auto psychoanalizą, jej to podobno bardzo pomogło. Chyba wolę już autoerotyzm, powiedzmy wprost – masturbację, bo więcej z tego przyjemności, niż z platonicznej miłości do samej siebie. Ciekawa jestem czy ktoś zauważył związek między żebrem, Ewą i żebraczką, żebraniem, żebraniną. Czasami da się to zauważyć, nawet ja to widzę, gdy żebrzę o łaskę obecności, czułość, albo tylko uwagę własnego męża. Kobiety często muszą o to żebrać." Krystyna Kofta - ukończyła filologię polską na UAM w Poznaniu. Jest autorką powieści: Wizjer (1978), Wióry (1980, wydanie zmienione W.A.B. 2006), Pawilon małych drapieżców (1988), Złodziejka pamięci (W.A.B. 1998), Chwała czarownicom (2002), Krótka historia Iwony Tramp (W.A.B. 2001), Fausta (W.A.B. 2010), jak również scenariuszy filmowych, książek publicystycznych i dramatów. Za słuchowisko radiowe Stare wiedźmy otrzymała Grand Prix na Festiwalu „Dwa Teatry - Sopot 2007". W tym samym roku we Frankfurcie nad Odrą odbyła się premiera jej sztuki Salon profesora Mefisto. Sztuka Pępowina została wystawiona przez teatr z Glasgow i znalazła się w programie tamtejszego festiwalu teatralnego. W 2003 roku nakładem W.A.B. ukazała się najbardziej osobista z książek pisarki: Lewa, wspomnienie prawej. Z dziennika, a w 2006 - Monografia grzechów. Z dziennika 1978-1989. Wydawnictwo W.A.B. wznowiło też w 2011 roku jej bestellerowy poradnik Jak zdobyć, utrzymać i porzucić mężczyznę. Jako felietonistka Kofta współpracuje z czasopismami „Twój Styl" i „Nowe Książki". Maluje, rysuje, bloguje.

,,Onstage Offstage" to wspaniale ilustrowane wydawnictwo autobiograficzne.Poznaj Michaela Buble poprzez jego szczery pamiętnik, w którym pisze o swojej karierze, miłości i życiu.Fotografie autorstwa Deana Freemana, które uzupełniają wydawnictwo, w znakomitej większości powstały na potrzeby tej publikacji. Książka zawiera ponad 200 stron wyjątkowych zdjęć!Michael Buble, którego ósmy album studyjny ,,To Be Loved" pojawił się w sprzedaży w kwietniu, sprzedał w USA ponad 16 milionów płyt! Trzykrotnie zdobył nagrodę Grammy w kategorii Best Traditional Pop Vocal Album za płyty: ,,Call Me Irresponsible" (2008), ,,Michael Buble Meets Madison Square Garden" (2010) oraz ,,Crazy Love" (2011).

PIERWSZA I JEDYNA AUTOBIOGRAFIA WIELKIEJ GWIAZDY ŚWIATOWEGO FUTBOLU! Wyczekiwana zarówno przez polskich, jak i niemieckich czytelników. Obarczony brzemieniem niewyobrażalnej tragedii z dzieciństwa, dotąd niechętnie i bardzo rzadko mówił o swojej przeszłości. Teraz po raz pierwszy przerywa milczenie i w przejmująco szczerych rozmowach opowiada dziennikarce Małgorzacie Domagalik o sobie, o trudnym dzieciństwie, o tragicznej śmierci matki, o buncie dorastania i mozolnym pokonywaniu demonów z przeszłości. Dzieli się przemyśleniami, jak radzić sobie z przeciwnościami losu, pokonywaniem stereotypów, jak nie zgubić siebie w świecie mediów oraz o blaskach i cieniach piłkarskiego życia. W książce o Błaszczykowskim mówią także jego najbliżsi, przyjaciele, piłkarze z BVB, trenerzy: Smuda, Fornalik, Nawałka, Beenhakker i Jürgen Klopp.

Najsłynniejsza powieść Charlotte Brontë, która przyniosła jej międzynarodową sławę. Brontë opowiada historię młodej dziewczyny, która po stracie obojga rodziców, trafia do domu brata swojej matki. Nie potrafi jednak obudzić uczuć u ciotki, która – gdy tylko nadarza się okazja – pozbywa się dziewczynki, wysyłając ją do szkoły dla sierot, słynącej z surowego rygoru. Jane daje sobie jednak radę, zdobywa wykształcenie i wreszcie znajduje pracę jako guwernantka, w domu Edwarda Rochestera, samotnie wychowującego przysposobioną córkę. Wydawałoby się, że tu wreszcie znajdzie prawdziwe szczęście. Jednak los upomni się zadośćuczynienia za winy z przeszłości jej ukochanego pana. Jane nocą ucieka szukać swojej własnej drogi… To j e s t autobiografia – być może nie w ujęciu nagich faktów i okoliczności, lecz prawdziwego cierpienia i doświadczenia – pisał angielski filozof, George H. Lewes – to właśnie nadaje książce jej urok: dusza przemawia tutaj do duszy; jest to wypowiedź z głębin wewnętrznego zmagania i bólu ducha, który wiele przeszedł. Jane Eyre to powieść, o której wnet po jej opublikowaniu gazety angielskie pisały codziennie, do tego – niemal w samych superlatywach, a taki publiczny zachwyt nie zdarza się często. Książka Charlotte Brontë rzeczywiście porwała tłumy. Po ponad stu sześćdziesięciu latach nadal pozostaje powieścią kultową i choć epoka wiktoriańska dawno przeminęła, Jane Eyre wciąż żyje w umysłach czytelników. W czym tkwi jej fenomen? Wydaje się, że w wierności samemu życiu. Charlotte Brontë była pisarką, której nigdy nie myliło się ono ze sztuką. Bez względu na epokę, w której człowiek żyje, samotność, tęsknota i cierpienie są zawsze te same i zawsze tak samo przeżywane. Zwłaszcza jeśli jest to samotność wśród ludzi, tęsknota za zwykłym ciepłem drugiego człowieka i cierpienie wynikające z odtrącenia przez innych. Czy działo się to dawno temu, czy działo się wczoraj – trauma odrzucenia pozostaje ta sama, a lekcja miłości do odrobienia. Tymczasem Jane Eyre ukazała tę drogę nie tylko jako możliwą do przezwyciężenia, ale pewną, przykładem własnej osoby ręcząc, że sprawiedliwość istnieje, a cierpienie zostaje wynagrodzone.

Legenda francuskiej piosenki – Edith Piaf opowiada o blaskach i cieniach swojego życia. Ta wyjątkowa autobiografia, rozpoczyna się 19 grudnia 1915 roku, gdy na schodach kamienicy przy jednej z paryskich ulic przyszła na świat Piaf, a kończy w 1958 roku, w którym pozycja została po raz pierwszy wydana – 5 lat przed śmiercią diwy. Wydawnictwo uzupełniają unikalne fotografie artystki. Wstęp do publikacji napisał sam Jean Cocteau! W 2013 świat obchodzi 50-tą rocznicę śmierci Edith Piaf.

Wznowienie Autobiografii ukazuje się w 80. rocznicę urodzin pisarza. Przyczyna, Suterena, Oddech, Chłód, Dziecko - autobiograficzny pięcioksiąg wybitnego austriackiego prozaika i dramatopisarza - to drobiazgowa rekonstrukcja lat dojrzewania. Analiza ""niszczycielskich machin"" - szkoły, rodziny, instytucji, społeczeństwa, ich nieznoszącej sprzeciwu, bezwzględnej opresyjności. To brutalna ocena tępego i zaślepionego w swym konformizmie narodu, nieskończonej ludzkiej obojętności. To nieskrywana manifestacja gniewu i pogardy, hołd złożony samotności i jednoczesne jej przekleństwo. To przeprowadzana na sobie samym wiwisekcja. Autobiografie to klucz to zrozumienia Thomasa Bernharda, klucz, bez którego nie można w pełni przyswoić jego powieści, pojąć pisarskich obsesji i poglądów politycznych. To czasy i wydarzenia opisane w Autobiografiach ukształtowały Bernharda jako pisarza i jako zaciekłego krytyka Austrii i austriackości, ale przecież nie tylko - także jako przeciwnika historycznej amnezji i skrywania nazistowskich brudów pod eleganckim dywanem w mieszczańskim salonie. Bernhard nie był wrogiem ludzi, był zaciekłym wrogiem ludzkiej hipokryzji. Ku wściekłości zadowolonego z siebie społeczeństwa Bernhard brutalnie demaskował jego zakłamanie. Autobiografie wyszlifowały także jego niepowtarzalny, chirurgicznie precyzyjny styl. Trzeba poznać Autobiografie, żeby nie tylko poznać Bernharda i Austrię, ale żeby dołożyć kolejny rozdział do wielkiej pracy - próby zrozumienia minionego wieku, którego ponury cień wciąż nad nami wisi. Jeśli nie będziemy czytali Bernharda, wiek XX kiedyś do nas wróci, jeszcze bardziej spotworniały, niż go zapamiętaliśmy. Proza Bernharda, trudna, zapętlona w swoich obsesjach, drażniąca, jest jednak wielką odtrutką na bezmyślną wegetację w toksycznych oparach samozadowolenia kultury masowej. Krzysztof Varga

Wznowienie Autobiografii ukazuje się w 80. rocznicę urodzin pisarza. Przyczyna, Suterena, Oddech, Chłód, Dziecko - autobiograficzny pięcioksiąg wybitnego austriackiego prozaika i dramatopisarza - to drobiazgowa rekonstrukcja lat dojrzewania. Analiza ""niszczycielskich machin"" - szkoły, rodziny, instytucji, społeczeństwa, ich nieznoszącej sprzeciwu, bezwzględnej opresyjności. To brutalna ocena tępego i zaślepionego w swym konformizmie narodu, nieskończonej ludzkiej obojętności. To nieskrywana manifestacja gniewu i pogardy, hołd złożony samotności i jednoczesne jej przekleństwo. To przeprowadzana na sobie samym wiwisekcja. Autobiografie to klucz to zrozumienia Thomasa Bernharda, klucz, bez którego nie można w pełni przyswoić jego powieści, pojąć pisarskich obsesji i poglądów politycznych. To czasy i wydarzenia opisane w Autobiografiach ukształtowały Bernharda jako pisarza i jako zaciekłego krytyka Austrii i austriackości, ale przecież nie tylko - także jako przeciwnika historycznej amnezji i skrywania nazistowskich brudów pod eleganckim dywanem w mieszczańskim salonie. Bernhard nie był wrogiem ludzi, był zaciekłym wrogiem ludzkiej hipokryzji. Ku wściekłości zadowolonego z siebie społeczeństwa Bernhard brutalnie demaskował jego zakłamanie. Autobiografie wyszlifowały także jego niepowtarzalny, chirurgicznie precyzyjny styl. Trzeba poznać Autobiografie, żeby nie tylko poznać Bernharda i Austrię, ale żeby dołożyć kolejny rozdział do wielkiej pracy - próby zrozumienia minionego wieku, którego ponury cień wciąż nad nami wisi. Jeśli nie będziemy czytali Bernharda, wiek XX kiedyś do nas wróci, jeszcze bardziej spotworniały, niż go zapamiętaliśmy. Proza Bernharda, trudna, zapętlona w swoich obsesjach, drażniąca, jest jednak wielką odtrutką na bezmyślną wegetację w toksycznych oparach samozadowolenia kultury masowej. Krzysztof Varga

Wydanie specjalne z oryginalną wyklejką i plakatem w prezencie! „Zawsze sobie mówiłem, że pewne historie pozwolę opublikować dopiero po mojej śmierci, ale niekoniecznie muszę się tego trzymać". Na scenie nieprzerwanie od 36 lat. Z Kultem, KNŻ i jako Kazik stworzył utwory, które weszły do kanonu polskiej piosenki odmieniając go raz na zawsze. W swej autobiografii „Idę tam, gdzie idę“ daleki jest od powagi instytucji narodowej kultury. Oto Kazimierz Staszewski jakiego nie znacie. Odkrywa swe słabości i wybryki. Mówi o używkach, kulisach branży muzycznej i o pustce. Wszystko co słyszeliście od niego o miłości, przyjaźni, religii, polityce, zwątpieniu i nadziei, tu nabiera krwi, ciała i humoru. Dostajemy historię życia codziennego i niecodziennego w Polsce ostatniego półwiecza. Dzieciństwo w śródmieściu PRL`owskiej Warszawy. Stan Wojenny widziany oczami punków i Świadków Jehowy. Drapieżny czas transformacji, równie niebezpieczny, co inspirujący. Internetowe jatki i polityczne podziały nowego wieku. Ale też cienie wojny i komunizmu, a także współczesny, walący się świat New Jersey i Teneryfy. Rzecz opowiedziana z perspektywy równie odrębnej, jak jej bohater, a równocześnie traktująca o doświadczeniu całych generacji równie uniwersalnie, jak jego piosenki.