Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Muzeum Prado, historyczne dziedzictwo Korony Hiszpańskiej, ma w swoich zbiorach wiele wspaniałych dzieł najwybitniejszych mistrzów malarstwa europejskiego, stanowiących obiekty ciągłych studiów i badań. Przechowując i udostępniając zgromadzone dzieła sztuki, Prado wnosi niezwykle istotny i wielki wkład w naszą kulturę.Chcąc zapewnić jak najwyższy poziom publikacji, która jest nieocenionym źródłem informacji i kolejnym ważnym opracowaniem zbiorów, Muzeum zaprosiło do współpracy znakomitych specjalistów z Hiszpanii i innych krajów, a także różne prywatne instytucje hiszpańskie i belgijskie.

Historia malarstwa rosyjskiego od XII do XIX wieku, od ikon po największy rozkwit malarstwa pejzażowego. Ponad 500 reprodukcji pozwala poznać bogactwo i różnorodność dzieł rosyjskich mistrzów, od Rublowa do Wrubla, oraz malarzy polskiego pochodzenia, którzy kształcili się i tworzyli w Rosji, m.in. Siemiradzkiego i Bakałowicza. W książce zamieszczono również biografie artystów oraz charakterystykę kierunków i stylów w malarstwie rosyjskim.

Ta piękna księga prezentuje 30 wspaniałych dzieł sztuki od XV do XX wieku, od Tycjana, przez Vermeera, Maneta, po Picassa i Magritte. Każdej pracy towarzyszy tekst o artyście, jego malarstwie i stosowanej technice. Obok przedstawionego obrazu zamieszczono jego kopię do kolorowania. Wystarczą kredki, aby poczuć się wielkim mistrzem. Efekt swoich wysiłków można oprawić w ramy i powiesić w domu lub obdarować nim bliskich.

Przedstawienie w jednym tomie zbiorów Galerii Uffizi i Palazzo Pitti znajduje uzasadnienie w rzeczywistej jedności tych kolekcji, połączonych Korytarzem Vasariego (Corridoio Vasariano), przebiegającym ponad rzeką Arno górną częścią Ponte Vecchio. Zbiory Galerii Florenckich to także bardzo liczne, doskonałe obrazy rozlokowane w innych siedzibach; dlatego też prezentujemy tu również dzieła znajdujące się w Akademii Sztuk Pięknych, w Muzeum San Marco, w Bargello i w Cenacolo San Salvi. Stanowią one integralną część florenckich zbiorów muzealnych, ukazując kompletny i unikatowy w świecie zespół malarstwa toskańskiego, prezentując w sposób szeroki i wyczerpujący inne szkoły włoskiego malarstwa (w szczególny sposób wenecką), a także malarstwo zagraniczne. Pomysł Kosmy I Medyceusza, aby w Uffizi zgromadzić swoje pierwsze kolekcje dzieł sztuki, kontynuowali jego następcy: Francesco I, Ferdinando I i Ferdinando II. Lecz dopiero spuścizna rodu Della Rovere wniosła do Florencji tak ogromną liczbę dzieł sztuki najwyższej klasy, że Galeria wysunęła się na pierwsze miejsce pod względem nie tylko liczebności, ale przede wszystkim jakości zasobów. Druga wielka galeria - Pałacowa (Galleria Palatina) - założona przez Kosmę II, też została wzbogacona dzięki spuściźnie po rodzie Della Rovere, a następnie dzięki kolekcjom sztuki kardynała Leopolda Medyceusza i dynastii lotaryńskiej. W zbiorach florenckich przechowywane są najlepsze dzieła wszystkich największych artystów, często eksponowane kompleksowo, jak w przypadku Rafaela, Andrei del Sarto, Bronzina, Pontorma, Tycjana, Caravaggia i Rubensa. Niezwykle interesujące są kolekcje malarstwa niderlandzkiego, z obrazami takich mistrzów, jak Hans Memling, Rogier van der Weyden, Barend van Orley i Gerard David. Tu także można podziwiać arcydzieło piętnastowiecznego malarstwa flamandzkiego, jakim jest Ołtarz Portinarich Hugo van der Goesa. Szkoła niemiecka wyróżnia się sześcioma dziełami Dürera; hiszpańską reprezentują El Greco, Velázquez, Murillo i Goya. Można zatem rzec, że oto stoimy przed wejściem do jednej z największych galerii świata, z pewnością pierwszej pod względem jakości i bogactwa bezsprzecznych arcydzieł.

Watykan, jeden z największych kompleksów muzealnych na świecie, fascynuje ze względu na dzieje swoich zbiorów, jak i postacie, które przyczyniły się do ich gromadzenia i przechowywania. Cykl luksusowych albumów prezentujących kolekcje malarstwa w najsłynniejszych muzeach świata. Staranny dobór reprodukowanych dzieł, rzetelne opracowanie, najwyższa jakość druku.

Oddawany do rąk Czytelników album, prezentujący dzieła polskiego malarstwa w zbiorach Lwowskiej Galerii Sztuki, jest wydawnictwem wyjątkowym. Jego opublikowanie wyprzedza o kilka miesięcy setną rocznicę utworzenia przez władze miejskie Galerii Narodowej Miasta Lwowa. W zamyśle twórców miała to być instytucja o charakterze ogólnopolskim, narodowym, wzorowana niewątpliwie na Muzeum Narodowym w Krakowie. Inspiracji do jej powołania dostarczyła zorganizowana w stolicy Galicji w roku 1894 Wystawa Krajowa, ze znakomitym działem sztuki przygotowanym przez krakowskich i lwowskich historyków sztuki - Mariana Sokołowskiego, Jana Bołoza-Antoniewicza i Jerzego Mycielskiego.

Pierwszy raz w odniesieniu do obrazu polskiego zostało użyte słowo "arcydzielo". Jest to słowo będące najważniejszą pochwałą w języku mówiącym o sztuce, słowo którego używamy gdy widzimy w dziele urzeczywistnienie najważniejszego stopnia kunsztu artysty.

Galeria Narodowa w Londynie, założona została w 1824 roku. Powstała po to, by szerokiej publiczności dać możliwość studiowania i podziwiania arcydzieł malarstwa. Reprodukowane w tym albumie obrazy stanowią punkty zwrotne w dziejach malarstwa europejskiego od czasów średniowiecza do końca XIX wieku. Bogato ilustrowana (ponad 550 fotografii barwnych) Galeria Narodowa w Londynie. Arcydzieła malarstwa jest nieocenionym źródłem wiedzy dla badaczy i miłośników sztuki.

Muzeum Prado, historyczne dziedzictwo Korony Hiszpańskiej, ma w swoich zbiorach wiele wspaniałych dzieł najwybitniejszych mistrzów malarstwa europejskiego, stanowiących obiekty ciągłych studiów i badań. Przechowując i udostępniając zgromadzone dzieła sztuki, Prado wnosi niezwykle istotny i wielki wkład w naszą kulturę.Chcąc zapewnić jak najwyższy poziom publikacji, która jest nieocenionym źródłem informacji i kolejnym ważnym opracowaniem zbiorów, Muzeum zaprosiło do współpracy znakomitych specjalistów z Hiszpanii i innych krajów, a także różne prywatne instytucje hiszpańskie i belgijskie.Wydanie w etui.

Galeria Narodowa w Londynie, założona została w 1824 roku. Powstała po to, by szerokiej publiczności dać możliwość studiowania i podziwiania arcydzieł malarstwa. Wśród ponad dwóch tysięcy zgromadzonych tu dzieł znajduje się największa poza Hiszpanią kolekcja obrazów Velazqueza, a także prace reprezentujące wszystkie większe szkoły malarstwa europejskiego.

W największych i najsłynniejszych miastach świata jednym z bardzo istotnych czynników, określających kulturalną atmosferę miejsca, są muzea, które się z nimi nierozłącznie kojarzą. W Paryżu jest to Luwr, w Londynie BritishMuseum, w Nowym Jorku Metropolitan Museum, w Rzymie Muzea Watykańskie, we Florencji Uffizi. Inaczej jestw przypadku Wenecji, która, będąc największą chyba skarbnicą obrazów na świecie, nie ma jednego takiego muzeum.Swoje olbrzymie dziedzictwo artystyczne prezentuje w rozmaitych zbiorach i siedzibach ? od Gallerie dell?Accademia po Palazzo Ducale (Pałac Dożów), od Ca? Rezzonico po Museo Correr, od Ca? d?Oro po Scuola di SanRocco. Liczne niezrównane arcydzieła nie zostały przeniesione do muzeów i przetrwały w miejscach swego pierwotnego przeznaczenia, w weneckich kościołach, będących autentycznymi pinakotekami o ogromnym znaczeniu, jak Santa Maria dei Frari z obrazami Tycjana i Giovanniego Belliniego, Santi Giovanni e Paolo, SanZaccaria, Santa Maria della Salute, San Giorgio Maggiore, aż po San Sebastiano z obrazami Paola Veronesego.Osobny fenomen stanowi szczególna galeria weneckiego malarstwa renesansowego, jaką jest dekoracja Palazzo Ducale, zbiór najwspanialszych arcydzieł Giovanniego Belliniego i Tycjana, Tintoretta i Veronesego, niedościgły cykl alegorii i scen mitologicznych opiewających chwałę Wenecji. Dlatego też obrazów znajdujących się w Wenecjinie można zaprezentować omawiając jedno tylko, wybrane wielkie muzeum, jak Gallerie dell?Accademia. Aby je poznać, koniecznie trzeba odwiedzić liczne muzea i galerie, kościoły, siedziby bractw ( ) i scuole oratoria, w którychznajdują się dzieła najwybitniejszych przedstawicieli malarstwa weneckiego ? od Carpaccia po Bellinich, od Tycjana po Tintoretta i Veronesego, od Tiepola po Piazzettę i wielkich pejzażystów osiemnastowiecznych. Możnatam też podziwiać dzieła niektórych spośród najznakomitszych artystów każdej epoki działających w Italii lub w Europie ? od Tury po Ercole de? Roberti, od Savolda po Lotta, od Sassetty po Piera di Cosimo, od Piera dellaFrancesca po Pontorma, a także Memlinga, Boscha, Quentina Massysa aż po van Dycka i wspaniałych siedemnastowiecznych holenderskich malarzy scen rodzajowych. Prawdziwą niespodzianką w Wenecji, wyjątkowąwe Włoszech, są obrazy wszystkich największych przedstawicieli sztuki nowoczesnej ? Klimta, Picassa, Braque?a,Légera, Kandinsky?ego, Mondriana, Klee, Chagalla, Maxa Ernsta, Magritte?a, Bacona, wreszcie futurystów i reprezentantów malarstwa metafizycznego, ustanawiających złotą epokę w nowoczesnej sztuce włoskiej. Tozjawisko rozproszenia dzieł, typowe dla Wenecji, próbowały naśladować także inne wielkie ośrodki artystyczne.Nowy Jork otworzył Cloisters, aby zgromadzić tam obiekty, dla których takie otoczenie jest bardziej naturalne niż muzealne sale Metropolitan; podobnie uczyniono też w Monachium z Schleissheim czy w Berlinie zCharlottenburgiem i Poczdamem. Ale Wenecja jest niepowtarzalna i ten tom pokazuje to w pełni. Zaprezentowano w nim osiem wieków malarstwa, ale także historię, obyczaje, kulturę ? nie tylko Wenecji, lecz całej Europy. Jest towielki atlas, w którym wyznaczono kurs owej długiej żeglugi, prowadzący do portu, gdzie króluje piękno.

To nowe, rozszerzone i uaktualnione wydanie autorskiego albumu profesor Marii Poprzęckiej ? największej znawczyni sztuki polskiej. Prezentuje on nie tylko najwybitniejsze obrazy malarstwa polskiego - od najwcześniejszych przykładów malarstwa ściennego aż po współczesność - ale i historię polskiej sztuki na tle historii narodowej. Dokonany przez autorkę wybór dzieł jest panoramą dokonań polskich twórców wszystkich epok, kierunków i tendencji artystycznych. wersja polsko-angelska

Watykan, jeden z największych kompleksów muzelanych na świecie, fascynuje ze względu na dzieje swoich zbiorów, jak i postacie, które w ciągu wieków przyczyniły się do ich gromadzenia i przechowywania.Kolekcja jest szczególnie spektakularna także dzięki liczbie wielkich artystów, którym zlecano projektowanie i ozdabianie budynków, gdzie jest eksponowana: od Bramantego, Michała Anioła i Rafaela po Boticellego, Perugina, Ghirlandaia, Pinturicchia i Vasseriego, Berniniego i wielu innych architektów, rzeźbiarzy i malarzy, którzy prześcigali się w dążeniu do przydania siedzibie papieskiej blasku i splendoru.

Ten luksusowy album jest poświęcony najwybitniejszym poliptykom europejskim. Prezentację poszczególnych ołtarzy poprzedza obszerne wprowadzenie, w którym objaśniono stosowane w książce terminy, takie jak mensa, ołtarz, nastawa, poliptyk. Omówiono zagadnienia związane z ikonografią, fundacją oraz liturgią. Wspaniałe ilustracje rozkładają się niczym prawdziwe ołtarze."Uczta dla oczu i ducha. Trzydzieści jeden arcydzieł średniowiecznego malarstwa religijnego zreprodukowanych w całości i we fragmentach, z kompetentnymi objaśnieniami dwóch włoskich historyczek sztuki. Stworzyli je tacy mistrzowie, jak Durer, Cranach czy della Francesca, ale też artyści, o których istnieniu milczą dzisiejsze podręczniki szkolne, czy wręcz anonimowi."

Pinakoteka Brera w Mediolanie gromadzi dzieła malarstwa tworzone od XIII do XX wieku. Powstała obok Akademii Sztuk Pięknych, założonej w 1776 roku, by kolekcjonować prace wielkich mistrzów włoskich. W 1806 roku sekretarz Akademii Giuseppe Bossi opracował pierwszy katalog Brery, zatytułowany Notizia delle Opere di Disegno pubblicamente esposte nella Raeale Accademia di Milano nel maggio dell?anno 1806. 15 sierpnia 1809 roku, w dzień urodzin Napoleona, dokonano uroczystego otwarcia nowych sal Pinakoteki, Gdzie można było podziwiać setki obrazów? W pałacu Brera, oprócz pierwotnego zalążka zbiorów, który pochodził z napoleońskich konfiskat majątku kościelnego, nieustannie gromadzono nowe obrazy. W 1811 roku do zbiorów galerii włączono dzieła z bolońskiej kolekcji Sampieriego oraz z arcybiskupstwa Mediolanu, zapisane przez kardynała Cesare Montiego. W 1813 roku dyrekcja Pinakoteki wymieniła szereg obrazów między innymi na dzieła z Musee Napoleon w Paryżu. W 1855 roku Brera wzbogaciła się o dzieła z legatu Oggioniego, jak też o freski zdjęte ze ścian w klasztorach i kościołach lombardzkich. W 1882 roku Pinakoteka stała się placówką niezależną od Akademii. Oprócz rożnych darowizn i zakupów, do Berry dołączyły obrazy namalowane w XX wieku z kolekcji Emilia i Marii Jesich oraz z legatu Vitalego, prace takich artystów, jak Boccioni, Bonnard, Carra, de Pisis, Morandi. Modigliani, Scipione, Sironi, Braque, Picasso. Książka, którą oddajemy do rąk czytelnika, prezentuje dzieła artystów tworzących na przestrzeni ośmiu wieków. Ukazuje obrazy z kolekcji Jesich i Vitalego, a także nowe nabytki, między innymi portrety ze zbiorów Zavattiniego oraz ostatnie darowizny. Tekst przedstawia wyniki najnowszych studiów nad kolekcjami i malowidłami oraz informacje, których dostarczyły niedawne prace restauratorskie. Podaje nazwiska zleceniodawców, pochodzenie obrazów, jak również okoliczności włączenia ich do zbiorów Brery i dane techniczne. Pogłębia wiedzę o dziejach Pinakoteki oraz o prezentowanych dziełach. Liczne ilustracje zachęcają do porównań, poszukiwań oraz do wizyty w Brerze.

Pinakoteka Brera w Mediolanie gromadzi dzieła malarstwa tworzone od XIII do XX wieku. Powstała obok Akademii Sztuk Pięknych, założonej w 1776 roku, by kolekcjonować prace wielkich mistrzów włoskich. W 1806 roku sekretarz Akademii Giuseppe Bossi opracował pierwszy katalog Brery, zatytułowany Notizia delle Opere di Disegno pubblicamente esposte nella Raeale Accademia di Milano nel maggio dell?anno 1806. 15 sierpnia 1809 roku, w dzień urodzin Napoleona, dokonano uroczystego otwarcia nowych sal Pinakoteki, Gdzie można było podziwiać setki obrazów? W pałacu Brera, oprócz pierwotnego zalążka zbiorów, który pochodził z napoleońskich konfiskat majątku kościelnego, nieustannie gromadzono nowe obrazy. W 1811 roku do zbiorów galerii włączono dzieła z bolońskiej kolekcji Sampieriego oraz z arcybiskupstwa Mediolanu, zapisane przez kardynała Cesare Montiego. W 1813 roku dyrekcja Pinakoteki wymieniła szereg obrazów między innymi na dzieła z Musee Napoleon w Paryżu. W 1855 roku Brera wzbogaciła się o dzieła z legatu Oggioniego, jak też o freski zdjęte ze ścian w klasztorach i kościołach lombardzkich. W 1882 roku Pinakoteka stała się placówką niezależną od Akademii. Oprócz rożnych darowizn i zakupów, do Berry dołączyły obrazy namalowane w XX wieku z kolekcji Emilia i Marii Jesich oraz z legatu Vitalego, prace takich artystów, jak Boccioni, Bonnard, Carra, de Pisis, Morandi. Modigliani, Scipione, Sironi, Braque, Picasso. Książka, którą oddajemy do rąk czytelnika, prezentuje dzieła artystów tworzących na przestrzeni ośmiu wieków. Ukazuje obrazy z kolekcji Jesich i Vitalego, a także nowe nabytki, między innymi portrety ze zbiorów Zavattiniego oraz ostatnie darowizny. Tekst przedstawia wyniki najnowszych studiów nad kolekcjami i malowidłami oraz informacje, których dostarczyły niedawne prace restauratorskie. Podaje nazwiska zleceniodawców, pochodzenie obrazów, jak również okoliczności włączenia ich do zbiorów Brery i dane techniczne. Pogłębia wiedzę o dziejach Pinakoteki oraz o prezentowanych dziełach. Liczne ilustracje zachęcają do porównań, poszukiwań oraz do wizyty w Brerze.

Zbiór ponad 800 arcydzieł malarstwa europejskiego pochodzących z jednej z najbardziej znanych kolekcji na świecie. Barwne reprodukcje pozwalają poznać najważniejsze obrazy ze zbiorów Luwru. Są wśród nich dzieła malarzy francuskich, począwszy od twórców średniowiecznych i renesansowych, a także dzieła malarzy z innych krajów europejskich - z Włoch, Niemiec, czy Hiszpanii.Album wraz z etui.

Zbiory Starej Pinakoteki powstały dzięki kolekcjonerskiej pasji kilku linii i kilku pokoleń panującegow Bawarii rodu Wittelsbachów, jednego z najstarszych rodów niemieckich. Na losy kolekcji miały wpływ rozmaite czynniki: zainteresowanie lub brak zainteresowania poszczególnymi malarzami czy szkołami, moda i osobiste upodobania kolekcjonerów, na koniec zwykły przypadek. Istotną rolę odegrały również wydarzenia historyczne: wojny, sekularyzacja, przejście władzy do innej linii rodu, kiedy zabrakło spadkobiercy. Tych, którzy stworzyli podwaliny zbiorów, interesowało malarstwo im współczesne. W wieku XVII kolekcjonerzy zachwycali się artystami włoskimi poprzedniego stulecia i malarstwem barokowym, zapomnieli o własnych artystach czasów wcześniejszych, a malarzy włoskich i niderlandzkich XV wieku nie znali. Dopiero na początku XIX wieku, w epoce romantyzmu, na fali powszechnego zainteresowania średniowieczem zwrócili się ku malarstwu niemieckiemu z czasów przed Dürerem i ku wczesnemu malarstwu niderlandzkiemu. Trzeba tu wspomnieć o nabytej przez Ludwika I kolekcji Boisserée, składającej się wyłącznie z dzieł ?starych? twórców niderlandzkich i niemieckich. Pod koniec XIX wieku zwrócono uwagę na sztukę późnego renesansu i manieryzmu. Malarze francuscy i hiszpańscy nie cieszyli się większymi względami, a najcenniejsze nabytki malarstwa tych szkół pochodzą z XX wieku. Tworzenie kolekcji zapoczątkowali w 1528 roku książę Wilhelm IV von Wittelsbach (panował 1508?1550) i jego małżonka księżna Jacobaea von Baden. Postanowili ozdobić Lusthaus, letni pawilon w ogrodzie Rezydencji, serią obrazów o tematyce biblijnej i historycznej, które sławiłyby heroiczne czyny wybitnych mężów i cnoty niezwykłych kobiet. Pracowali nad tą serią najznamienitsi ówcześni artyści niemieccy, reprezentujący główne ośrodki artystyczne południowych Niemiec: Albrecht Altdorfer (Ratyzbona), Hans Burgkmair starszy i Jörg Breu (Augsburg), Barthel Beham (Norymberga), Melchior Feselen, Abraham i Hans Schöpferowie (Monachium) i inni. W 1529 roku Altdorfer ukończył swe słynne arcydzieło Bitwa Aleksandra, pierwszy obraz kolekcji. Cały cykl, składający się z 16 obrazów, był gotowy około 1540 roku. Do dziś zachowało się 14 tych obrazów? 11 znajduje się w jednej z sal Pinakoteki, 3 są w Muzeum Narodowym w Sztokholmie.

Zbiory Starej Pinakoteki powstały dzięki kolekcjonerskiej pasji kilku linii i kilku pokoleń panującego w Bawarii rodu Wittelsbachów, jednego z najstarszych rodów niemieckich. Na losy kolekcji miały wpływ rozmaite czynniki: zainteresowanie lub brak zainteresowania poszczególnymi malarzami czy szkołami, moda i osobiste upodobania kolekcjonerów, na koniec zwykły przypadek. Istotną rolę odegrały również wydarzenia historyczne: wojny, sekularyzacja, przejście władzy do innej linii rodu, kiedy zabrakło spadkobiercy. Tych, którzy stworzyli podwaliny zbiorów, interesowało malarstwo im współczesne. W wieku XVII kolekcjonerzy zachwycali się artystami włoskimi poprzedniego stulecia i malarstwem barokowym, zapomnieli o własnych artystach czasów wcześniejszych, a malarzy włoskich i niderlandzkich XV wieku nie znali. Dopiero na początku XIX wieku, w epoce romantyzmu, na fali powszechnego zainteresowania średniowieczem zwrócili się ku malarstwu niemieckiemu z czasów przed Dürerem i ku wczesnemu malarstwu niderlandzkiemu. Trzeba tu wspomnieć o nabytej przez Ludwika I kolekcji Boisserée, składającej się wyłącznie z dzieł ?starych? twórców niderlandzkich i niemieckich. Pod koniec XIX wieku zwrócono uwagę na sztukę późnego renesansu i manieryzmu. Malarze francuscy i hiszpańscy nie cieszyli się większymi względami, a najcenniejsze nabytki malarstwa tych szkół pochodzą z XX wieku. Tworzenie kolekcji zapoczątkowali w 1528 roku książę Wilhelm IV von Wittelsbach (panował 1508?1550) i jego małżonka księżna Jacobaea von Baden. Postanowili ozdobić Lusthaus, letni pawilon w ogrodzie Rezydencji, serią obrazów o tematyce biblijnej i historycznej, które sławiłyby heroiczne czyny wybitnych mężów i cnoty niezwykłych kobiet. Pracowali nad tą serią najznamienitsi ówcześni artyści niemieccy, reprezentujący główne ośrodki artystyczne południowych Niemiec: Albrecht Altdorfer (Ratyzbona), Hans Burgkmair starszy i Jörg Breu (Augsburg), Barthel Beham (Norymberga), Melchior Feselen, Abraham i Hans Schöpferowie (Monachium) i inni. W 1529 roku Altdorfer ukończył swe słynne arcydzieło Bitwa Aleksandra, pierwszy obraz kolekcji. Cały cykl, składający się z 16 obrazów, był gotowy około 1540 roku. Do dziś zachowało się 14 tych obrazów? 11 znajduje się w jednej z sal Pinakoteki, 3 są w Muzeum Narodowym w Sztokholmie.

Od samego początku swego istnienia, bo już około 1560 roku, kolekcja, która miała stać się jedną z najważniejszych i najsłynniejszych w Europie, znalazła dla siebie idealne miejsce ? Drezno. Pierwotnie w jej skład wchodziły głównie obrazy artystów niemieckich, jak Lucas Cranach czy Albrecht Dürer, ale kilkadziesiąt lat później dzieł było już na tyle dużo, że w stolicy Saksonii trzeba było wybudować dla nich specjalne pomieszczenia. Jednak za prawdziwy rok założenia Galerii należy uznać 1722, kiedy to August III, elektor saski i król Polski, dokonał wielkiej zmiany jakościowej w kolekcji. Monarcha, rozporządzający znacznymi zasobami pochodzącymi ze sprzedaży porcelany miśnieńskiej, był oświeconym spadkobiercą tradycji renesansowego mecenatu.Jego emisariusze zaczęli skupować w całej Europie nie tylko pojedyncze arcydzieła, ale wręcz całe kolekcje, jak np. zgromadzony przez księcia Modeny zbiór liczący około stu obrazów. Władcę interesowała także sztuka flamandzka i holenderska. Do swej kolekcji pozyskał więc wiele prac uznanych XVII ?wiecznych mistrzów ? od Vermeera do Rembrandta.W połowie XVIII wieku Galeria była już prawdziwym kompendium sztuki malarskiej, w którym gościły dzieła takich mistrzów, jak między innymi Rafael, Lucas Cranach Starszy, Tycjan, Annibale Carracci, Peter Paul Rubens, Guercino, Diego Velázquez, Nicolas Poussin, Gabriel Metsu, Gerrit Dou, Jean-Antoine Watteau, Giovanni Antonio Canal i Brenardo Bellotto ? wezwany na dwór, by w swoich obrazach uwiecznić niezwykłe piękno odnowionego miasta i jego późnobarokowej architektury. Wiek XIX to okres, gdy na pierwszy plan wysunęło się malarstwo francuskie i niemieckie. Obok impresjonizmu Moneta i krzykliwych płócien Gauguina swoje miejsce w galerii znalazły poetycko-melancholijne pejzaże Caspara Davida Friedricha i symbolizm Böcklina.W wieku XX zatriumfował ekspresjonizm, kierunek, który znalazł uznanie w Niemczech, przynajmniej do czasu, gdy ideologia nazistowska nie zaczęła napiętnować go jako ?sztuki zdegenerowanej?. Tysiące dzieł zostało wówczas zarekwirowanych, zniszczonych lub zaginęło. Jeszcze większym ciosem dla Galerii były jednak przerażające bombardowania miasta przez wojska alianckie, podczas których zginęły tysiące ludzi, a ponad dwieście zgromadzonych w kolekcji dzieł ? dawnych i współczesnych ? spłonęło.Po II wojnie światowej dołożono wszelkich starań, aby naprawić te straty, poprzez zakupy wybranych dzieł, ale dopiero upadek muru berlińskiego (9 listopada 1989) i zjednoczenie Niemiec pozwoliły Galerii Drezdeńskiej odrodzić się jak feniks z popiołów.Książka w etui.