Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Opis - Anthony Shadid, amerykański dziennikarz pochodzenia libańskiego, w latach 1998-2004 kilkukrotnie wyjeżdżał do Iraku, by poznać i opisać wojenne życie na ulicach Bagdadu. Unikając politycznego zaangażowania, nie narzucając czytelnikowi własnych przekonań i interpretacji, składa swoisty raport z okupowanego miasta, a wydarzenia z najnowszej historii umiejscawia w szerokim kontekście historycznym i kulturowym."Nadciąga noc", choć ukazała się zaledwie kilka lat temu, już zaliczana jest do klasyków wojennego reportażu i uważana za najlepszy tekst reporterski o wojnie w Iraku. W 2004 roku Shadid otrzymał Nagrodę Pulitzera za serię reportaży, które potem stały się częścią książki. Za Nadchodzi noc uhonorowano go nagrodą "The Los Angeles Times" i Nagrodą im. Rona Ridenhoura, a "The Economist", "Washington Post Book World" oraz "The Seattle Times" zaliczyły tę książkę do grona najlepszych publikacji 2005 roku. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego "Anthony Shadid wie, że zrozumieć współczesny, umęczony Irak, oznacza spojrzeć wstecz, bo wtedy to, co tajemnicze, okaże się bardziej klarowne. Jak mało kto czuje ducha i klimat Arabii, dlatego nie skupia się tylko na irackiej wojnie - tej z Ameryką i tej domowej - lecz wchodzi głębiej, w mroczne uliczki Bagdadu, między zwykłych ludzi. Oddaje im głos, oni zaś opowiadają, jak żyli, o czym marzyli i co dostali. Dla Shadida Irak to ropiejący wyrzut sumienia całego świata. Kraj, któremu obiecano szczęśliwość w zachodnim stylu, lecz zafundowano piekło. Trudno o lepszy opis tego, czym skutkuje arogancja i głupota ludzi, chcących podobno dobrze. Książka wybitna, mimo że trudno po niej zasnąć spokojnie." Paweł Smoleński "Tę książkę, w której postaci i sceny przeplatają się jak w powieści łotrzykowskiej, nie tylko świetnie się czyta, ale też zyskuje się dzięki niej doskonałe źródło informacji. Shadid rysuje tło historyczne i kulturowe, dzięki któremu czytelnik zyskuje lepszą orientację, a barwne szczegóły, takie jak przysłowia, modlitwy i teksty popularnych piosenek, sprawiają, że opisywany świat jest bardziej żywy i namacalny." "The Publishers Weekly""Shadid pokazuje czytelnikowi ludzką twarz mieszkańców Iraku, a także kreśli przenikliwą analizę kulturowych i historycznych wpływów, które zdecydują o politycznej przyszłości Iraku." "The Washington Post""Gdyby amerykańscy politycy, decydując o wkroczeniu do Iraku, wykazali choć ułamek pokory, z którą Shadid opuszcza ten kraj, być może ta odważna książka nie byłaby potrzebna."Ben Macintyre, "The New York Times" Nazwa - Nadciąga noc. Irakijczycy w cieniu amerykańskiej wojny Autor - Anthony Shadid Oprawa - Miękka Wydawca - Czarne Kod ISBN - 9788375367850 Kod EAN - 9788375367850 Wydanie - 1 Rok wydania - 2014 Język - polski Seria wydawnicza - Reportaż Format - 13.0x21.0cm Ilość stron - 560 Podatek VAT - 5% Premiera - 2014-05-07

Miasto rzuca cień. Kieruje mnie ku sobie ? czyli ku mnie i ku niemu. Nie pozwala zapomnieć o swej obecności, choćby banalnej. Czym działa? Dlaczego z taką siłą? Nie szukam już odpowiedzi. Nie wiem, czym jest dla mnie Ameryka, czym jest Nowy Jork. Nie przestaję reagować na ten kraj, na miasto. Przeciwnie, działa z wręcz bolesną wyrazistością. Szukam tu ważnych dla mnie cieni. Nie chcę zniszczyć dotykiem ich cienistego charakteru. Chciałbym tylko zapamiętać te cienie i te chwile, gdy mignęły mi przed oczami.Wojciech KarpińskiTrudno Wojciecha Karpińskiego uważać za ?typowego? przedstawiciela swojego pokolenia, ale mamy tu ? po raz pierwszy bodaj ? precyzyjną analizę postawy i rozwoju spowodowanego wrodzoną alergią do systemu, w którym się wychował. Najbliższy jest mi jednak Wojciech Karpiński tym, że jak mało kto dzisiaj zachował zdolność podziwu i przyswajania sobie tego, co podziwia w sposób ? powiedziałbym ? organiczny.Opis spotkania z synem Vladimira Nabokova zamieściłbym bez wahania w idealnej antologii ?czytelników z urodzenia?. Albo to zdanie napisane najszczerzej ?od siebie?, w którym Gombrowicz rozpoznałby skierowany do niego z daleka uśmiech: ?Jesteśmy ? różni ja, rozrzuceni w czasie, przez przestrzeń rozmaicie formowani ? spółką z ograniczoną odpowiedzialnością?.Konstanty A. Jeleński

Dziennik z podróży po USA tuż przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce. Zapis refleksji nad dziełami sztuki, spotkaniami z amerykańskimi intelektualistami i politykami, a także nad sytuacją w Polsce pod koniec 1981 roku.

Opis - Dziennik z podróży po USA tuż przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce. Zapis refleksji nad dziełami sztuki, spotkaniami z amerykańskimi intelektualistami i politykami, a także nad sytuacją w Polsce pod koniec 1981 roku. Nazwa - Amerykańskie cienie Autor - Wojciech Karpiński Oprawa - Miękka Wydawca - Fundacja Zeszytów Literackich Kod ISBN - 9788360046739 Kod EAN - 9788360046739 Wydanie - 3 Rok wydania - 2013 Język - polski Format - 13.5x20.5cm Ilość stron - 216 Podatek VAT - 5% Premiera - 2013-08-26

Miasto rzuca cień. Kieruje mnie ku sobie — czyli ku mnie i ku niemu. Nie pozwala zapomnieć o swej obecności, choćby banalnej. Czym działa? Dlaczego z taką siłą? Nie szukam już odpowiedzi. Nie wiem, czym jest dla mnie Ameryka, czym jest Nowy Jork. Nie przestaję reagować na ten kraj, na miasto. Przeciwnie, działa z wręcz bolesną wyrazistością. Szukam tu ważnych dla mnie cieni. Nie chcę zniszczyć dotykiem ich cienistego charakteru. Chciałbym tylko zapamiętać te cienie i te chwile, gdy mignęły mi przed oczami.Wojciech KarpińskiTrudno Wojciecha Karpińskiego uważać za „typowego” przedstawiciela swojego pokolenia, ale mamy tu — po raz pierwszy bodaj — precyzyjną analizę postawy i rozwoju spowodowanego wrodzoną alergią do systemu, w którym się wychował. Najbliższy jest mi jednak Wojciech Karpiński tym, że jak mało kto dzisiaj zachował zdolność podziwu i przyswajania sobie tego, co podziwia w sposób — powiedziałbym — organiczny.Opis spotkania z synem Vladimira Nabokova zamieściłbym bez wahania w idealnej antologii „czytelników z urodzenia”. Albo to zdanie napisane najszczerzej „od siebie”, w którym Gombrowicz rozpoznałby skierowany do niego z daleka uśmiech: „Jesteśmy — różni ja, rozrzuceni w czasie, przez przestrzeń rozmaicie formowani — spółką z ograniczoną odpowiedzialnością”.Konstanty A. Jeleński...

Miasto rzuca cień. Kieruje mnie ku sobie — czyli ku mnie i ku niemu. Nie pozwala zapomnieć o swej obecności, choćby banalnej. Czym działa? Dlaczego z taką siłą? Nie szukam już odpowiedzi. Nie wiem, czym jest dla mnie Ameryka, czym jest Nowy Jork. Nie przestaję reagować na ten kraj, na miasto. Przeciwnie, działa z wręcz bolesną wyrazistością. Szukam tu ważnych dla mnie cieni. Nie chcę zniszczyć dotykiem ich cienistego charakteru. Chciałbym tylko zapamiętać te cienie i te chwile, gdy mignęły mi przed oczami.Wojciech KarpińskiTrudno Wojciecha Karpińskiego uważać za „typowego” przedstawiciela swojego pokolenia, ale mamy tu — po raz pierwszy bodaj — precyzyjną analizę postawy i rozwoju spowodowanego wrodzoną alergią do systemu, w którym się wychował. Najbliższy jest mi jednak Wojciech Karpiński tym, że jak mało kto dzisiaj zachował zdolność podziwu i przyswajania sobie tego, co podziwia w sposób — powiedziałbym — organiczny.Opis spotkania z synem Vladimira Nabokova zamieściłbym bez wahania w idealnej antologii „czytelników z urodzenia”. Albo to zdanie napisane najszczerzej „od siebie”, w którym Gombrowicz rozpoznałby skierowany do niego z daleka uśmiech: „Jesteśmy — różni ja, rozrzuceni w czasie, przez przestrzeń rozmaicie formowani — spółką z ograniczoną odpowiedzialnością”.Konstanty A. Jeleński...

Miasto rzuca cień. Kieruje mnie ku sobie — czyli ku mnie i ku niemu. Nie pozwala zapomnieć o swej obecności, choćby banalnej. Czym działa? Dlaczego z taką siłą? Nie szukam już odpowiedzi. Nie wiem, czym jest dla mnie Ameryka, czym jest Nowy Jork. Nie przestaję reagować na ten kraj, na miasto. Przeciwnie, działa z wręcz bolesną wyrazistością. Szukam tu ważnych dla mnie cieni. Nie chcę zniszczyć dotykiem ich cienistego charakteru. Chciałbym tylko zapamiętać te cienie i te chwile, gdy mignęły mi przed oczami.Wojciech KarpińskiTrudno Wojciecha Karpińskiego uważać za „typowego” przedstawiciela swojego pokolenia, ale mamy tu — po raz pierwszy bodaj — precyzyjną analizę postawy i rozwoju spowodowanego wrodzoną alergią do systemu, w którym się wychował. Najbliższy jest mi jednak Wojciech Karpiński tym, że jak mało kto dzisiaj zachował zdolność podziwu i przyswajania sobie tego, co podziwia w sposób — powiedziałbym — organiczny.Opis spotkania z synem Vladimira Nabokova zamieściłbym bez wahania w idealnej antologii „czytelników z urodzenia”. Albo to zdanie napisane najszczerzej „od siebie”, w którym Gombrowicz rozpoznałby skierowany do niego z daleka uśmiech: „Jesteśmy — różni ja, rozrzuceni w czasie, przez przestrzeń rozmaicie formowani — spółką z ograniczoną odpowiedzialnością”.Konstanty A. Jeleński...