Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Auschwitz nie skończył się. On trwa jako znak czasu, z którego musi odrodzić się nowy świat bez nienawiści, przemocy i zła.Wskazują go i wiodą doń także ci, którym męczeńska śmierć w Auschwitz otworzyła drogę chwale świętych i błogosławionych, oficjał uznanych przez Kościół katolicki za heroicznych świadków Chrystusa. A są to święci: Maksymilian Maria Kolbe i Teresa Benedykta od Krzyża Edyta Stein. Jest i piętnastu błogosławionych, beatyfikowanych 13 VI 1999 roku w gronie 108 męczenników za wiarę. Ich grono powiekszy niebawem druga grupa sług Bożych w aktuanie toczącym się procesie kanonicznym 122 męczęnników okresu II wojny światowej.

Spotykają się w Nowym Jorku, Warszawie, Tel Awiwie. Łączy ich to, że mieli nie istnieć. Że są Żydami i zostali wychowani przez ocalałych z Holokaustu. Także to, że w większości nigdy nie poznali wielu ze swych najbliższych."Oskarżam Auschwitz. Opowieści rodzinne" to wybór dwudziestu kilku rozmów, które autor przeprowadził z dziećmi ocalałych z Holokaustu. Dają one przenikliwy, poruszający obraz przeżyć rozmówców, dotykając tematów często przemilczanych: odkrywania historii rodzinnych, życia w cieniu cierpienia rodziców, bólu z powodu utraty najbliższych, a przede wszystkim potrzeby bycia zrozumianym i poszukiwania bliskości. Głosy te tworzą chór, którego sile trudno się oprzeć, a jednocześnie są zaproszeniem do dialogu na tematy dotąd rzadko poruszane poza wąskim gronem."Mikołaj Grynberg w swojej książce zbiera dwadzieścia kilka rozmów z dziećmi ocalałych z Holocaustu ? rozmów niejednokrotnie trudnych, przejmujących, bolesnych, chwilami zabawnych, ale przede wszystkim niezwykle szczerych. Mówi się tu o cierpieniu, odpowiedzialności, o wojennych doświadczeniach rodziców. Ale przede wszystkim te rozmowy są o miłości."Barbara Engelking"Drugie pokolenie ? dzieci ocalałych z Zagłady nie ukrywa się: nie wymazuje, nie chce zapomnieć. Przeciwnie. Drugie pokolenie szuka wszystkich strzępów i nitek, którymi może powiązać historie swoich rodziców w pierwszym rzędzie, a potem swoje historie wiąże mocno z ich historiami. I chce o tym mówić! Dlatego powstała ta książka. Mikołaj Grynberg rozmawia ze swoimi ?braćmi i siostrami po Zagładzie?."Anka Grupińska, ze Wstępu

W pewien październikowy dzień 1944 roku na terenie obozu zagłady Auschwitz przychodzi na świat dziewczynka o imieniu Haya. Niedługo potem młody niemiecki oficer komponuje dla niej sonatę. Kilka dekad później Amlia, Portugalka o niemieckich korzeniach, po raz pierwszy w życiu spotyka w Berlinie swoją niemal stuletnią prababkę i zaczyna odkrywać karty nazistowskiej przeszłości rodziny. Dowiaduje się, że jej dziadek, którego dawno uznano za zmarłego, być może żyje na drugim końcu świata, w Rio de Janeiro. Pod wpływem tego spotkania młoda kobieta wyrusza w podróż do Brazylii, by wyjaśnić rodzinne tajemnice, które na zawsze miały zostać nieodkryte. W Rio de Janeiro poznaje parę ocalałych z Holocaustu Żydów, Adelę i Enocha, którzy przybliżają jej dramatyczne wydarzenia z czasów Zagłady oraz skomplikowane powojenne losy. Amlia będzie musiała poskładać wszystkie elementy układanki, żeby dojść do prawdy. Tylko czy jest na nią gotowa? Sonata z Auschwitz to powieść łącząca historię ze współczesnością i dwie przeplatające się i uzupełniające opowieści rodzinne, by ujawnić najlepsze, a także najbardziej okrutne oblicza ludzkości. Książka zdobyła ogromną popularność w Brazylii i Portugalii, ukazała się również we Włoszech i Francji. Autorka, znana brazylijska pisarka specjalizująca się w powieściach historycznych, do swoich książek przeprowadza zwykle drobiazgową kwerendę, w związku z którą odwiedziła również Polskę. W naszym kraju mieszka również bratanek pisarki, kompozytor, który na potrzeby powieści skomponował sonatę Fr Haya".

Bestsellerowa – oparta na faktach – powieść na miarę Chłopca w pasiastej piżamie i Listy Schindlera.Lale Sokołow trafił do Auschwitz w 1942 roku jako dwudziestosześciolatek. Jego zadaniem było tatuowanie numerów na przedramionach przybywających do obozu więźniów. Naznaczanie ich. Pewnego dnia w kolejce stanęła młoda przerażona dziewczyna – Gita. Lale zakochał się od pierwszego wejrzenia. I obiecał sobie, że bez względu na wszystko uratuje ją.Wykorzystał swoją pozycję nie tylko, by jej pomóc. W obozie po raz pierwszy rozmawiali, flirtowali, wymienili pocałunki. Ich uczucie przetrwało nazistowskie piekło: po wyzwoleniu odnaleźli się, pobrali i spędzili razem resztę życia.Lale Sokołow zdecydował się opowiedzieć swoją historię dopiero po śmierci Gity. To łamiąca serce, a jednocześnie pełna otuchy opowieść. Opowieść, która daje siłę nawet w najmroczniejszych czasach.Niesamowita historia miłosna niezwykłego człowieka i apoteoza człowieczeństwa.„The Australian”

Szokującym może zdawać się sam fakt, iż w Auschwitz istniała jakakolwiek sztuka. Rysunki ukazujące obozową rzeczywistość, portrety współwięźniów, prace wyrażające tęsknoty i nadzieję - co motywowało artystów, aby tworzyć mimo ogromnego ryzyka, jakie się z tym wiązało? Odpowiedzi na te pytania znajdziemy w albumie "Twarzą w Twarz. Sztuka w Auschwitz" autorstwa Agnieszki Sieradzkiej, wydanym wspólnie przez Muzeum Narodowe w Krakowie oraz Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau. Katalog towarzyszy wystawie pod tym samym tytułem, którą można oglądać w roku 2017 w Muzeum Narodowym w Krakowie, ale jednocześnie stanowi samodzielną publikację, po raz pierwszy w tak obszernej formie porządkującą wiedzę o sztuce, która powstawała w niemieckim nazistowskim obozie koncentracyjnym i zagłady Auschwitz oraz o artystach, którzy tam tworzyli. Autorka opisuje zarówno Lagermuseum i okoliczności w jakich powstawały obrazy i grafiki wykonywane na zlecenie SS, jak i - a właściwie przede wszystkim - autentyczną, tworzoną w konspiracji sztukę, która pomagała ocalić człowieczeństwo. Atutem polsko-angielskiego wydawnictwa są reprodukcje dzieł powstałych w KL Auschwitz, w większości publikowane po raz pierwszy. Katalog można kupić w sklepie internetowym, w księgarniach muzealnych Muzeum Narodowego w Krakowie oraz w sklepie Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau.

Oficjalnie paragraf 175 niemieckiego kodeksu karnego penalizował wyłącznie relacje seksualne między mężczyznami. Prześladowanie lesbijek, osób transpłciowych, interpłciowych i biseksualnych odbywało się na podstawie innych przepisów, wymierzonych w osoby uznawane przez reżim za aspołeczneczy kryminalistów. Pamięć o prześladowaniu mniejszości seksualnych w czasie drugiej wojny światowej jest dziś w Polsce bardzo potrzebna. Brak edukacji historycznej dotyczącej tej grupy ofiar i szerzej zapomnianych ofiar nazizmu w istotny sposób wpłynął na homofobiczne nastroje w polskim społeczeństwie.

"Auschwitz zwykły dzień" to historie i zdarzenia jakie miały miejsce w KL Auschwitz, uwiarygodnione zeznaniami więźniów, ich wspomnieniami i innymi dokumentami. Adam Cyra jest z wykształcenia historykiem, obronił pracę doktorską o rotmistrzu Pileckim, jest również starszym kustoszem w Muzeum Auschwitz-Birkenau. Napisał wiele książek i artykułów poświęconych historii tego obozu, w tej przybliża historie głośne i znane, i te trochę zapomniane, również sylwetki uwięzionych i ich oprawców; zdrajców, kapo, zbrodniarzy i bohaterów -- rotmistrza Witolda Pileckiego, najsłynniejszego z żołnierzy wyklętych, nie mogło wśród bohaterów zabraknąć, Adam Cyra jest autorem bestsellerowej książki o nim i pracy naukowej na jego temat. Prowadzony przez Adama Cyrę blog "Wprawnym okiem historyka" w znacznej części poświęcony jest Auschwitz publikowane historie w nim również poruszał.

Na album Poza horyzontem zdarzeń. Auschwitz, oprócz wstępu Autora zdjęć i koncepcji całości, składają się dwie równorzędne części. W pierwszej znajdują się teksty poświęcone próbie odpowiedzi na pytanie o ponadczasowy sens zdarzeń sprzed 70 lat autorstwa Piotra Setkiewicza, kierownika Centrum Badań Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu, Manfreda Desealersa, niemieckiego katolickiego księdza, Wiceprezesa Krakowskiej Fundacji Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu oraz Jochena Bhlera, niemieckiego historyka, specjalizującego się w historii III Rzeszy, a także kalendarium KL Auschwitz obejmujące okres od zajęcia Oświęcimia przez oddziały 5 Dywizji Pancernej Wehrmachtu w dniu 3 września 1939 po wyzwolenie obozu 27 stycznia 1945 roku. Druga część albumu, którą otwierają zebrane po raz pierwszy w jednym miejscu biogramy sprawców skazanych w procesach oświęcimskich, prezentuje współczesne zdjęcia dokumentujące obecny stan obozu w zestawieniu z fotografiami archiwalnymi, z których część nie była jeszcze do tej pory publikowana. Album ma na celu upamiętnienie 70. rocznicy wyzwolenia obozu zebrane w nim słowa i obrazy, prócz wartości dokumentalnej i historycznej, pozwolą nam być może na chwilę refleksji i odpowiedzenie sobie na pytanie: jak mogło do tego dojść?

Publikacja nie jest ani klasyczną literaturą obozową, ani pracą naukową. Jest to opowieść świadka, fotografa Wilhelma Brasse, który spędził w obozie koncentracyjnym w Auschwitz aż 5 lat. Nie tylko widział więcej niż przeciętni więźniowie, ale też dokumentował wszystko co mu kazano. Fotografował więźniów do policyjnej kartoteki, robił zdjęcia eksperymentów medycznych doktora Mengele, a nawet uwieczniał służby SS w ich prywatnych sytuacjach. Gdy rozpoczęła się ewakuacja, wraz ze swoim kolegą, uratował większość z ponad 40 000 wykonanych zdjęć. Dziś znajdują się w Muzeum Auschwitz.

Kiedy do Oświęcimia przybywają nowi więźniowie, żaden z nich nie zdaje sobie sprawy, z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Pogardliwość i odarcie z godności to tylko przedsmak piekła, w jakie przyjdzie im wejść. Kiedy niemieccy rzeźnicy niszczą solidarność i człowieczeństwo, pozostaje tylko zwierzęcy strach. W ten dramat wkracza Janek, który trafia wraz z nowo poznanymi więźniami do najbardziej brutalnego i bezlitosnego miejsca w całym obozie, do królestwa Mengele, Wirthisa i im podobnych.,,Auschwitz. Piekło dusz" to historia więźniów nazistowskiego obozu koncentracyjnego. Opowieść przedstawiona jest z perspektywy każdego z głównych bohaterów, którym przyjdzie spotkać się nie tylko z bólem, bestialstwem, pogardą, ale również z problemami sensu i ogromu cierpienia. Książka poza wątkami fabularnymi wplata również próby odpowiedzi na najbardziej nurtujące pytania: Czy możliwe jest ,,szczęśliwe zakończenie"? Czy możliwe jest ,,proste zakończenie"? Czy możliwe jest zakończenie...?

Widziałem takich /szczególnie mężczyzn/, którzy niby są wierzący, a wstydzą się wyraźnie przeżegnać i robią coś w rodzaju namiastki znaku krzyża. Jest to doskonały przykład psychozy wstydu i lęku - żeby jakiś bałwan z tłumu - kolega - nie podśmiał. Raczej gnuśnieć w tłumie baranów byleby się nie narazić na wytknięcie palcem, jako człowiek niezrozumiały dla przeciętniaków. Wcale nie znaczy to, że chciałbym siebie ponad innych wynieść - Przeciwnie! Chciałbym wstrząsnąć każdym, żeby z tego dorośniętego tylko do pewnego znormalizowanego poziomu - tłumu, wystrzeliły, jeśli nie można wszędzie - to przynajmniej tu i ówdzie - pędy myśli, czynu(...)(Witold Pilecki, Raport W, 1943 r.).

Między 20 grudnia 1963 a 20 sierpnia 1965 r. we Frankfurcie nad Menem odbył się proces członków załogi obozu Auschwitz. Wyjątkowość tego postępowania sądowego i jego polityczne znaczenie, daleko wykraczające poza prawniczy cel procesu, polegały na tym, że sąd niemiecki został zobligowany do zbadaniajednej z najstraszliwszych zbrodni, która kiedykolwiek została popełniona (na dodatek właśnie przez Niemców). Protokoły z przesłuchań zmuszają, w dużo większym stopniu niż jakakolwiek próba naukowego opracowania, do zastanowienia się nad pytaniem, dlaczego Auschwitz był w ogóle możliwy.Hermann Langbein urodził się w 1912 r. w Wiedniu. W latach 1938?1939 walczył w szeregach Brygad Międzynarodowych w Hiszpanii. W 1939 r. został internowany we Francji, a po jej zajęciu przez Niemców uwięziony w obozie koncentracyjnym Dachau. W 1942 r. SS przeniosło go do obozu Auschwitz. W sierpniu 1944 r. został przeniesiony do KL Neuengamme i tam doczekał wyzwolenia. Po wojnie poświęcił się publicystycznej walce przeciwko zapomnieniu o masowych mordach dokonywanych w narodowosocjalistycznych obozach koncentracyjnych, ich bagatelizowaniu i zakłamywaniu.

In March 2010 Maria Anna Potocka conducted an interview with Wilhelm Brasse. The outcome is the book with edited tales of the prisoner-cum-chief-photographer of Auschwitz, together with a film with fragments of the interview. There is an introduction by the historian Teresa Wontor-Cichy from the Auschwitz-Birkenau State Museum, the academic editor. The book is generously illustrated with photographs from Wilhelm Brasse?s own archives, as well as the Photographic Archives of the Auschwitz-Birkenau Museum and Yad Vashem.

All prisoners at Auschwitz saw many terrible things, but no one saw and recorded as much as WilhelmBrasse - Auschwitz Photographer. Working under orders of the Germans, he took as many as 50thousand identity photos?among them portraits of SS officers, and of children used for medical experimentsby Dr. Josef Mengele. At the end he rescued 40 thousand inmate pictures."The book combines images with eyewitness accounts of inmates, SS men and historical notes paintinga comprehensive picture of the camp daily life including the work of the photography service, the orchestra,sports and even the brothel. It contains over 300 in many cases previously unpublished photographsand personal accounts."

Na podstawie nieznanych dotychczas dokumentów Ernst Klee odkrywa historię katów w białych fartuchach, lekarzy, którzy swoim pacjentom, jeńcom wojennym, więźniom obozów koncentracyjnych wyznaczyli rolę królików doświadczalnych. Ich zleceniodawcami były znane w świecie firmy, instytuty uniwersyteckie, a przede wszystkim Wehrmacht. Klee opisuje rolę lekarzy obozowych, po raz pierwszy publikuje ich listę - wielu z nich po wojnie nadal pracowało w zawodzie.

Prezentowana książka to pierwsza w języku polskim biografia Rudolfa Hössa, Obersturmbannführera SS, komendanta niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau w latach 1940-1943. Autor możliwie obiektywnie stara się przedstawić osobowość Hössa oraz przebieg jego kariery. Z opisu tego wyłania się obraz człowieka bezdyskusyjnie (i na ogół również bezrefleksyjnie) wykonującego wszystkie rozkazy przełożonych, ale zdolnego do ludzkich odruchów. W tym wymiarze biografia komendanta obozu w Auschwitz jest interesującym przyczynkiem do dyskusji nad istotą nazizmu i roli, jaką odegrali w nim zwykli pod wieloma względami ludzie.Książka oparta została na szerokiej bazie źródłowej (w tym na polskich źródłach). Baxter wnikliwie przeanalizował znaną autobiografię Hössa, zderzając ją z relacjami wielu świadków, w tym przede wszystkim byłych więźniów. Wykorzystał też akta procesowe i materiały z powojennych przesłuchań Hössa przez wywiad brytyjski, a także jego prywatną korespondencję.

Na podstawie nieznanych dotychczas dokumentów Ernst Klee odkrywa historię katów w białych fartuchach, lekarzy, którzy swoim pacjentom, jeńcom wojennym, więźniom obozów koncentracyjnych wyznaczyli rolę królików doświadczalnych. Ich zleceniodawcami były znane w świecie firmy, instytuty uniwersyteckie, a przede wszystkim Wehrmacht. Klee opisuje rolę lekarzy obozowych, po raz pierwszy publikuje ich listę - wielu z nich po wojnie nadal pracowało w zawodzie.

Przekład z języka szwedzkiego Mariusz KalinowskiOjciec przeżył łódzkie getto, Auschwitz i marsz śmierci. Był jednym z ocalonych z Zagłady. Czerwony Krzyż przetransportował go do małej szwedzkiej miejscowości. Dotarł tam latem 1945 roku. To miał być tylko przystanek przed dalszą podróżą w poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Niestety, do końca życia leczył się z Auschwitz i na Auschwitz zmarł.Goran Rosenberg wyruszył w drogę śladami zmarłego ojca. Jest kronikarzem opisującym wysiłek budowania nowego życia w cieniu przeżytej traumy. Życia w społeczeństwie, które odwróciło się plecami od ocalonych."Krótki przystanek w drodze z Auschwitz" to odkrywanie pamięci ? pamięci ojca i dziecka, pamięci o czasie i miejscu.Książka została wyróżniona Nagrodą Augusta 2012. "?Pisanie poezji po Auschwitz jest barbarzyństwem? ? powiedział w 1945 roku Theodor Adorno. Paul Celan udowodnił, że po Zagładzie mogą powstać piękne i wstrząsające wiersze, ale nie można dalej żyć. Auschwitz zabija nawet wiele lat po wojnie ? pokazali Jean Améry, Primo Levi, Bogdan Wojdowski i wielu innych. Był wśród nich Dawid Rosenberg, ojciec Görana. Ojciec opuścił go w 1960 roku ?w trzydziesty siódmym roku życia, ścigany czasem Zagłady? ? podaje lakonicznie Göran Rosenberg w swej poprzedniej, fascynującej i kontrowersyjnej książce o Izraelu. Teraz poświęca się temu tematowi całkowicie. ?Krótki przystanek w drodze z Auschwitz? (?ponieważ Auschwitz jest miejscem, gdzie wszystkie pociągi stają za wcześnie i ostatecznie?) to książka niezwykła. Pamiętnik z dzieciństwa, esej o pamięci Zagłady, tkwiącej w ocalałych, bo wszakże ?ocalenie nie jest normalnie stanem constans, lecz stanem doraźnym? i o dorastaniu tak zwanego drugiego pokolenia w ciągłym cieniu Zagłady."Michał Sobelman"[?] to błyskotliwa, szczera i dosadna proza, pisana jednocześnie z dystansem i szczerością, głęboko poruszająca czytelnika swoją mrocznością. ?Krótki przystanek w drodze z Auschwitz? jest mądrą, pełną melancholii, piękną i bardzo osobistą książką."?Dagens Nyheter?"Mistrzowsko napisany pamiętnik z dzieciństwa. Rosenberg opowiada z sugestywnością powieściopisarza, ale to wszystko wydarzyło się naprawdę."?Aftonbladet?"Sposób, w jaki Göran Rosenberg przedstawia w tej opowieści swojego ojca, jest niezwykle przekonującym i inspirującym czytelniczym doświadczeniem."?Svenska Dagbladet?

W książce wybitnego niemieckiego historyka Christiana Meiera czytelnik znajdzie odpowiedź na pytanie czy historia może się przydać współczesnemu człowiekowi, a nawet czy powinna być pomocna w rozwiązywaniu problemów dzisiejszego świata. Autor. zmaga się z paradoksem doświadczania historii bądź historycznego przyspieszenia w takim stopniu jak żadne wcześniejsze pokolenie i mimo to nie znajduje naszego zainteresowania.Bardzo szybko utożsamiamy się z przyszłością ? ?przyszłość jest dziś?, jak głosi jeden z reklamowych sloganów ? i równocześnie w ogóle nie zastanawiamy się nad przyszłością naszego społeczeństwa i świata. W starożytności potrzebę istnienia stałych struktur odczuwano wyłącznie w odniesieniu do polityki, jednak w czasach nowożytnych zaczęły się one szybko zmieniać i w konsekwencji odkryto historię. Dziś, kiedy podlegają one jeszcze szybszym i bardziej gruntownym zmianom, historia zdaje się nadążać. Znajduje to potwierdzenie także w odniesieniu do jednoczącej się Europy, która nie uświadamia sobie swojego pochodzenia, rzeczy dobrych i złych oraz swojej odpowiedzialności. I nawet jeśli zabrzmi to arogancko, nie należy tych właściwości szczególnie demonstrować. Między innymi także dlatego, że najbardziej typową dla Europy jest rola sprawcy, tymczasem dzisiaj większość wykazuje się ambicją bycia ofiarą. Jednak współczesna Europa ma do zaoferowania kulturę godności człowieka, otwartości, gotowości kwestionowania samego siebie, zawierającą również gotowość do zgodnego współistnienia, także odmiennych kultur, w jednoczącym się świecie oraz szacunek dla innych i inność jako możliwość.

Akcja powieści Dirka Braunsa dzieje się współcześnie w Polsce i w Niemczech. Urodzony w NRD młody nauczyciel niemieckiego i historii w niemieckiej szkole w Warszawie (porte-parole autora) staje się świadkiem wspomnień i wykonawcą zaskakującej ostatniej woli przypadkowo poznanego Janusza, byłego więźnia KL Auschwitz. Ich spotkanie w warszawskiej kawiarni staje się punktem wyjścia dla ciągu sensacyjnych wydarzeń obfitujących w zaskakujące zwroty akcji. Ciekawa jest kompozycja utworu. Autorowi udaje się unikalna sztuka wielowymiarowego przedstawienia i swoistej próby weryfikacji autentyczności sylwetek, poglądów, losów i teraźniejszości katów i ofiar na tle szkiców współczesnej Polski i Niemiec. Powieść jest znakomitą próbą ujęcia istotnej dla Polski i Niemiec tematyki także przez pryzmat codziennych zdarzeń - bez koturnów i śladów ?kiczu niemiecko-polskiego pojednania?.