Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Pinakoteka Brera w Mediolanie gromadzi dzieła malarstwa tworzone od XIII do XX wieku. Powstała obok Akademii Sztuk Pięknych, założonej w 1776 roku, by kolekcjonować prace wielkich mistrzów włoskich. W 1806 roku sekretarz Akademii Giuseppe Bossi opracował pierwszy katalog Brery, zatytułowany Notizia delle Opere di Disegno pubblicamente esposte nella Raeale Accademia di Milano nel maggio dell`anno 1806. 15 sierpnia 1809 roku, w dzień urodzin Napoleona, dokonano uroczystego otwarcia nowych sal Pinakoteki, Gdzie można było podziwiać setki obrazów? W pałacu Brera, oprócz pierwotnego zalążka zbiorów, który pochodził z napoleońskich konfiskat majątku kościelnego, nieustannie gromadzono nowe obrazy. W 1811 roku do zbiorów galerii włączono dzieła z bolońskiej kolekcji Sampieriego oraz z arcybiskupstwa Mediolanu, zapisane przez kardynała Cesare Montiego. W 1813 roku dyrekcja Pinakoteki wymieniła szereg obrazów między innymi na dzieła z Musee Napoleon w Paryżu. W 1855 roku Brera wzbogaciła się o dzieła z legatu Oggioniego, jak też o freski zdjęte ze ścian w klasztorach i kościołach lombardzkich. W 1882 roku Pinakoteka stała się placówką niezależną od Akademii. Oprócz rożnych darowizn i zakupów, do Berry dołączyły obrazy namalowane w XX wieku z kolekcji Emilia i Marii Jesich oraz z legatu Vitalego, prace takich artystów, jak Boccioni, Bonnard, Carra, de Pisis, Morandi. Modigliani, Scipione, Sironi, Braque, Picasso. Książka, którą oddajemy do rąk czytelnika, prezentuje dzieła artystów tworzących na przestrzeni ośmiu wieków. Ukazuje obrazy z kolekcji Jesich i Vitalego, a także nowe nabytki, między innymi portrety ze zbiorów Zavattiniego oraz ostatnie darowizny. Tekst przedstawia wyniki najnowszych studiów nad kolekcjami i malowidłami oraz informacje, których dostarczyły niedawne prace restauratorskie. Podaje nazwiska zleceniodawców, pochodzenie obrazów, jak również okoliczności włączenia ich do zbiorów Brery i dane techniczne. Pogłębia wiedzę o dziejach Pinakoteki oraz o prezentowanych dziełach. Liczne ilustracje zachęcają do porównań, poszukiwań oraz do wizyty w Brerze.

Od samego początku swego istnienia, bo już około 1560 roku, kolekcja, która miała stać się jedną z najważniejszych i najsłynniejszych w Europie, znalazła dla siebie idealne miejsce - Drezno. Pierwotnie w jej skład wchodziły głównie obrazy artystów niemieckich, jak Lucas Cranach czy Albrecht Drer, ale kilkadziesiąt lat później dzieł było już na tyle dużo, że w stolicy Saksonii trzeba było wybudować dla nich specjalne pomieszczenia. Jednak za prawdziwy rok założenia Galerii należy uznać 1722, kiedy to August III, elektor saski i król Polski, dokonał wielkiej zmiany jakościowej w kolekcji. Monarcha, rozporządzający znacznymi zasobami pochodzącymi ze sprzedaży porcelany miśnieńskiej, był oświeconym spadkobiercą tradycji renesansowego mecenatu. Jego emisariusze zaczęli skupować w całej Europie nie tylko pojedyncze arcydzieła, ale wręcz całe kolekcje, jak np. zgromadzony przez księcia Modeny zbiór liczący około stu obrazów. Władcę interesowała także sztuka flamandzka i holenderska. Do swej kolekcji pozyskał więc wiele prac uznanych XVII -wiecznych mistrzów - od Vermeera do Rembrandta. W połowie XVIII wieku Galeria była już prawdziwym kompendium sztuki malarskiej, w którym gościły dzieła takich mistrzów, jak między innymi Rafael, Lucas Cranach Starszy, Tycjan, Annibale Carracci, Peter Paul Rubens, Guercino, Diego Velzquez, Nicolas Poussin, Gabriel Metsu, Gerrit Dou, Jean-Antoine Watteau, Giovanni Antonio Canal i Brenardo Bellotto - wezwany na dwór, by w swoich obrazach uwiecznić niezwykłe piękno odnowionego miasta i jego późnobarokowej architektury. Wiek XIX to okres, gdy na pierwszy plan wysunęło się malarstwo francuskie i niemieckie. Obok impresjonizmu Moneta i krzykliwych płócien Gauguina swoje miejsce w galerii znalazły poetycko-melancholijne pejzaże Caspara Davida Friedricha i symbolizm Bcklina. W wieku XX zatriumfował ekspresjonizm, kierunek, który znalazł uznanie w Niemczech, przynajmniej do czasu, gdy ideologia nazistowska nie zaczęła napiętnować go jako `sztuki zdegenerowanej`. Tysiące dzieł zostało wówczas zarekwirowanych, zniszczonych lub zaginęło. Jeszcze większym ciosem dla Galerii były jednak przerażające bombardowania miasta przez wojska alianckie, podczas których zginęły tysiące ludzi, a ponad dwieście zgromadzonych w kolekcji dzieł - dawnych i współczesnych - spłonęło. Po II wojnie światowej dołożono wszelkich starań, aby naprawić te straty, poprzez zakupy wybranych dzieł, ale dopiero upadek muru berlińskiego (9 listopada 1989) i zjednoczenie Niemiec pozwoliły Galerii Drezdeńskiej odrodzić się jak feniks z popiołów.

Od samego początku swego istnienia, bo już około 1560 roku, kolekcja, która miała stać się jedną z najważniejszych i najsłynniejszych w Europie, znalazła dla siebie idealne miejsce - Drezno. Pierwotnie w jej skład wchodziły głównie obrazy artystów niemieckich, jak Lucas Cranach czy Albrecht Drer, ale kilkadziesiąt lat później dzieł było już na tyle dużo, że w stolicy Saksonii trzeba było wybudować dla nich specjalne pomieszczenia. Jednak za prawdziwy rok założenia Galerii należy uznać 1722, kiedy to August III, elektor saski i król Polski, dokonał wielkiej zmiany jakościowej w kolekcji. Monarcha, rozporządzający znacznymi zasobami pochodzącymi ze sprzedaży porcelany miśnieńskiej, był oświeconym spadkobiercą tradycji renesansowego mecenatu. Jego emisariusze zaczęli skupować w całej Europie nie tylko pojedyncze arcydzieła, ale wręcz całe kolekcje, jak np. zgromadzony przez księcia Modeny zbiór liczący około stu obrazów. Władcę interesowała także sztuka flamandzka i holenderska. Do swej kolekcji pozyskał więc wiele prac uznanych XVII -wiecznych mistrzów - od Vermeera do Rembrandta. W połowie XVIII wieku Galeria była już prawdziwym kompendium sztuki malarskiej, w którym gościły dzieła takich mistrzów, jak między innymi Rafael, Lucas Cranach Starszy, Tycjan, Annibale Carracci, Peter Paul Rubens, Guercino, Diego Velzquez, Nicolas Poussin, Gabriel Metsu, Gerrit Dou, Jean-Antoine Watteau, Giovanni Antonio Canal i Brenardo Bellotto - wezwany na dwór, by w swoich obrazach uwiecznić niezwykłe piękno odnowionego miasta i jego późnobarokowej architektury. Wiek XIX to okres, gdy na pierwszy plan wysunęło się malarstwo francuskie i niemieckie. Obok impresjonizmu Moneta i krzykliwych płócien Gauguina swoje miejsce w galerii znalazły poetycko-melancholijne pejzaże Caspara Davida Friedricha i symbolizm Bcklina. W wieku XX zatriumfował ekspresjonizm, kierunek, który znalazł uznanie w Niemczech, przynajmniej do czasu, gdy ideologia nazistowska nie zaczęła napiętnować go jako `sztuki zdegenerowanej`. Tysiące dzieł zostało wówczas zarekwirowanych, zniszczonych lub zaginęło. Jeszcze większym ciosem dla Galerii były jednak przerażające bombardowania miasta przez wojska alianckie, podczas których zginęły tysiące ludzi, a ponad dwieście zgromadzonych w kolekcji dzieł - dawnych i współczesnych - spłonęło. Po II wojnie światowej dołożono wszelkich starań, aby naprawić te straty, poprzez zakupy wybranych dzieł, ale dopiero upadek muru berlińskiego (9 listopada 1989) i zjednoczenie Niemiec pozwoliły Galerii Drezdeńskiej odrodzić się jak feniks z popiołów.

Kontynuacja doskonale napisanej książki dla młodzieży "Od Giotta do van Gogha", ukazującej sylwetki najsłynniejszych malarzy. Tym razem autorka zajęła się najwybitniejszymi dziełami malarstwa światowego. Wybrała 20 spektakularnych prac, od portretu Małżonków Arnolfini do dzieł impresjonistów i każdą z nich opisała w zajmujący, niekiedy zabawny sposób. Młody czytelnik "podpatruje" artystów przy pracy, dowiaduje się kiedy i na czyje zamówienie powstało dzieło, może odczuć klimat epoki i poznać problemy, z którymi borykali się malarze. Doskonała lektura wprowadzająca w świat malarstwa.Wydanie w polskiej wersji jezykowej.

Zbiory Habsburgów stały się podstawą Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu - jednego z największych na świecie, posiadającego w swych zasobach niezwykle cenne kolekcje malarstwa europejskiego. Oglądamy tu dzieła największych mistrzów: Bruegla, Vermeera, Rubensa, Caravaggia, Drera, van Eycka, Tintoretta, Tycjana, Veronesego, Boscha, van Dycka, Rembrandta, Cranacha, Velzqueza, Poussina, Halsa...

Książka, którą oddajemy do rąk Czytelników, jest pierwszym tak obszernym omówieniem najwspanialszych kolekcji rzymskich i eksponowanych w nich prac malarskich wybitnych artystów, działających od starożytności po schyłek XX stulecia. Prezentowane tu obrazy zgromadzone zostały w dziewięciu galeriach, sześciu państwowych oraz trzech prywatnych, należących do znakomitych rodów rzymskich. Kolekcje założone początkowo dla zaspokojenia potrzeb estetycznych arystokracji, nieustannie wzbogacane, z czasem zostały udostępnione publiczności, umożliwiając poznanie wybitnych dzieł sztuki przeszłości. Lektura tej książki z pewnością sprawi Czytelnikom dużą przyjemność i przyczyni się do pogłębienia wiedzy o twórcach, ich dziełach, historii malarstwa. Omówiono tu bowiem obrazy najwybitniejszych malarzy epoki nowożytnej, takich jak Filippo Lippi, Botticelli, Giovanni Bellini, Perugino, Rafael, Tycjan, Tintoretto, Andrea del Sarto, Lotto, Savoldo, Caravaggio, Veronese, Bronzino, Guercino, Guido Reni, van Wittel. Malarstwo XIX i XX stulecia reprezentują dzieła Hayeza, Favretta, Leghi, Fattoriego, Boldiniego, Boccioniego, Balli, Modiglianiego, de Chirico, Carry, Morandiego oraz prace przedstawicieli Scuola Romana i słynne ,,nacięcia" Lucia Fontany. Przedstawione są także dzieła artystów zagranicznych, którzy mieszkali i tworzyli w Rzymie, między innymi Memlinga, Pietera Bruegla starszego, El Greca, Rubensa, van Dycka, Velázqueza, Lorraina, Poussina, jak również van Gogha, Moneta, Klimta, Cézanne‘a, Braque‘a, Mondriana, Pollocka. Rzym przez wiele stuleci przyciągał artystów z całego świata, wywierał wpływ na kulturę Europy i Ameryki. Książka ta nie ukazuje więc wyłącznie historii malarstwa w Rzymie, ale odnosi się też do historii malarstwa w sztuce całego świata zachodniego.