Kangoo.plSzukamy produktów wśród ponad 10 mln ofert sklepów internetowych

Autor, wybitny brytyjski historyk żyjący w latach 1860-1946 opisał w tej książce z niezwykłą dokładnością rozwój sztuki wojennej w XVI wieku - stuleciu wielkich wojen. Praca podzielona jest na cztery części. Pierwsza zawiera dane wstępne. Omówiono tu m.in. geografię militarną wojen włoskich oraz strategię i taktykę stosowaną w czasie ich trwania. Sporo miejsca poświecono też armiom: francuskiej, hiszpańskiej, niemieckiej i państw włoskich. Druga część publikacji prezentuje wielkie bitwy wojen włoskich i ich taktyczne znaczenie. Opisano tu starcia pod Fornovo, Garigliano, Rawenną, Nowarą, Marignano, Bicoccą i Pawią. Część trzecia dotyczy późniejszego okresu wielkich wojen (1527-1599). Tutaj opisano m.in. zmiany, jakie zaszły w taktyce, fortyfikacjach i uzbrojeniu, niemieckie wojny domowe czy upadek Calais. Czwarta część z kolei pozwala czytelnikowi zapoznać się z militarną historią Anglii w czasach Tudorów, ze szczególnym uwzględnieniem wojen prowadzonych przez Henryka VIII.

Studium dotyczy rzymskich jednostek konnych, od polowy III wieku do smierci Teodozjusza Wielkiego i ostatecznego podzialu imperium w 395 roku. Przez dlugi czas bylo to temat na tyle niepopularny, ze w monografiach, dotyczacych rzymskiej konnicy w okresie cesarstwa, jest niemal zupelnie pomijany. Mimo iz syntetyczne publikacje traktujace o poznorzymskiej armii jako calosci sa dosyc liczne, to kwestia jednostek jazdy nie zostala w nich dostatecznie naswietlona. Studia nad tym zagadnieniem dopiero w ostatnim czasie staja sie coraz bardziej popularne, lecz do tej pory byly one ograniczone do jednej kategorii konnych jednostek, badz do okresu panowania jednego wladcy. Potrzebe stworzenia takiej monografii, jak i nowego spojrzenia na cala poznorzymska armie, postulowano juz wiele razy.

Od autora: Celem opracowania jest przedstawienie bagnetów pozostających w uzbrojeniu Wojska Polskiego od czasu wprowadzenia tej broni do armii, czyli od drugiej polowy XVII wieku, do czasów współczesnych. Sprawa tylko pozornie jest prosta, gdyż skomplikowana historia naszego Państwa stawia przed autorem olbrzymie wyzwania. Nie wszystkie historyczne poczynania naszych przodków są udokumentowane, a i nie wszystkie dokumenty przetrwały dziejowe zawieruchy. W przypadkach skrajnych i wyjątkowych dokumenty należy zastąpić logiką i domniemaniem, a zawsze w takich sytuacjach powstaje pytanie o słuszność i trafność rozumowania. Czasem pojawia się przedmiot realny, występujący w wielu kolekcjach, ale bez jakiegokolwiek śladu w dotychczasowej literaturze polskiej, natomiast ze wzmianką w literaturze zagranicznej.

Podbój Irlandii przez Normanów w XII w. nie był tak spektakularny, jak to miało miejsce w wypadku normańskiego opanowania Italii czy Antiochii. Nowi przybysze dokonali jednak w krótkim czasie tego, co nie udało się w pełni wcześniej przez kilka wieków ich poprzednikom wikingom, czy też iryjskim królom. Trwale zmienili oblicze ire, pod względem etnicznym i terytorialnym. Za ich sukcesem militarnym stało świetne wykorzystanie normańskiego rycerstwa i walijskich łuczników oraz kamiennych zamków, które niczym zęby smoka wbiły się w irlandzką ziemię. Irlandia stała się dla nich nową ojczyzną i miejscem, gdzie tożsamość Normanitas przetrwała najdłużej, bo aż do XVI w. gdy zastąpiła ją nowa angielska narzucona przez Tudorów.

Cel niniejszego dzieła stanowi zbadanie historii kwestii bałtyckiej w XVI i XVII stuleciu. Wywołała ona w owej epoce zaciętą walkę, mającą z początku charakter raczej kulturowy i handlowy, a później wyłącznie polityczny.Nowy kierunek całemu handlowi Europy nadały wielkie odkrycia geograficzne, które to zdarzenie zadało Hanzie decydujący cios. Jej upadek przyniósł z kolei awans wielu nowych państw na stopień europejski. Dania, Rosja, Szwecja i Polska na wyścigi dążyły od tej pory do objęcia jej bogatego spadku, rozpoczynając między sobą długą wojnę; władca,. który wyszedłby z niej zwycięsko, zająłby dominującą pozycję na całej północy. Walka o panowanie nad Bałtykiem nabrała zatem charakteru tak ekonomicznego, jak i politycznego. Kwestia bałtycka weszła w nową fazę rozwoju. Nie dotyczyła ona już wyłącznie handlowej dominacji na tym morzu, ale rozszerzyła się na politykę i sprawy wyznaniowe. Cała historia państw północy – Rosji, Polski, Szwecji i Danii – jako państw europejskich wiąże się z tym kolejnym etapem kwestii bałtyckiej. Ich polityka zagraniczna to w znacznej mierze polityka bałtycka....

Dzieje Normanów w Italii w średniowieczu są przykładem w jaki sposób jednostka potrafi kształtować historię. Niewielka grupa przybyszy z ziem północnej Francji, w XI wieku osiągnęła sprytem i męstwem coś, czego nie były w stanie dokonać w tamtym czasie dwa wielkie imperia, Bizancjum i Cesarstwo Zachodnie, odtworzone przez Niemców. Normanowie ponownie zjednoczyli południową Italię, tworząc na jej obszarze trwały organizm polityczny, który przetrwał, różne koleje losu, aż do XIX stulecia gdy został włączony do jednoczącego się państwa włoskiego. Ważnym etapem tego procesu był normański podbój Sycylii, który podobnie jak rekonkwista poprzedzał, okres wypraw krzyżowych i walk z islamem o dominacje nad Morzem Śródziemnym.

Jedna z najwybitniejszych prac jaka powstała na temat XVI-wiecznej wojskowości.Charles William Chadwick Oman (1860-1946) – brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa Historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitew z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu. Poglądy Omana stanowiły często podstawę dyskusji naukowców, rozwijających stan wiedzy na dany temat (np. przyczyn wyższości wojsk brytyjskich nad napoleońskimi)....

Jedna z najwybitniejszych prac jaka powstała na temat XVI-wiecznej wojskowości.Charles William Chadwick Oman (1860-1946) – brytyjski historyk wojskowości, polityk, wykładowca akademicki, przewodniczący Królewskiego Towarzystwa Historycznego i innych stowarzyszeń naukowych, członek British Academy. Jego dzieła historyczne, obejmujące starożytność, średniowiecze, XVI wiek i epokę napoleońską, stosowały pionierską metodę rekonstrukcji przebiegu bitew z fragmentarycznych wzmianek i przeczących sobie źródeł, cechując się zarazem wiernością faktom, jak i żywością stylu. Poglądy Omana stanowiły często podstawę dyskusji naukowców, rozwijających stan wiedzy na dany temat (np. przyczyn wyższości wojsk brytyjskich nad napoleońskimi)....

W drugim tomie naszego cyklu „Szlakiem rodów rycerskich dawnego Mazowsza w XV-XVI wieku” zapraszamy na tereny leżące nieco dalej na zachód od Warszawy. Są to historyczne powiaty tarczyński i błoński, które pojawiły się na mapie nowego podziału administracyjnego związanego z reorganizacją sądownictwa mazowieckiego w końcu XIV w. Właśnie w Tarczynie i Błoniu zatrzymywał się sąd książęcy złożony z sędziego, podsędka i lokalnych urzędników, a okolice tych najznaczniejszych ośrodków na zachód od Warszawy utworzyły powiaty. Sam termin wywodził się od „dnia wietnego”, czyli wiecu zgromadzenia sądowego o z góry zapowiedzianym terminie. W Błoniu oddzielny zarząd majątkiem władcy spoczywał od XV w. w ręku starosty niegrodowego.W wędrówce naszej będziemy się posuwać z północy na południe zatrzymując się w sześciu gniazdach rycerskich rodów rozproszonych na stosunkowo niewielkim obszarze obu powiatów. Stąd i niniejszy tom ma mniejszą objętość niż pierwszy, poświęcony dwu i półkrotnie ludniejszemu powiatowi warszawskiemu. Zawiera szkice dotyczące 15 osób, w tym 3 urzędników, 8 towarzyszy i 4 rycerzy. W wypadku Pilików ze Skuł cofnęliśmy się nawet do lat 80 i 90-tych XIV w. ze względu na wyjątkowość tych postaci reprezentujących mazowiecką wojskowość późnego średniowiecza. Użyte metody i tematyka mieszcząca się w sferze historii wojskowej, regionalnej i turystyki historyczno-wojskowej określone zostały we wstępie do tomu pierwszego. Należy jednak zwrócić uwagę, że brakuje w omawianej grupie rotmistrzów zaciężnych. Kwalifikowani do omówienia przed podjęciem głębszych badań Janusz Święcicki i Jan Zaborowski okazali się bowiem osobami nie związanymi z powiatem błońskim. Przypadki te świadczą o dużych trudnościach przy identyfikacji żołnierzy jazdy zaciężnej. W lepszej sytuacji są badacze piechoty, ponieważ służący w tym rodzaju wojska kombatanci mieli najczęściej zaznaczone swe pochodzenie w rejestrach popisowych....

Od najdawniejszych czasów wojenna praktyka narzucała uczestnikom walk zarówno konieczność rażenia przeciwnika, jak i chronienia się przed jego ciosami i pociskami. Stąd brały się niezliczone pomysły na stworzenie osłon, które dawałyby skuteczne zabezpieczenie przed niszczącą siłą broni zaczepnej. Poza wszelkiego rodzaju warownymi budowlami stałymi czy polowymi, najlepszym rozwiązaniem w tym zakresie okazały się ruchome elementy indywidualnego wyposażenia, które określa się mianem uzbrojenia ochronnego. Skonstruowane najczęściej, choć nie wyłącznie, z metalu, niekiedy okrywały walczących „od stóp do głów”, czasem zaś osłaniały tylko wybrane partie ciała, szczególnie narażone na urazy. Podobne zabiegi podejmowano też w odniesieniu do wierzchowców uczestniczących w starciach zbrojnych. Innym osiągnięciem w tej dziedzinie było opancerzenie okrętów i wozów bojowych, które miały dawać ochronę całym zespołom uczestników zbrojnych zmagań. Tego rodzaju zjawiska, stale obecne w dziejach wojen i wojskowości, z pewnością zasługują na szczególną uwagę i stanowią ważny problem badawczy....

Prezentowana monografia jest uzupełnioną i poprawioną wersją rozprawy doktorskiej ?Kadra oficerska armii koronnej w drugiej połowie XVII w.?, przygotowaną pod naukowym kierunkiem Prof. dr hab. Jana Wimmera i obronioną na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1989 r. Jej fragmenty zostały już opublikowane, albo w formie książkowej albo w formie artykułów. Obecna publikacja wymagała znacznych uzupełnień z powodu pojawienia się licznych monografii czy artykułów, omawiających tworzenie i funkcjonowanie polskiego i litewskiego korpusu oficerskiego w XVII w., ale również z racji opublikowania dwóch tomów ?Słownika biograficznego oficerów polskich drugiej połowy XVII wieku?, zawierających około tysiąca biogramów ówczesnych dowódców i urzędników armii koronnej.

Od wielu lat zbierałem przy sposobności rękopisów po bibliotekach i archiwach polskie ustawy i artykuły wojskowe. Obecnie zbiór ten oddaję do użytku naszych historyków, zwłaszcza zajmujących się dziejami wojskowości, które tak pomyślnie rozwijają się obecnie; będzie to wynagrodzeniem mej pracy, jeśli przyczyni się ona do lepszego poznania i ocenienia tej naszej tak świetnej często karty dziejów.

Słownik biograficzny oficerów polskich drugiej połowy XVII wieku obejmuje ogółem 554 biogramy dowódców i urzędników wojskowych czynnych w siłach zbrojnych Rzeczypospolitej w latach 1648-1699. W aspekcie zawodowym zaprezentowano biogramy 338 oficerów armii koronnej zaciągu narodowego (jazda i piechota) oraz 216 oficerów zakwalifikowanych do jednostek zaciągu cudzoziemskiego (jazda, piechota, dragonia, artyleria)....

Szeroko zakreślony temat – Czas wojny, czas pokoju: Stany Zjednoczone Ameryki w XIX wieku – co miałam okazję obserwować w trakcie obrad – stworzył szanse na prezentacje kilkudziesięciu znakomitych referatów. Jednocześnie ciekawe, a nierzadko burzliwe dyskusje młodych amerykanistów z wiodących ośrodków akademickich w kraju, mogą inspirować do dalszych poszukiwań badawczych....

Praca, stanowiąc właściwie zbiór napisanych w ciągu ostatnich pięciu lat odrębnych studiów i szkiców, daje w całości pewien logicznie powiązany obraz polskiej techniki wojennej, dotyczący głównie XVII w. Na pewno nie jest to jeszcze obraz pełny, którego uzyskanie będzie wymagać dalszych, równie żmudnych badań, jednak wydaje się, że w obecnej dobie, gdy o potędze ludowego Wojska Polskiego w znacznym stopniu decyduje rozwój wojskowej myśli technicznej i technicznych środków walki, każdy przyczynek do polskich tradycji w tej dziedzinie może się okazać pożyteczny....

Kolejny, drugi już tom „Słownika biograficznego oficerów polskich drugiej połowy XVII wieku” obejmuje ogółem 452 biogramy dowódców i urzędników wojskowych czynnych w armii koronnej w latach 1648-1696 (1699). Tom II słownika prezentuje zatem 240 biogramów oficerów i urzędników służących w jednostkach zaciągu narodowego (jazda i piechota) oraz 212 biogramów dowódców zaciągu cudzoziemskiego (jazda, piechota, dragonia i artyleria z inżynierią wojskową). Podobnie jak w tomie pierwszym w większości są to oficerowie wojsk komputowych (od 1652 r.), ale także formacji nadwornych, prywatnych czy powiatowych, których szczegóły kariery wojskowej zdołano zidentyfikować w formie opracowanych biogramów wraz z dołączoną do nich bibliografią....