Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Rachilde, qui a toujours aimé les poses et les effets théâtraux, a le don de se dérober a des affirmations catégoriques lorsque l?on en vient a l?analyse de son ouvre. Elle présente a ses lecteurs des visages multiples et contradictoires. Aussi n?est-il pas étonnant que les chercheurs arrivent, dans leurs analyses, a des conclusions tres variées. En fonction de la perspective choisie, ils peuvent, en effet, découvrir une facette parmi plusieurs de cetle personnalité miroitante. Cependant, l?ouvre de Rachilde est le plus souvent perçue comme représentative de la Déecadence ; la présente étude entreprend de la montrer également tributaire d?autres esthétiques. Apres des débuts décadents, la romanciere trouva sa place au sein du mouvement symboliste, avant de s?intéresser au concept du romand?aventure.

Wprawdzie cała Europa poprzednich stuleci niejednokrotnie stawała się teatrem działań wojennych, jednakże są na jej mapie takie szczególne punkty, w których od zawsze „coś” się dzieje. Bez wątpienia jednym z najbardziej zapalnych miejsc w historii europejskiej był i nadal jest Półwysep Bałkański.Ze względu na bogactwo tematu książka ta ogranicza się do przedstawienia tylko niektórych działań, mających miejsce w Tracji podczas pierwszego z dwóch konfliktów bałkańskich, znanego jako I wojna bałkańska (październik 1912 - kwiecień 1913).

Każdy z filmów tworzących kanon filmowy tego okresu omówiony został oddzielnie, a tytuły zgrupowano według roku ich ukończenia, począwszy od dzieła, zdaniem Autora przewodnika, najwybitniejszego w danym roku. Omówienia filmów zawierają dokładne czołówki, zarysy fabuł, interpretacje, sytuują dzieła filmowe w dorobku ich twórców i na tle całej kinematografii.

Wojny bałkańskie stały się preludium do wojennej zawieruchy, która swym zasięgiem objęła cały świat. W tej drugiej książce poświęconej I wojnie bałkańskiej, która jest kontynuacją poprzedniej, wydanej w 2010 r. (Bałkany 1912-1913), autor pragnie skoncentrować się na działaniach wojennych na zachodnim teatrze działań, obejmującym swym zasięgiem Macedonię, Albanię, Tesalię, Epir, wybrzeże Adriatyku oraz działania morskie na Morzu Egejskim.Główną siłę sprzymierzeńców z Ligi Bałkańskiej na tym terenie stanowiła armia Serbii, dlatego też większa część tego dzieła jest poświęcona właśnie jej działaniom, chociaż omówione są szerzej także działania armii greckiej i czarnogórskiej. Do zwycięstwa państw bałkańskich przyczynili się bowiem wszyscy sprzymierzeńcy. Niebagatelną rolę na zachodnim teatrze działań wojennych odegrała flota Grecji, która nie tylko zablokowała przeciwnika w cieśninach, umożliwiając swobodę ruchów dla własnej floty i armii, ale też uniemożliwiła dostarczenie tureckich posiłków i zaopatrzenia na front macedoński, co przyspieszyło klęskę Armii Zachodniej. Bez wkładu floty greckiej kampania lądowa trwałaby dłużej, a zwycięstwo państw sprzymierzonych nie byłoby takie pewne.

Świadectwo imponujące ? wiele tysięcy stron pokrytych gęstym maczkiem ? powstawało codziennie przez 34 lata. A w nim utrwalona wspólna historia Polaków i Litwinów. Autor dzienników, Michał Römer (prawnik, publicysta, działacz społeczny i polityczny, wolnomularz) był postacią znakomitą. Wyprzedzał swój czas, umiał wyjątkowo celnie uchwycić istotę otaczającej go rzeczywistości. Dzięki niemu dziś można zrozumieć polsko-litewskie doświadczenie XX wieku.6-tomowa edycja dzienników Michała Römera, obejmująca lata 1911?1945, przedstawia ? obok spraw największej wagi ? także codzienność epoki, sprawy społeczne i obyczajowe. Autor w tomie 1 relacjonuje m.in. życie Wilna i jego mieszkańców: Polaków, Litwinów, Białorusinów, Żydów, Rosjan, przedstawia swoje wybory ideowe oraz te najbardziej osobiste.

Rok 1913 to mała apokalipsa, zwiastująca koniec pewnego świata. Najlepiej czuć to było w trzeszczącej w szwach monarchii austro-węgierskiej, a zwłaszcza w jej wiedeńskiej stolicy. Zmierzch, a przecież przekreślając stary porządek ? rok 1913 był także początkiem nowej ery. Książka Piotra Szaroty to jednak nie tylko wycinek historii kultury, ale także opowieść o ludziach, o ich wielkości i małości, narcyzmie, głodzie sukcesu i zabójczej rywalizacji, a wreszcie o szalonych i z reguły nieszczęśliwych miłościach. To również próba odmitologizowania Wiednia, który z jednej strony był magnesem i inspiracją, z drugiej zaś ? jak ujął to Thomas Bernhard ? ?potworną maszyną do unicestwiania geniuszy?.

[?] Obchodzimy w tym roku setną rocznicę urodzin Ludmiły Roszko (1913?2000). To postać mało znana, nawet w Toruniu, w którym spędziła większą część swojego życia. Niniejsza publikacja ma na celu przypomnienie jej życia oraz dokonań. Bez wątpienia dotykamy tu ważnej i interesującej postaci w historii grodu Kopernika w XX wieku. Była wybitną geografką, specjalistką od zlodowaceń, a równocześnie znakomitą nauczycielką akademicką w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od studentów wymagała rzetelnej pracy, odnosząc się jednak do nich w sposób przyjazny i serdeczny. Pozostawiła po sobie wartościowe publikacje naukowe i wdzięczną pamięć szerokiego grona współpracowników oraz uczniów. Praca naukowa była jednak dla Ludmiły Roszko tylko częścią jej szerokiej aktywności. Prawdopodobnie najważniejszym dziełem jej życia było szerzenie kultu Miłosierdzia Bożego, rozwijającego się dynamicznie w Kościele po objawieniach św. Faustyny Kowalskiej. Aby ten cel realizować, wraz z bł. księdzem Michałem Sopoćką, założyła świecki Instytut Miłosierdzia Bożego i przez wiele lat stała na jego czele. Pozostawiła po sobie ogromną spuściznę w postaci listów i zapisków duchowych, które są dla nas świadectwem jej głębokiego życia wewnętrznego. Miłosierdzie praktykowała także w życiu codziennym poprzez działalność charytatywną, dobrą radę i pomoc wielu ludziom w trudnych sytuacjach życiowych. [?]Fragment ?Wstępu?

Rozwój przemysłu Królestwa Polskiego w latach 1879-1913. Struktura wielkościowa i gałęziowaStruktura przestrzenna przemysłu Królestwa Polskiego i rozwój okręgów przemysłowychPrzemysł Królestwa Polskiego poza głównymi okręgami

Biografia kanclerza Willy?ego Brandta pióra Petera Merseburgera, znanego dziennikarza, ukazała się po raz pierwszy w Niemczech w 2002 r. i w krótkim czasie stała się jedną z najlepiej sprzedających się książek swego gatunku. Jej popularność utrzymuje się do dziś. Opracowanie Merseburgera stanowi dotąd najobszerniejsze studium biograficzne tego znanego i cenionego niemieckiego polityka i męża stanu. Autor wykorzystał różne zasoby archiwalne, przeprowadził szereg rozmów ze świadkami wydarzeń. Bez wątpienia biografia pióra Merseburgera będzie też pierwszym tak obszernym dziełem o Brandcie, dostępnym polskiemu czytelnikowi. Peter Merseburger, urodzony 9 maja 1928 roku, znany i ceniony niemiecki dziennikarz i autor. Studiował germanistykę, historię i socjologię. W latach 1952-1959 pracował jako redaktor w redakcji różnych gazet; od 1960 r. korespondent tygodnika ?Der Spiegel? w Berlinie Zachodnim, a od jesieni 1963 w Brukseli. W 1965 r. rozpoczął pracę w telewizji (NRD) w latach 1967-1975 kierował i moderował tam program informacyjny ?Panorama?. W następnych latach był korespondentem i kierownikiem studia ARD w różnych stolicach świata: w Waszyngtonie, Berlinie Wschodnim i Londynie. Po przejściu na emeryturę dzieli swój czas obecnie między Berlinem a południową Francją, zajmuje się pisarstwem. Zyskał uznanie dzięki biografiom Kurta Schumachera, Rudolfa Augsteina i Willy?ego Brandta. Za tę ostatnią otrzymał w 2003 roku prestiżową nagrodę literacką Deutcher Bücherpreis.

W 2013 roku Krakowski Oddział Polskiego Towarzystwa Historycznego świętuje 100 lat swojej aktywności. Jubileusz stał się okazją do debat na temat aktualnej kondycji i przyszłego miejsca PTH w Krakowie i w Polsce. Książka Bartosza Trasza udanie się w nie wpisuje. Praca została zgrabnie napisana i zredagowana, a nowe ? dotychczas nie podejmowane w innych opracowaniach ? wątki tematyczne skłaniają do przemyśleń. Czyta się ją z satysfakcją, a atrakcyjna narracja zachęca do lektury.Książka dokumentuje aktywność historyków w przestrzeni publicznej miasta i kraju oraz ich rolę w polskim ruchu obywatelskim. Mowa tu o znanych i szanowanych animatorach ruchu na rzecz popularyzacji historii, dziedzictwa narodowego, i miejsc pamięci jak: Władysław Konopczyński, Stanisław Kutrzeba, Wacław Tokarz czy Wacław Sobieski.Zainteresowani dziejami PTH w Krakowie w latach 1945-1989 już w niedalekiej przyszłości będą się mogli również zapoznać z kolejnym tomem, aczkolwiek innego autora, ale opublikowanym w tym samym wydawnictwie.Prof. Andrzej Chwalba

Seria wydawnicza ?Przywrócić Pamięć? ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911?1939.Reprint wydania z 1936 roku. Harcerstwo na ziemiach Rusi i na szerokich obszarach Rosji, aż po Sybir, odegrało poważną rolę w wychowaniu narodowym młodzieży polskiej, zarówno rodzin stale tam osiadłych, jak rzuconych losami wojny. Było ono jednym z ważkich czynników renesansu polskości w duszach wielu emigrantów, owego jego odrodzenia, które się dokonało pod wpływem rodaków, przybyłych czasu wojny z kraju. A i z dusz młodych wygnańców wojennych niejedna zawdzięcza Harcerstwu nie tylko wytrwanie w polskości i wierze, ale umocnienie się, ale wyrobienie na świadomego i czynnego obywatela-Polaka. Harcerstwo Rusi) było ośrodkiem i kierownikiem tej apostolskiej misji uharcerzania wielkich mas młodzieży, harcerski Kijów stał się siedzibą władz całej tej wielkiej organizacji i przodownikiem Ruchu, który nie tylko na kresach dawnej Rzeczypospolitej i na rosyjskiej obczyźnie piękne zapisał karty, ale ponadto przyniósł odradzającej się Polsce dar wspaniały dziesięciu tysięcy harcerzy, harcerek i przyjaciół Harcerstwa, przyniósł zjednoczonemu Harcerstwu w Polsce dar dorobku ideowego i metodycznego, doświadczenia organizacyjnego, oraz dar kilkunastu wartościowych wydawnictw harcerskich. Praca obecna jest tylko szkicem, sam jej rozmiar z góry przesądził taki jej charakter, wykluczając pełne wykorzystanie nawet tego materiału, jakim rozporządzałem. Musiałem zrezygnować z przedstawienia rozwoju Harcerstwa, choćby przykładowego, w poszczególnych środowiskach. Poprzestając na charakteryzowaniu ogólnym Ruchu i przedstawianiu głównie akcji Naczelnictwa, bynajmniej nie miałem zamiaru pomniejszać ważności pracy i zasług pracowników poza Kijowem. Przeciwnie, pragnę, aby szkic ten zachęcił do zbierania materiałów, które by pozwoliły zobrazować dokładnie cały ruch harcerski w latach 1913 ? 1920 na Rusi i w Rosji. Przekracza już zupełnie ramy szkicu historia udziału harcerzy i harcerek Rusi i Rosji w polskiej akcji wojennej i pomocniczej dla wojska. Piękna książka Władysława Nekrasza ?Harcerze w bojach? wykorzystała w tej mierze wszystkie materiały dostępne jej autorowi. Jeśli chodzi o źródła, to najgorzej przedstawia się okres: koniec 1915 ? początek 1917 r., okres pracy tajnej, a bujnie rozwijającej się. Okresowi poprzedniemu poświęcono artykuły w ?Młodzieży? i ?Harcach?, napisane przez uczestników pracy ?za świeżej pamięci?, oraz ustęp w książce ?Harcerze w bojach?; miałem także do dyspozycji relacje J. i St. Grzymałowskich, specjalnie dla tej pracy napisane. Co prawda pomiędzy źródłami dotyczącymi samych początków Harcerstwa na Rusi istnieją pewne rozbieżności co do niektórych dat i szczegółów personalnych, jak to zaznaczam w odpowiednich miejscach.

Akcja Epopei obejmuje swym zakresem najbardziej dramatyczny nie tylko dla Polaków na Wołyniu, ale także dla wszystkich mieszkańców Europy okres pierwszej połowy XX wieku. [...] W części pierwszej autorkę interesuje zwłaszcza moment wybijania się Polski na niepodległość. Czytelnikowi więc dana tu jest np. okazja współuczestniczenia wraz z bohaterami powieści w tworzeniu się legionów Piłsudskiego i w bitwach prowadzonych z ich udziałem. Główne momenty bojowego szlaku legionistów zapadają w pamięć i wyjaśniają genezę zrodzonej później legendy ich bohaterstwa. [...] W świetle tych zapisów wywalczona na wszystkich frontach tej wojny przez ofiarę krwi i braterstwo polskiego żołnierza. Dużo miejsca w części drugiej wypełnia ukazanie dramatycznych losów mieszkańców Wołynia i Polski podczas II wojny światowej. Wraz z bohaterami powieści przeżywamy całe okrucieństwo tej wojny, a zwłaszcza niezwykle tragiczne losy mieszkańców Wołynia. Czytelnik ma okazję na podstawie rzeczywistych przeżyć bohaterów, poznać od środka prawdę o mordach ukraińskich. Warto zaznaczyć, że ich historia przedstawiona została w powieści obiektywnie i bez cienia rewanżyzmu.Prof. dr hab. Jan ZiółekKolejna już powieść Jadwigi Skibińskiej-Podbielskiej, Epopeja wołyńska 1913?1945, wpisuje się w nurt tradycji polskiej wielkiej epiki historycznej, która stworzyła znakomite wzory w postaci dzieła Marii Dąbrowskiej, Antoniego Gołubiewa, wczesnych powieści Teodora Parnickiego, książek Hanny Malewskiej czy Zofii Kossak-Szczuckiej. Podobnie jak dzieła tych pisarzy, Epopeja wołyńska pokazuje przełomowe momenty w powikłanej historii naszych dziejów: pierwszą wojnę światową, walkę o niepodległość, krótkie lata błogiego pokoju i drugą wojnę światową. [...] Daje nam panoramę dziejów narodu przez pryzmat losu kilku polskich rodzin z Wołynia, żyjących w otoczeniu Ukraińców, Niemców i Żydów, w pełnej z nimi asymilacji, którą naruszy dopiero wojna i jej konsekwencje. [...] Książka ta uczy nas historii lepiej niż suchy podręcznik. [...] Opisy tragicznych losów polskich mieszkańców Wołynia przemawiają z najwyższą siłą. [...] Świadkowie owych wydarzeń powoli odchodzą, a wiedza o tych czasach jest nam dzisiaj szczególnie potrzebna. Tej potrzebie wychodzi naprzeciw Epopeja wołyńska.Prof. dr hab. Janina Gajda-Krynicka

Mimo upływu lat udaje się wprowadzić do czytelniczego i naukowego obiegu nowe publikacje tego typu. Także w ostatnich kilku latach ukazały się teksty, które wyszły spod pióra legionistów i mają charakter codziennych zapisów prowadzonych w trakcie służby. Niniejszą publikacją można dołączyć do tego zestawu diariusz Tadeusza Furgalskiego ?Wyrwy?, wybitnego członka Związków Strzeleckich (ZS) w stopniu oficerskim, wyróżnionego odznaką ?Parasol?, majora 5 Pułku Piechoty Legionów, poległego w najkrwawszej bitwie legionowej pod Kostiuchnówką w nocy z 6 na 7 lipca 1916 r. Ofi cera powszechnie określanego w literaturze legionowej jako przynależnego do grona najpopularniejszych w I Brygadzie. Jego śmierć Józef Piłsudski uczcił fragmentem rozkazu wydanego w kilka dni po kostiuchnowskim starciu: ?Najboleśniejszą naszą stratą jest zabity mjr Wyrwa-Furgalski, który tyle sławy nam przysparzał, tylu żołnierzy wychował, a tylu upadających moralnie swym humorem i tężyzną podtrzymywał. Był jednym z najlepszych naszych oficerów?.

Rok 1913: moment szczytowego rozkwitu, rok, w którym wszystko wydaje się możliwe...Florian Illies po mistrzowsku rozwija przed nami panoramę roku, który trudno z czymkolwiek porównać, roku, w którym zaczyna się nasza współczesność. Literatura, muzyka i sztuka łamią wszelkie granice.Franz Kafka pisze nieskończenie długie i piękne listy do Felicji Bauer, za sprawą których pozbawia się szans na małżeństwo, Strawiński i Schönberg są sprawcami niesłychanych skandali, w Essen powstaje prototyp pierwszego supermarketu Aldi, w Mediolanie Prada otwiera swój pierwszy oddział, Zygmunt Freud i Rainer Maria Rilke idą w Monachium na jednego, piętnastolatek nazwiskiem Bertolt Brecht zostaje redaktorem naczelnym szkolnej gazetki w Augsburgu, a Ernst Ludwig Kirchner maluje wciąż od nowa Potsdamer Platz.W Monachium austriacki malarz kartek pocztowych nazwiskiem Adolf Hitler sprzedaje banalne miejskie widoczki.Autor zdołał w swej książce stworzyć zapierający dech w piersiach portret wyjątkowego roku, kiedy to długi dziewiętnasty wiek zderza się z hukiem z krótkim wiekiem dwudziestym, wiekiem wojen i skrajności.FLORIAN ILLIES, urodził się w 1971 r., studiował historię sztuki w Bonn i Oksfordzie, a w 1997 r. został felietonistą ?Frankfurter Allgemeine Zeitung?; od 1999 r. do 2001 r. kierował berlińskim dodatkiem gazety ?Berliner Seiten? (?Berlińskie Strony?); był szefem działu felietonów nowo założonej ?Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung? oraz współzałożycielem i wydawcą czasopisma artystycznego ?Monopol?. W 2008 r. przeszedł do tygodnika ?Die Zeit? na stanowisko kierownika działu felietonu i literatury. Obecnie Illies jest partnerem w berlińskim domu aukcyjnym ?Villa Grisebach?, gdzie odpowiada za sztukę XIX w. Jego dotąd opublikowane cztery książki sprzedały się w ponadmilionowym nakładzie.

Profesor Krzysztof Stępnik sięgnął do tekstów (korespondencji wojennych, między innymi Filipa Kupczyńskiego, Mieczysława Jełowickiego, Tadeusza Micińskiego, Józefa Lipkowskiego, Kazimierza Grusa, komentarzy Feliksa Konecznego, Zdzisława Maryckiego itd.), które po blisko stu latach od ich publikacji nic nie straciły na aktualności; pisane były nie tylko przez naocznych świadków tamtych wydarzeń, ale też ludzi, którzy zagłębiali się w problemy, żyli nimi, nie tylko próbowali zrozumieć je, ale zrozumieli i tłumaczyli czytelnikom w Polsce, na czym one polegają.

Biografia jednego z najwybitniejszych dowódców partyzantki AK na Kresach Północno-Wschodnich, absolwenta seminarium nauczycielskiego w Szczuczynie Nowogródzkim, oficera służby stałej Wojska Polskiego. Jeszcze za życia stał się postacią legendarną i taką pozostaje do dzisiaj - nie tylko dla stale zmniejszającego się grona Kresowiaków z Ziem Utraconych. Gdy w połowie 1943 roku wyruszał w pole, by podjąć otwartą walkę z Niemcami, towarzyszyło mu zaledwie kilku ochotników. Po roku dowodził już dwoma batalionami partyzanckimi Nowogródzkiego Okręgu AK (II i V batalionem 77 pp AK), liczącymi ponad tysiąc ludzi. Oddziały "Krysi" wykonywały spektakularne operacje bojowe odbijając więźniów (m.in. z więzienia w Lidzie) oraz likwidując niemieckie posterunki i garnizony. W poczuciu odpowiedzialności za ludzi i teren - pozostał na Kresach w warunkach nowej, sowieckiej okupacji. Stał się symbolem polskiego oporu wobec obu okupantów. Poległ 21 stycznia 1945 roku w walce z NKWD we wsi Kowalki.

Kazimierz Sabbat był znaczącą postacią polskiego życia politycznego emigracji niepodległościowej. Należał do grona tych nielicznych, których potomni określają mianem mężów stanu, ludzi umiejących wznieść się ponad partyjnymi podziałami na rzecz wspólnego dobra. Adam Ciołkosz, jego wielki przyjaciel i przewodnik w polityce emigracyjnej, mawiał, że w swoim życiu miał dwie pasje: harcerstwo i socjalizm. Odnosząc te słowa do Kazimierza Sabbata można bez zastrzeżeń stwierdzić, że w jego życiu dominowały również dwie pasje: harcerstwo i działalność polityczna na rzecz odzyskania przez Polskę pełnej niepodległości. Był ?zwierzęciem politycznym? w pełnym tego słowa znaczeniu. Jako żołnierz, działacz harcerski, niepodległościowy, kombatancki i polityk emigracyjny miał ogromny wpływ na ludzi. Cieszył się ich uznaniem i szacunkiem. W swoim życiu, działalności społecznej i politycznej nigdy nie kierował się korzyścią osobistą. Jako jeden z niewielu polityków emigracyjnych, miał skonkretyzowaną wizję, jak powinny funkcjonować władze RP na uchodźstwie, jaką rolę powinna odgrywać emigracja polityczna w pojałtańskiej Europie. Biografia Kazimierza Sabbata jest pierwszą próbą w historiografii polskiej i światowej, przedstawienia jego działalności społecznej i politycznej.