[PŁATNERZE HISZPAŃSCY]
Kategoria: Kategorie > Repliki mieczy > Miecze historyczne
BOJOWY MIECZ ALEKSANDRA MACEDOŃSKIEGO MACHAIRA, FALCATA
UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W
HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST
WYTWORZONY CA...
Pełen opis produktu 'BOJOWY MIECZ ALEKSANDRA MACEDOŃSKIEGO MACHAIRA, FALCATA (268)' »
BOJOWY MIECZ ALEKSANDRA MACEDOŃSKIEGO MACHAIRA, FALCATA UWAGA
- PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM
ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN WYJĄTKOWY PRODUKT JEST WYTWORZONY
CAŁKOWICIE RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA
CENIONA JEST ZA BARDZO DOBRĄ JAKOŚĆ).(268)Miecz nie jest naostrzony
ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze wykonane jest ze stali
toledańskiej pokrytej chromem. Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD
PŁATNERSKI Materiał:głownia wysokowęglowa stal
toledańska,DŁUGOŚĆ: 75cm
WAGA: 1,4 kgPONIŻEJ KILKA INTERESUJĄCYCH FAKTÓW
HISTORYCZNYCH:"Machaira (gr. μάχαιρα, machaira, machaera) – broń o
krótkiej, esowato wygiętej jednosiecznej głowni i o głowicy w
formie stylizowanej głowy ptaka (orła lub flaminga), albo też lwa.
Krawędź tnąca zlokalizowana po wewnętrznej stronie. Głownia przy
rękojeści początkowo wąska, następnie rozszerza się, zakończona
ostrym sztychem.
Z tej broni wywodzi się falcata i jatagan, prawdopodobnie również
nepalski kukri.W Grecji służyła jako broń boczna zamiennie z
mieczem xiphos, choć była od niego mniej popularna. Często używano
jej w formacjach peltastów.Używana przez Greków przynajmniej od
czasów wojen perskich, w Starożytnej Macedonii epoki Filipa II,
Aleksandra Macedońskiego, a potem w monarchiach hellenistycznych,
znana również przez Rzymian.Ponowny renesans użycia machairy
nastąpił w Bizancjum, w okresie schyłkowym powrócono do wzorców
klasycznych, między innymi do stosowania zamkniętego kabłąka. W
Bizancjum stanowiła zwykle uzbrojenie piechoty, znane są jednak
dłuższe i bogato zdobione egzemplarze wskazujące na używanie przez
wysoko urodzonych jeźdźców.Od machairy bizantyjskiej wywodzi się
pochodzenie jataganu używanego zgodnie z tą koncepcją pierwotnie
przez tureckich najemników późnego Bizancjum, którzy przenieśli ten
rodzaj broni na Bliski Wschód i na Bałkany.Ze starożytną machairą
wiąże się również niekiedy nepalski kukri – konstrukcyjnie zbliżony
lecz mniejszy, używany przede wszystkim jako narzędzie. Zgodnie z
tą koncepcją machairy miały trafić na wschód razem z armią
Aleksandra Macedońskiego. Jest to prawdopodobne także ze względu na
kilkusetletni okres przenikania na subkontynent indyjski wpływów
hellenistycznych – czy to pierwotnie z monarchii Seleucydów, czy
później z królestwa Greko-Baktrii i Gandhary.Niekiedy identyfikuje
się machairę z innym mieczem znanym ze starożytności – kopisem,
posiadającą podobną budowę jednosieczną bronią znaną w Grecji od
około V w. p.n.e. (w Italii od VIII w. p.n.e. – skąd
najprawdopodobniej przybyła do Grecji). W niektórych źródłach nazwy
obu w/w mieczy występują zamiennie. Inni jednak wskazują na różnice
konstrukcyjne powodujące, że nie można uznać machairy i kopisu za
tożsame"1."Aleksander III Wielki (Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας Aleksandros ho
Megas) zwany też Aleksandrem Macedońskim (gr. Ἀλέξανδρος ὁ Τρίτος ὁ
Μακεδών Aleksandros ho Tritos ho Makedon); ur. 20 albo 26 lipca 356
p.n.e. w Pella, zm. 10 czerwca 323 p.n.e.) – król Macedonii z
dynastii Argeadów (336-323 p.n.e.). Jest powszechnie uznawany za
wybitnego stratega i jednego z największych zdobywców w historii
ludzkości.W latach 334-327 p.n.e. podbił największe państwo
ówczesnego świata – imperium perskie. Najsłynniejsze zwycięstwa
odniósł pod Issos, Gaugamelą i nad rzeką Hydaspes. Gdy umierał w
wieku 33 lat w Babilonie, rozpiętość jego imperium ze wschodu na
zachód wynosiła 5 tys. km.Wczesne lata
Aleksander był najstarszym synem króla Macedonii i twórcy potęgi
tego państwa, Filipa II. Matką przyszłego zdobywcy była córka króla
Epiru - księżniczka Olimpias. Młody książę został wszechstronnie
wykształcony m.in. przez samego Arystotelesa, który zaszczepił w
nim zainteresowanie filozofią, medycyną i naukami przyrodniczymi. W
naukach pobieranych w Mieza, Aleksandrowi towarzyszyli jego
przyjaciele: Ptolemeusz, Hefajstion, Harpalos, Filotas (syn
Parmeniona) i Kassander (syn Antypatra). Podobno Aleksander był
pełen wyobraźni, odważny i gwałtowny. Marzył o wielkich czynach,
którymi przyćmiłby sławę Achillesa i Heraklesa. Już jako 12-letnie
(lub 9-letnie wg innych źródeł) dziecko miał ujarzmić wierzchowca,
z którym nie radzili sobie najlepsi jeźdźcy. Aleksander zauważył,
że koń boi się własnego cienia i gdy wsiadł na niego, tak nakazał
ustawić mu łeb, by ten nie widział ziemi. Bucefał (gr. Boukephalos,
"głowa wołu") – tak młody książę nazwał rumaka – towarzyszył
Aleksandrowi i służył mu w bitwach przez 20 lat, sam władca zaś
uznawał go za jednego ze swych najbliższych przyjaciół.Pierwszy raz
Aleksander dowodził wojskiem w wieku 15 lat, gdy północnym granicom
Macedonii zagroziło jedno z trackich plemion. Trzy lata później
młody książę dowodził jazdą macedońską w bitwie pod Cheroneą (338
p.n.e.), gdzie miał za zadanie zniszczyć najlepszy oddział armii
tebańskiej (tzw. Święty Zastęp). Zadanie wykonał bezbłędnie, a
zwycięstwo nad wojskami ateńsko-tebańskimi zapewniło Filipowi
hegemonię w Grecji.Władzę objął po zamordowaniu Filipa II przez
byłego kochanka króla, Pauzaniasza. Według oficjalnej wersji
mordercę, który został zabity podczas ucieczki, przekupił król
Persji Dariusz III. Podejrzenie o spisek padło jednak na Aleksandra
i Olimpias, których pozycja była zagrożona przez nowe małżeństwo
Filipa. Po ojcu Aleksander odziedziczył silną Macedonię,
kontrolującą od niedawna znaczną część Grecji, dobrze zorganizowaną
armię oraz ideę podboju Persji, która od dwóch stuleci była
największym zagrożeniem dla Grecji.Gdy wkrótce po objęciu przez
Aleksandra władzy, na wieść o jego śmierci w walce z Trakami
zbuntowało się greckie miasto Teby (335 p.n.e.), młody król
błyskawicznie je zdobył. Około sześciu tysięcy mieszkańców zostało
wymordowanych, a 30 tysięcy sprzedano w niewolę. Miasto zrównano z
ziemią. Ów pokaz siły schłodził buntownicze zamiary innych greckich
państw.Zajęcie Anatolii
W roku 334 p.n.e. Aleksander zostawił w Macedonii z częścią wojsk
regenta Antypatra i wyruszył na podbój Persji na czele 47 tysięcy
żołnierzy – Macedończyków, Greków, Traków i Ilirów. Wyprawa według
oficjalnej propagandy miała na celu wyzwolić greckie miasta w
Anatolii oraz pomścić krzywdy, jakich doznała Grecja podczas
perskich najazdów na początku V w. p.n.e. Pierwsza bitwa z perskimi
wojskami miała miejsce nad rzeką Granik. Król Macedonii zwyciężył.
Po bitwie wysłał do pracy w kopalniach dwa tysiące wziętych do
niewoli greckich najemników, którzy służyli w perskiej armii.
Według niektórych źródeł wielu najemników zostało zamordowanych
zaraz po bitwie.Przez kilkanaście kolejnych miesięcy opanował
Anatolię, zajmując bez walki wiele polis. Poważniejszy opór stawiły
jedynie Milet i Halikarnas, w których broniły się perskie garnizony
wspierane przez mieszkańców. Z reguły zabraniał swojej armii
rabunków, od miast żądał umiarkowanych danin i pozostawiał na
zdobytych terenach niezmienioną administrację. W trakcie podboju
Anatolii Aleksander zawitał do miasta Gordion, gdzie rozsupłał
legendarny węzeł. Zrobił to bardzo prosto: wyjął miecz i rozciął
go. Wedle legendy ten, kto tego dokona, miał zostać panem
Azji.Bitwa pod Issos, podbój Fenicji i Egiptu
Po opanowaniu dzisiejszej zachodniej Turcji Aleksander skierował
się ze swoją armią do Fenicji (dzisiejszy Liban). Chciał zająć
wszystkie perskie porty nad Morzem Śródziemnym, by uniemożliwić
wrogom inwazję na Grecję. Przeciwko niemu ruszył z Mezopotamii król
Persji Dariusz III, prowadząc potężną armię, w której służyło
między innymi 30 000 greckich najemników. Obie armie spotkały się w
pobliżu Issos. Wyrównaną bitwę rozstrzygnęła brawurowa szarża
macedońskiej jazdy prowadzona przez samego Aleksandra, która
zmusiła perskiego władcę do ucieczki. Pozbawiona dowódcy perska
armia rozpadła się. Korzystając z chaosu, Macedończycy zabili
tysiące swych wrogów (starożytni mówili o stu tysiącach, ale
niechybnie mocno przesadzili). Wojska Aleksandra miały stracić
jedynie 302 zabitych. W zdobytym obozie wroga Aleksander pojmał
między innymi: matkę Dariusza - królową Sisygambis, jego żonę -
Statejrę I oraz córki: Statejrę II i Drypetis, które – co
podkreślali starożytni pisarze – Aleksander traktował bardzo
dobrze. Po bitwie macedoński władca przeszedł przez Fenicję i
dotarł do jej największego miasta – położonego na przybrzeżnej
wyspie Tyru, który nie otworzył przed nim swoich bram. Rozpoczęło
się oblężenie, trwające aż osiem miesięcy. Przełom nastąpił
dopiero, gdy na stronę Aleksandra przeszły okręty z Fenicji i
Cypru, które dotychczas walczyły dla perskiego króla. Po zdobyciu
miasta 8 000 jego mieszkańców zostało zamordowanych, a 30 000
sprzedano w niewolę.
Następnie Aleksander musiał zdobyć bronioną przez perski garnizon
Gazę, po czym dotarł do Egiptu.Król Górnego i Dolnego Egiptu
Od 525 roku p.n.e., kiedy to król perski Kambyzes II pokonał
Psametyka III, Egiptem rządzili Persowie. Po zwycięstwie i zdobyciu
Tyru i Gazy (jesienią 332 roku p.n.e.) Aleksander przekroczył w
Peluzjum granice Egiptu, gdzie entuzjastycznie witany był jako
wyzwoliciel. Następnie Aleksander wraz z wojskami skierował się w
górę Nilu, w kierunku Memfis. Perski satrapa Egiptu Sabakes poległ
pod Issos, a jego następca Mazakes, rezydujący w Memfis, po
krótkich negocjacjach poddał miasto bez walki. Oddał Aleksandrowi
pałac i wypłacił ze skarbca sumę około 800 talentów. W świątyni
Ptaha, w Memfis, kapłani prawdopodobnie wprowadzili Aleksandra na
tron faraonów, nadając mu tytuł Króla Dolnego i Górnego Egiptu.
Następnie na śródziemnomorskim wybrzeżu, na zachód od kanopijskiego
ujścia Nilu, Aleksander założył najsłynniejsze z wielu miast
nazwanych swoim imieniem – Aleksandrię. Egipska Aleksandria stała
się później siedzibą władców z dynastii Ptolemeuszy oraz jednym z
najważniejszych miast starożytnego świata. Na wiosnę 331 roku
p.n.e. Aleksander opuścił Egipt, powierzając administrację państwem
dwóm byłym nomarchom - Doloaspisowi i Petisisowi, pozostawiając
dowództwo sił wojskowych Macedończykom. Był to pierwszy w historii
rozdział władzy cywilnej i wojskowej.Bitwa pod Gaugamelą,
opanowanie Mezopotamii i Persji
W roku 331 p.n.e. na czele 40 000 piechoty i 7000 jazdy Aleksander
wyruszył w głąb Azji. Pod Gaugamelą w Asyrii na jego drodze stanął
Dariusz III w asyście 40 000 konnych oraz 16 000 ciężkich piechurów
wspartych słoniami, rydwanami i ogromnymi rzeszami lekkozbrojnej
piechoty. Według ostrożnych szacunków armia perska liczyła około
200 tysięcy ludzi. Bitwę raz jeszcze rozstrzygnęła szarża ciężkiej
macedońskiej jazdy – hetajrów – która wdarła się w lukę między
perskimi oddziałami i ruszyła prosto na Dariusza. Ten już po raz
drugi musiał ratować się ucieczką. Armia perska znowu poszła w
rozsypkę. Po tym zwycięstwie Aleksander zajął Babilon i zdobył
skarbiec perski w Suzie zagarniając bajeczne skarby perskiego
władcy.Kolejna armia perska przegrała z macedońskimi zdobywcami w
330 p.n.e., gdy próbowała zablokować drogę do stolicy Persji,
Persepolis. Po zdobyciu miasta 1 października zostało ono
splądrowane i spalone. W pościgu za uciekającym Dariuszem armia
Aleksandra dotarła w okolice dzisiejszego Teheranu, a później
ruszyła w kierunku Afganistanu. W końcu Aleksander dogonił
Dariusza, który konał od ran zadanych mu przez zdradzieckiego
satrapę Baktrii - Bessosa, który ogłosił się nowym królem Persji.
Nie zakończyło to jednak kampanii. Aleksander postanowił pojmać
morderców Dariusza i wyruszył ich śladem na wschód, gdzie Bessos
rozpoczął rządy pod imieniem Artakserksesa IV.Walki w Baktrii i
Sogdianie
Przez kolejne lata Aleksander prowadził ciężkie walki w Baktrii i
Sogdianie (obecne tereny Uzbekistanu i Afganistanu). Pojmał w końcu
Bessosa i innych zabójców Dariusza. By zdławić ciągłe bunty,
założył w tych prowincjach liczne Aleksandrie, w których osiedlał
weteranów i kolonistów z Grecji. Ostatecznie podporządkował sobie
te prowincje zawierając małżeństwo z Roksaną, księżniczką
baktryjską. W tym samym czasie doszło do pierwszych konfliktów z
częścią macedońskich arystokratów, którym nie podobało się
przejmowanie przez Aleksandra perskich obyczajów i coraz większa
rola Persów w otoczeniu macedońskiego króla. Ofiarą gniewu
Aleksandra padł m.in. Parmenion, który został oskarżony o zdradę,
najważniejsza osoba w armii po Aleksandrze, a zarazem jego
najwierniejszy przyjaciel.Kampania w Indiach
Po zakończeniu podboju Sogdiany żądny dalszych zwycięstw Aleksander
ruszył w roku 327 p.n.e. na Indie. W wyprawie uczestniczyło już
wtedy około 120 tysięcy ludzi – macedońskich, greckich i
azjatyckich żołnierzy oraz kupców, tragarzy, niewolników, kurtyzan
i żon. Była to najcięższa część kampanii. Mieszkańcy ziem nad
Indusem okazali się twardym przeciwnikiem, a klimat (m.in. częste
deszcze) dawał się we znaki wojskom Aleksandra. Rozdrażnieni
żołnierze urządzali prawdziwe rzezie miejscowej ludności. Nad rzeką
Hydaspes macedoński król pokonał wojska indyjskiego księcia Porusa,
który miał aż 200 słoni bojowych. Było to już ostatnie wielkie
zwycięstwo Aleksandra. W politeistycznych Indiach Północnych
Aleksander wywarł takie wrażenie na Hindusach, że przez pewien czas
był czczony jako bóstwo. Słynne plemię walecznych Gurkhów wywodzi
pochodzenie swoich noży Kukri od greckich mieczy Kopis w które
uzbrojeni byli żołnierze Aleksandra. Zmęczone niekończącą się wojną
wojsko odmówiło dalszego marszu. Wielki zdobywca musiał wrócić na
zachód. W drodze powrotnej podczas szturmu na jedno z indyjskich
miast Aleksander sam rzucił się na mury, by pociągnąć niechętnych
wojaczce żołnierzy do szturmu. Swojej brawury mało nie przypłacił
życiem, gdy indyjska strzała zraniła go w płuco. Maszerując z Indii
do Persji ruszył z częścią sił przez pustynną Gedrozję. Marsz
zakończył się śmiercią tysięcy ludzi z braku wody i
jedzenia.Ostatni rok
W 324 p.n.e. Aleksander zorganizował w Suzie olbrzymie wesele
nakłonił wielu dostojników macedońskich do małżeństwa z
przedstawicielkami arystokracji perskiej. Sam poślubił dodatkowo
dwie córki królów perskich: Parisatis (córkę Artakserksesa III) i
Statejrę II (córkę Dariusza III) - miał już 3 żony. Hefajstion
poślubił siostrę Statejry II - Drypetis. Wokół tej uroczystości
powstało mnóstwo teorii w nowożytnej historiografii, starającej się
zgłębić motywy i cele macedońskiego króla. W oczach wielu
historyków Aleksander coraz szybciej przekształcał się w despotę i
tracił kontakt z rzeczywistością. W świetle najnowszych badań ten
sąd wydaje się jednak zbyt pochopny. Podczas wyprawy Aleksandra do
Baktrii, Sogdiany i Indii wielu satrapów, sądząc, że nigdy już
stamtąd nie powróci, nadużywało władzy przez niesubordynację, zły
zarząd, a nawet grabież królewskich pieniędzy (vide Harpalos). Po
powrocie króla ze wschodu wielu satrapów podejrzanych o spisek (np.
niedostarczenie zapasów dla maszerującej przez Gedrozję armii)
zostało skazanych na śmierć lub też zdjętych ze stanowiska, co być
może było jedynym sposobem, by opanować poważny kryzys imperium,
jaki wówczas nastąpił.W roku 333 p.n.e. wyrocznia w Egipcie
ujawniła Aleksandrowi, że jest synem samego Zeusa. Aleksander z
czasem zaczął wierzyć, że jest półbogiem, a pod koniec swego życia
nabrał przekonania, że jest wręcz bogiem i wysłał list nakazujący
greckim miastom uznania jego boskości. Te uczyniły to, ale nie
obyło się bez drwin pod adresem króla.Stan Aleksandra pogorszył się
latem 324 p.n.e. w Ekbatanie po śmierci jego najbliższego
przyjaciela, współpracownika, a według części źródeł, także
kochanka – Hefajstiona. Na pogrzeb i grobowiec wydał gigantyczną
fortunę i zaczął jeszcze bardziej nadużywać alkoholu.Po kilkunastu
dniach choroby, Aleksander zmarł. Absolutnie nie można wykluczyć,
że został otruty przez obawiających się kolejnej fali czystek
dowódców jego armii (wlana trucizna do wina). Kilka miesięcy po
jego śmierci Roksana urodziła mu syna - pogrobowca, Aleksandra IV.
Inne teorie mówią, że przyczyną śmierci Aleksandra mogło być
niezamierzone przedawkowanie stosowanej wówczas jako lek białej
ciemiężycy, która w mniejszych dawkach działa jako lekarstwo, lecz
w większych - zabija.Mimo że nie rządził swoim wielkim imperium
zbyt długo, efekty jego podbojów były ogromne. Zakładane przez
niego greckie kolonie spowodowały rozprzestrzenienie się
helleńskiej kultury na ogromnych obszarach, co spowodowało
powstanie kultury hellenistycznej. W kilka lat po jego śmierci
imperium zostało podzielone w wyniku wojen diadochów – dowódców
armii Aleksandra Wielkiego. Założone przez nich królestwa na wiele
lat zdominowały Bliski Wschód.Dzieje Aleksandra są nam znane dzięki
przekazom Flawiusza Arriana, Plutarcha, Diodora Sycylijskiego oraz
Kwintusa Kurcjusza Rufusa"2.
1-Machaira [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2010-02-6
23:03Z [dostęp: 2010-02-25 08:21Z]. Dostępny w Internecie:
http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Machaira&oldid=202617742-Aleksander
Macedoński [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2009-10-2
04:24Z [dostęp: 2009-10-15 13:14Z]. Dostępny w Internecie:
http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Macedo%C5%84ski&oldid=18671485