Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Jest to książka, która z pewnością otworzy oczy wielu czytelnikom, którzy nie mają zielonego pojęcia o Afganistanie, o tym co tam robią nasi żołnierze i nie mają pojęcia, co to jest ochrona obiektów oraz ludzi.Po pierwsze - bardzo właśnie dobrze, że książka jest napisana żywym, bardzo dowcipnym językiem. Takich opisów nie można opisywać w napuszonym języku. Po drugie - moje widzenie dziennikarzy z prasy, radia i TV pokrywa się całkowicie z opisanymi przez autorów. Ludziom z mediów poprzewracało się w głowach całkowicie. Rodzajowi żeńskiemu i męskiemu. Wbili sobie do głowy, że są IV władzą w kraju. Podzielam pogląd i wystarczy, że powtórzę słowa autorów "...przedstawiciele mediów są gotowi na wszystko, aby tylko dobrze sprzedać swój produkt, dlatego pokazują nam spektakl, do którego potrzeba aktorów i krwi". Nic dodać, nic odjąć. Po trzecie - gratuluję grzecznego, bo grzecznego, bo nie można inaczej, opisania NANGAR KHEL. A już "zamiana ról" majora z dziennikarzami to jest MISTRZOSTWO ŚWIATA. Szlag mnie trafiał od słuchania i oglądania jakiejś niepoważnej dziecinady ludzi "prokuratorskich" w mundurach w/s NANGAR KHEL. Makabra. Po czwarte - kapitalne opisy facetów z MSZ, tak zwanych "dyplomatów". Cholernie prawdziwe - rzeczywiste. To jest zresztą temat sam w sobie. Można napisać wiele książek na ich temat. To są w większości megalomani z nosami noszonymi tak wysoko, że w Warszawie trzeba druty tramwajowe podnosić, żeby swoimi nosami nie zawadzili. A teraz kilka słów o akcji: Młody funkcjonariusz BOR, prymus kursu i znakomity strzelec, został oddelegowany w 2007 roku do ochrony organizującej się polskiej ambasady w Afganistanie. Trafił w środek bałaganu, który postanowił uwiecznić w dzienniku, łamiąc zasadę, że z „firmy” nic na zewnątrz się nie wydostaje. Pozwolił sobie na krytykę pośrednią i bezpośrednią bezsensownych procedur, nieszczerych przełożonych i niektórych kolegów dekowników w kraju. Czy wiedzieliście, że ambasadę w Kabulu ochraniało czterech funkcjonariuszy (i kilku lokalnych strażników), którzy spali w suterenie i byli gorzej wyposażeni od służących w polskim kontyngencie wojskowym specjalistów? Na posiłki woleli jeździć do baz sił ISAF, choć wkrótce po opuszczeniu ambasady tracili łączność radiową z obsadą placówki. Ich meldunki do Warszawy z prośbą o opancerzone auto dla ambasadora „ginęły”, natomiast opisom fatalnego położenia placówki nikt w tejże Warszawie nie dawano wiary....

Niniejsza publikacja z dziedziny najnowszej historii analizuje jeden z największych trwających obecnie konfliktów, który od 2001 r. rozgrywa się w Afganistanie. Książka pozwala czytelnikowi zrozumieć, co jest stawką afgańskiej wojny i dlaczego nie chodzi już o to, by ją wygrać, ale raczej o to, by znaleźć „najmniej złe” rozwiązanie polityczne i wycofać się z tego konfliktu z podniesioną głową, nie sprawiając wrażenia, że ustępuje się przed międzynarodowym terroryzmem. Od 2001 r. w afgańskich górach, podobnie jak wcześniej w Algierii, trwa nienazwana wojna. Wyniszczony i zrujnowany przez ciągnące się od 36 lat walki (obecnie w trakcie intensywnej odbudowy dzięki pomocy społeczności międzynarodowej), otoczony potęgami atomowymi, jest Afganistan centralnym punktem złożonej geostrategii, w której gra toczy się o to, by nie dopuścić do załamania się Pakistanu. A przecież w październiku 2001 r., w momencie rozpoczęcia amerykańskiej operacji, chodziło tylko o to, by zniszczyć obozy szkoleniowe Al-Kaidy (w odpowiedzi na zamachy z 11 września) i rozbroić talibów... Jak to się stało, że siły koalicyjne uwikłały się w paskudną wojnę pełną zamachów samobójczych, zamaskowanych urządzeń wybuchowych, zbrodni wojennych, „ofiar ubocznych” i zaciekłych walk, choć przecież tutaj – inaczej niż w Iraku – ich interwencja w ramach ISAF jest zgodna z prawem międzynarodowym? Kim są talibowie, powstańcy, których pomysłowość skrajnie utrudnia zastosowanie wszelkich teorii wojskowych? Z jakimi trudnościami boryka się koalicja od czasu zradykalizowania się konfliktu? Jean-Charles Jauffret, profesor w Instytucie Nauk Politycznych w Aix-en-Provence, prowadzi katedrę Historii wojskowej, obrony i bezpieczeństwa; kieruje programem badawczym „Wspomnienia żołnierzy francuskich z wojny w Algierii” w Krajowym Centrum Badań Naukowych (CNRS)....

Czy kobieta na wojnie się maluje? Czy tęskni za domem bardziej niż mężczyzna? Czy śmierć bliskich bardziej ją dotyka? Jak radzi sobie w męskim świecie i w ekstremalnych warunkach? Dlaczego kobiety wyjeżdżają na misje i jak zmienia to ich życie?„Jej Afganistan” to obraz wojny widzianej oczami Polek służących na misji, efekt długich i szczerych rozmów autorki, która sama spędziła rok w Ghazni. Książka ma postać intymnych listów poruszających tematy nieobecne dotąd w powszechnej świadomości, wypierane z oficjalnych komunikatów, przemilczane przez korespondentów.Niebezpieczeństwo, stres, rozłąka z domem, klaustrofobiczna atmosfera obozu i bliska obecność dużej grupy samotnych mężczyzn - to jest „Jej Afganistan”.Magadlena Pilor. Pracowała m.in. jako dziennikarz prasowy, radiowy oraz specjalista ds. mediów w Dowództwie Operacyjnym Sił Zbrojnych.Po raz pierwszy do Afganistanu wyjechała w 2010 roku jako korespondent wojenny największego dziennika na Opolszczyźnie. Wtedy też powstał jej blog „Mój Afganistan”, na którym internauci mogli śledzić życie w polskiej bazie wojskowej oraz dowiedzieć się, jakie wrażenie wywarł na autorce kraj od ponad 30 lat objęty wojną. Po ośmiomiesięcznej przerwie Magda Pilor ponownie znalazła się w Afganistanie. Jako pracownik cywilny wojska przez rok poznawała misyjne życie oraz afgańską codzienność poza bazą.Historię piszą mężczyźni. Nie przez przypadek – twierdzą feministki – angielskie słowo „history” to zbitka dwóch wyrazów „his” (jego) i „story” (opowieść). Na przekór tej tendencji Magdalena Pilor prezentuje nam „jej historię”. To zgoła odmienne spojrzenie na Afganistan i najważniejszą misję Wojska Polskiego po II wojnie światowej. Bez epickich opisów starć, za to z ogromną dawką emocji. Tych zwykłych, jak tęsknota za domem, i tych nadzwyczajnych, gdy trzeba przeżyć żałobę po śmierci pięciu kolegów, zabitych w eksplozji miny-pułapki. Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcą mieć jak najszersze spojrzenie na to, co działo się u podnóża Hindukuszu.Marcin Ogdowski, dziennikarz INTERIA.PL, autor blogu zAfganistanu.pl...

Dariusz `SIWY` Siwiński urodził się w Inowrocławiu i tam spędził większość swojego życia. Po wstąpieniu do zawodowej polskiej armii może zbyt wiele oczekiwał i miał zbyt wiele planów na przyszłość. Uczestnicząc w misji PKW Afganistan na pierwszej i dziewiątej zmianie, stał się innym człowiekiem. Swoje przeżycia i doznania, jak i przemyślenia z tym związane, przelewał na papier w formie wierszy i krótkich opisów zdarzeń w swoim notatniku, z którego powstała ta książka. Gdy uzmysłowił sobie, że czas coś zmienić, zrezygnował z pracy w wojsku, w którym nie widział już perspektyw rozwoju i awansu, i postanowił odnaleźć na nowo sens życia. Zmienił dotychczasowo wykonywaną pracę na własny biznes. W wojsku pracował na etacie m.in. zwiadowcy-sanitariusza w plutonie rozpoznawczym oraz był młodszym ratownikiem na dziewiątej zmianie misji w Afganistanie, gdzie nieraz pomagał i ratował ludzkie życie. Biorąc wszystko w swoje ręce, postanowił walczyć o lepszą przyszłość i niezależność dla swojej rodziny.Obecnie zajmuje się masażami w pięknym rodzinnym mieście Inowrocławiu, gdzie ma studio masaży orientalnych i ajurwedyjskich pod nazwą `Anielski Dotyk`, które służy lokalnej społeczności, jak i przybyłym do tej uzdrowiskowej miejscowości gości. Jest pełen energii i zapału, budując nowy etap swego życia. Odnajdując spokój i równowagę między duchem a ciałem, zagłębia się coraz bardziej w sekrety ludzkiej energii wewnętrznej. Odkrywając zalety i tajemnice masaży orientalnych i ajurwedyjskich oraz medytując, widzi świat inaczej. Chcąc się dzielić swoją wiedzą i umiejętnościami poprzez masaże, zamierza docierać w głąb ludzkiej świadomości, by pomóc odzyskiwać energię i siły witalne; poprawiając urodę, zadba o ciało i zdrowie każdego człowieka....

Rowerem do Afganistanu to pasjonujący zapis rowerowej podróży przez Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan, Uzbekistan, Afganistan i Pakistan, która miała miejsce w 2008 roku. Autor jako jedyny do tej pory Polak wybrał się w rowerową podróż do Afganistanu, trafiając w miejsca z reguły odległe od komercyjnych szlaków turystycznych, z niewielką ilością gotówki w kieszeni, często ,,na wariackich papierach” przemierzał kolejne stany Azji Środkowej przekraczając granice, które za sprawą dominacji kultury masowej zdają się być przez wielu nieprzekraczalne.Z dala od głównych traktów pojawia ja się Ci, którzy poświęcili całe życie podróży. Zaufali światu oddając się pod skrzydła przypadku. Opuszczając swe domy nie zabrali ze sobą strachu ani uprzedzeń, a ich wiara w to co robią pozwoliła im przetrwać najtrudniejsze chwile. Wyruszyli w różnych celach i kierunkach, ale wszyscy niczym Odys zmierzają do swojej Itaki. (ze wstępu)Adam Chałupski (ur. w 1980 r.) – z wykształcenia architekt, z zamiłowania podróżnik i eksplorator. Wyemigrował na Wschód tuż po studiach, obecnie mieszka w Pekinie. Przemierzając rowerem dziesiątki tysięcy kilometrów azjatyckich bezdroży, pod prąd nurtowi masowej emigracji, autor dojrzewał w odosobnieniu, w surowych i skromnych warunkach poznając egzotyczną kulturę, języki i obyczaje. Praktykował architekturę na Cyprze, w Japonii i Chinach, pracował jako korespondent, publikując na łamach polskich oraz zagranicznych czasopism. Eksplorował rejony wojny, biedy, reżimów, walczącego podziemia, jak również obszary ultranowoczesnych potęg Azji Wschodniej. W 2008 roku nakładem wydawnictwa LIBRA ukazała się jego bestsellerowa książka Rowerem do Indii, w której przedstawił podróż do tytułowych Indii przez Ukrainę, Turcję, Iran i Pakistan....

Afganistan nie może zaznać spokoju: wojny brytyjsko-afgańskie w XIX i XX wieku, krwawa interwencja radziecka lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, wreszcie trwające do dziś starcia z wojskami Paktu Północnoatlantyckiego.Po 11 września 2001 roku, gdy świat wypowiedział wojnę terroryzmowi, interwencja wojsk NATO na Bliskim Wschodzie była tylko kwestią czasu. Podpułkownik Grzegorz Kaliciak trafił do Afganistanu na półroczną misję stabilizacyjną dziesięć lat po atakach na WTC jako dowódca 17. Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej. Przez pół roku musiał mierzyć się z nieustającymi atakami islamskich terrorystów, nieufnością ludności cywilnej, ale również z biurokracją. To ostatnie niejednokrotnie opóźniało podejmowanie istotnych decyzji.Książka "Afganistan" to nie tylko rzetelna relacja z misji w regionie objętym permanentnym konfliktem, ale również obraz sytuacji panującej w polskiej armii....

Książka dr hab. Kingi Paraskiewicz stanowi znaczący wkład w polskie badania orientalistyczneogólnie, a afganologiczne w szczególności. Autorka ukazała bowiem na jej kartachopis kontaktów między dwoma tak różnymi od siebie, a tak podobnie historyczniedoświadczonymi państwami oczyma uczestników tych wydarzeń. Wśród źródeł znajdujemybowiem nie tylko wydane w epoce artykuły prasowe, czy audycje radiowe oraz filmy, aletakże wspomnienia samego króla oraz polskiego dyplomaty hr. Potockiego.Nie mamy jednak do czynienia z prostą kompilacją publicystyki, ale również ze skrupulatnąanalizą źródeł prawnych (umowy międzynarodowe, dokumenty z archiwów polskiej dyplomacji)oraz wydanych w różnych historycznych okresach opracowań z wielu dziedzin nauk.Na szczególną uwagę zasługuje łączenie metod badawczych, charakterystycznych dlaróżnych dziedzin nauk humanistycznych i społecznych, takich jak nauki filologiczne,polityczne czy historyczne. Dzięki temu uzyskała Autorka bardzo ciekawy efekt końcowy:przedstawiła wizytę króla Afganistanu jednocześnie oczyma jej uczestników i świadkóworaz z pozycji zdystansowanego od analizowanego przedmiotu badacza.dr hab. Aleksander GłogowskiKatedra Teorii i Strategii Stosunków Międzynarodowych UJ...

5 Batalion 2 Pułku 25 Dywizji Piechoty zwanej potocznie jako „Tropic Lightning”, to oddział US Army, który sławę zdobył głównie podczas walk w Wietnamie. Podczas misji w Afganistanie w latach 2003–2004 stacjonował w prowincjach Kandahar, Zabul oraz Uruzgan. Losy jednostki poznajemny z perspektywy dowódcy drugiego plutonu kompanii C jak Charlie – porucznika „SKI” – jak potocznie w amerykańskiej armii określa się osoby polskiego pochodzenia. Porucznik jest klasycznym przypadkiem tzw. „mustanga”, czyli żołnierza, który zaczął swoją karierę w US Army od kontraktu na najniższe stanowisko, po czym dzięki swojej pracy oraz uporowi mozolnie pnie się po szczeblach kariery. Kariera ta zawisa na włosku, gdy wobec oficera zostaje wszczęte śledztwo proceduralne zgodne ze specjalną instrukcją prawną dla US Army, tzw. § 15/6.Porucznik „SKI” doświadcza gorzkiej prawdy o tym, że w Armii Amerykańskiej o pozycji żołnierza decyduje nie tylko stopień służbowy, staż i umiejętności, ale też posiadanie wpływowych przyjaciół czy dyplomu ukończenia określonej uczelni. Przekonuje się, że nie wszystko jest takie proste i czytelne, jak próbują nas o tym przekonać filmy z Hollywoodu lub książki. Wbrew wzniosłym sloganom i hollywoodzkiej legendzie także i tu, podobnie jak we wszystkich regularnych siłach zbrojnych świata, każdy troszczy się o swój stołek, a dotyczy to szczególnie wyższych szarż, bo im człowiek niżej jest w hierarchii, tym ma mniej do powiedzenia. Książka pokazuje nam świat U.S. Army z tej drugiej strony, od wnętrza, co jeszcze bardziej pozwala nam poznać armię z pozycji której nikt za bardzo nie zna, a jednocześnie pokazuje, że i wśród jej członków są bardzo różne nastawienia do siebie nawzajem.Niniejsza historia została oparta na autentycznych relacjach żołnierzy i oficerów uczestniczących w opisanych wydarzeniach, w szczególności na wspomnieniach Rafała Stachowskiego – emerytowanego majora US Army znanego części czytelników jako autora ciekawego blogu sladamikonkwistadorow.blog.onet.pl. Drugim z autorów jest Władysław Zdanowicz, twórca cyklu Misjonarze z Dywanowa o przygodach szeregowca Leńczyka podczas misji w Iraku, oraz współautor książki Afganistan. Relacja BORowika opisującej funkcjonowanie polskiej ambasady w Kabulu.Obszerne archiwum fotograficzne ilustrujące wydarzenia opisane w książce jest dostępne na specjalnej stronie porucznikski.pl.?...

Książka długo oczekiwana. Pozwoli zobaczyć inny obraz – inny niż to, co pokazują media w kraju – trudu, wysiłku i poświęcenia polskich żołnierzy. Tylko oni wiedzą, ile ich to naprawdę kosztowało. Mają swój udział w historii Polski, co autor plastycznie pokazał w książce.Waldemar Skrzypczak, generał broni rezerwyKsiążka jest niesamowita. Zawsze chciałem wydać taki tekst. Nie pamiętam równie szczerego, a przy tym bezstronnego i sprawiedliwego reportażu.Relacja Marcina Ogdowskiego jest szczególnie ważna, bo dotyczy naszego udziału w misji w Afganistanie (tak, naszego, bo my wszyscy, cały naród, wysłaliśmy tam polskich żołnierzy).Ogdowski opisuje niełatwą rzeczywistość afgańskiej wojny. Intryguje nieszablonowym spojrzeniem na konflikt, dostrzega człowieka pod mundurem, burką, turbanem i nie pozostawia czytelnika obojętnym.Znajduje zrozumienie dla każdego, choć obnaża wiele ludzkich słabości. Jest przyjacielem naszych żołnierzy, wśród których przebywał i o których pisze jak o braciach.Delikatność i zrozumienie, np. w opisie sytuacji żon "misjonarzy", kontrastuje z brutalną prawdą o konsekwencjach wojny.Uczestniczył w patrolach, w których otarł się o śmierć, ale nie chełpi się doświadczeniami komandosa. Opowiada o strachu, nadziei, przyjaźni, a my poznajemy prawdziwego faceta, który sposobem bycia i swoją relacją zyskuje szacunek i podziw czytelnika.Prawdziwe Mocne Dziennikarstwo.Sławek Brudny, wydawca...